Ένα τέλος, μια καινούργια αρχή

Και ναι, είμαι ακόμα εδώ. Όχι όμως με λιωμένο παγωτό που έλεγαν και τα αγαπητά ξύλινα σπαθιά κάποια χρόνια πριν. Με λιωμένο κουραμπιέ, ίσως…
Σήμερα είναι παραμονή πρωτοχρονιάς -φαντάζομαι είστε ενημερωμένοι- και γι’ αυτό τον λόγο αποφάσισα ότι πρέπει για μια φορά να γράψω κάτι που δεν θα σχολιάζει ούτε τον αγαθό πρωθυπουργό Ραφήνας και Πάσης Ελλάδος ούτε το μικρό πράσινο σπίτι στο λιβάδι της Χαριλάου Τρικούπη ούτε κανέναν..
Σήμερα είναι μέρα χαράς και ελπίδας.
Επιπλέον είναι η μέρα που όλοι βάζουμε κάποιους στόχους για την καινούργια χρονιά. Λοιπόν, θα αρχίσω εγώ με κάποιες ευχές και θέλω εσείς να συνεχίσετε.
Εύχομαι φέτος ….
1. να αγαπήσω και να αγαπηθώ (κλισέ?)
2. να περάσω όσο περισσότερα μαθήματα μπορώ
3.να πάω χειμερινές διακοπές για πρώτη φορά, ενώ οι άλλοι θα δουλεύουν
4. να καταπατούνται λιγότερο τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα μας
5. να γνωρίσω πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους
6. να κερδίσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα
7. να πάρω επιτέλους την απόφαση να διαγράψω το ηλίθιο myspace

Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό. Απλά και καθημερινά

Χρόνια πολλά!!!!!!

Όταν το εγώ γίνεται εμείς {και τούμπαλιν}

Τις τελευταίες μέρες γίνεται χαμός με το ασφαλιστικό και το σκάνδαλο Μαγγίνα, γιατί κατά τη γνώμη μου περί σκανδάλου πρόκειται, αλλά εγώ σιωπούσα. Μέχρι που δέχθηκα και καταγγελία για πρασσινομπλεδισμό.
Τώρα τι είναι αυτό μην με ρωτήσετε γιατί θα βρεθώ σε δύσκολη θέση.
Ξέρω όμως ότι την σήμερον ημέρα είναι βρισιά.(!)
Έτσι αποφάσισα να γράψω κάτι μικρό αν και η αγαπητή Ιφιγένεια με προτιμά στα σορολόπ μου. Της υπόσχομαι άλλο ένα σορολόπ του άκουσα προχθές.
Το τελευταίο διάστημα όλοι είμαστε πανικόβλητοι ένεκα των μεταρρυθμίσεων του Ασφαλιστικού (μετά το φαγοπότι των ταμείων!!) από τον αγαθό πρωθυπουργό Ραφήνας και πάσης Ελλάδος. Όχι δεν θα τα χώσω στη ΝΔ και στον Αλογοσκούφη. Τους βαρέθηκα, νισάφι πια.
Θα τα χώσω σε σας, μάλλον σε μας.
Η σημερινή κοινωνία της υπεραφθονίας και της κατανάλωσης όπως έλεγα και παλιότερα έχει ξεχάσει ένα πράγμα. Ότι δεν υπάρχει εγώ αλλά εμείς. Από τη στιγμή που αρχίσαμε να αποδομούμε το εμείς για χάρη του εγώ το παιχνίδι χάθηκε.
Ναι ναι, ξέρετε τι εννοώ, εσύ ο κύριος με το μουστάκι, μην το παίζεις άσχετος.
Από τότε που όλοι μας αρχίσαμε να θεωρούμε ότι εμείς πρέπει να βολευτούμε στο δημόσιο, ότι δεν πειράζει που κλέβουμε από την εφορία αφού τόσοι το κάνουν , ότι δεν πειράζει να χτίζουμε αυθαίρετα (Μαγγίνας μια που τ’ αναφέραμε), ότι δεν πειράζει να λουφάρουμε από τον στρατό και τόσα άλλα πράγματα, η κατηφόρα ήταν μπροστά.

Λοιπόν, πριν ξαναπαραπονεθήτε σκεφτείτε όλα αυτά και αρχίστε να αλλάζεται εσείς (εμείς) πρώτα και τότε κανείς Αλογοσκούφης δεν θα ξανατολμήσει να κάνει τίποτα.

Και τώρα τα σορολοπ





Γιατί στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών δεν είχαν αυθεντικούς Τσιγγάνους?

Απάντηση: Γιατί θα έκλεβαν την παράσταση

Μαρία Αθ. / 21 ετών / Νέος Κόσμος

Του’ παν θα βάλεις το χακί. Θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή και ήρωας θα γίνεις.

Τις τελευταίες μέρες το έχω ρίξει στο σορολόπ με το blog, θα το παρατηρήσατε άλλωστε. Μετά από αυτά σήμερα είπα στον εαυτό μου: «Παναγιώτη δεν πάει άλλο, πρέπει να σοβαρευτείς»Έτσι και εγώ σοβαρεύτηκα και αποφάσισα ότι είμαι έτοιμος για το επόμενο post. Επειδή λοιπόν αυτό εδώ το τιμημένο, σεμνό και ταπεινό ιστολόγιο ασχολείται με την (παρα)πολιτική, αποφάσισα ότι πρέπει να ασχοληθώ και με το θέμα διαδοχής στον Συνασπισμό.






Αιφνιδίως ο αγαπητός Αλέκος Αλαβάνος αποφάσισε ότι δεν πρέπει να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος και κίνησε τις διαδικασίες διαδοχής. Έξυπνο εκ μέρους του. Έκανε αυτό που δεν τολμούν άλλοι πολιτικοί, να φύγουν δηλαδή από το προσκήνιο τη στιγμή της ακμής, έχοντας ενισχύσει το κόμμα και φεύγοντας με το κεφάλι ψηλά.

Οφείλω όμως να διαφωνήσω με μερικούς συν-bloggers οι οποίοι έσπευσαν να τον επαινέσουν που δεν περίμενε να δώσει το δαχτυλίδι στα Αλαβανάκια (και όχι αλβανάκια όπως επιμένει το word μου) όπως έγινε στην περίπτωση Καραμανλή- Παπανδρέου και σύντομα Μητσοτάκη. Γιατί μπορεί μεν να μην το έδωσε σε συγγενικό του πρόσωπο, αλλά έκλεισε το μάτι ξεκάθαρα στο αξιαγάπητο Αλέξη Τσίπρα.

Αυτός είναι σκεπτικός. Δεν ξέρει τι να κάνει. Γιατί από την μία διστάζει λόγο του νεαρού της ηλικίας του και λόγο έλλειψης πολιτικής εμπειρίας- αν και αποδείχτηκε ιδιαίτερα ικανός στις περασμένες δημοτικές εκλογές- και από την άλλη, τέτοιες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται συχνά.

Το μόνο που μένει είναι να δούμε αν θα φορέσει το χακί, μπει στη πρώτη γραμμή και στις ευρωεκλογές που πλησιάζουν γίνει και ήρωας. Από μένα καλή τύχη…………

Αν πρέπει να ξαναγυρίσω στο σορολόπ, please let me know!

Κουλαμάρες

Πώς ξέρουμε ότι οι σκύλοι είναι αναλφάβητοι???

Πολύ απλό επειδή δεν ξέρουν καν ότι η αλφαβήτα ξεκινάει με τα γράμματα Α-Β-Γ και ανταυτού λένε Γ-Α-Β

Για την Κωσταντίνα,-που το εμπέυστηκε- και γεμίζει τη ζωή μου κουλαμάρα..

Τι κάνει ένας Ζωνιανός στην Καλαμάτα;

Αυτή η πόλη συνεχώς με εκπλήσσει, γιατί με κάνει και γνωρίζω τον εαυτό μου καλύτερα.
Σήμερα βρισκόμουν στον σταθμό του μετρό –αττική νομίζω- και τι πιο φυσικό, περιμέναμε το τραίνο το οποίο κατά διαβολική σύμπτωση αργούσε πολύ. Τότε πλησιάζει τις θέσεις μας ένας άντρας –οικονομικός μετανάστης- και κάθετε δίπλα μου. Εγώ ασυναίσθητα και εξαιτίας των στερεοτύπων που έχω, μαζεύω το σακίδιο μου και ταυτόχρονα του χαμογελάω ως δείγμα ψεύτικης φιλικότητας.
Πρέπει να σας δώσω και μια σύντομη περιγραφή για να καταλάβετε τα όσα θα ακολουθήσουν. Ήταν νέος, γύρω στα 30 γεροδεμένος με τατουάζ, απεριποίητος και λίγο βρώμικος. Μετά το χαμόγελο μου πήρε θάρρος. Άρχισε να μας μιλάει και να λέει ότι η φίλη μας είναι όμορφη. Εκείνη δεν είχε πρόβλημα και άρχισε να του μιλάει. Κάποια στιγμή αφαιρέθηκα από τον διάλογο τους και αφέθηκα στο να παρατηρώ τον έτερο άντρα που τον συνόδευε. Εκείνος κρατούσε στα χέρια του μια πλαστική σακούλα μέσα στην οποία είχε ένα πακετάκι χάρτινο διπλωμένο με μαύρη ταινία. Σε μια στιγμή το σκίζει και από μέσα βγαίνει ένα πράγμα σαν ρίγανη. Εκείνη την στιγμή μου έρχονται τα γνωστά εγκεφαλικά, απανωτά όμως αυτή τη φορά. Σηκώνομαι από την θέση μου και λέω στον φίλο μου: «Έλα μαζί μου αμέσως!!».
Ευτυχώς με άκουσε και με ακολούθησε και αυτός και η φίλη μας που εν τω μεταξύ είχε δεχτεί πρόταση για ραντεβού από τον εν λόγω αλλά την είχε ευγενικά απορρίψει. Κατευθύνθηκα προς τον πλησιέστερο σεκιουριτά για να νιώθω ασφάλεια. Εκεί εξήγησα στα παιδιά τον λόγο της αντίδρασης μου, δηλαδή ότι είχα δει ότι είχαν χασίσι και αρκετό μάλιστα. Εκείνοι αντέδρασαν με απάθεια και με κορόιδεψαν που αν και καλαματιανός δεν είχα ιδέα από αυτά τα πράγματα.

Συμπεράσματα από την ιστορία:
Α. Άλλοι έχουν το όνομα και άλλοι έχουν την χάρη. (χαχα)
Β. Μην χαμογελάτε σε αγνώστους, τους δίνετε θάρρος που ίσως δεν πρέπει να παίρνουν.
Γ. Τα στερεότυπα, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία είναι αισθήματα πολύ βαθιά ριζωμένα μέσα μας και δεν ξεπερνιούνται εύκολα.

ΥΓ: Η απάντηση του ανεκδότου είναι μεταπτυχιακό.
ΥΓ2: Τελευταία πολλά μου συμβαίνουν στο μετρό…. βλ emo story

Νεοναζισμός : Πόσο κοντά είμαστε άραγε;

Η ώρα πλησίαζε 11.
Μόλις είχα βγει από το μετρό της πλατείας Συντάγματος με δύο φίλους και κατευθυνόμουν προς τα σκαλάκια, για να χαζέψω τα Emo –ξέρετε αυτά τα παιδιά με τα περίεργα χτενίσματα και τα μαύρα ρούχα- όπως άλλωστε συνηθίζω να κάνω τις σαββατιάτικες νύχτες , όταν αυτά μαζεύονται σε εκείνο το μέρος και του δίνουν χρώμα και ζωντάνια με τις φωνές και τις πλάκες τους.
Αυτή την φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά. Το βλέμμα μου τα έψαχνε παντού αλλά αυτά άφαντα! Ξαφνικά βλέπω μια συμμορία να πλησιάζει ένα που είχε ξεμείνει εκεί και να του επιτίθενται με κλωτσιές και μπουνιές. Κάπου εκεί ήταν που μου ήρθε το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο. Το στόμα μου στράβωσε και η φωνή μου κρύφτηκε βαθιά στο λάρυγγα. Εκείνο μισοκατσιασμένο έτρεξε να κρυφτεί στο μετρό, ελπίζοντας σε πολιτικό (!) άσυλο. Η ομάδα των νεαρών δεν άργησε να βρει νέο θύμα το οποίο προφανώς δεν είχε μάθει τα μαντάτα.
Εκεί μου ήρθε και το δεύτερο εγκεφαλικό…
Εγώ πανικόβλητος προσπαθούσα να βρω μια λύση, να κάνω κάτι βρε αδερφέ. Οι φίλοι με κοιτούσαν περίεργα λέγοντας: «Τι θα κάνεις, θα πάς να τα βάλεις με όλους αυτούς ; Θα φας το ξύλο της χρονιάς σου»
Τότε ένιωσα τόσο ανυπεράσπιστος, τόσο μόνος, τόσο ανίκανος να αντιδράσω. Από το μυαλό μου περνούσαν κινηματογραφικά εικόνες και αναμνήσεις, πράγματα που έχουμε μάθει στο σχολείο για τις ναζιστικές ομάδες της Γερμανίας, οι οποίες ξυλοκοπούσαν εβραίους, μαύρους, ομοφυλόφιλους και άλλες κοινωνικές ομάδας που θεωρούσαν κατώτερες και ανάξιες.
«Τι μπορείς να κάνεις μόνος σου;» Αυτή η απορία του φίλου μου, του Στέφανου ηχούσε συνεχώς στο μυαλό μου. Τότε κατάλαβα ότι ακριβώς εκεί είναι η πηγή του προβλήματος. Ο συνεχώς εντεινόμενος οχαδερφισμος που διέπει την κοινωνία μας. Αυτή η πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα σε αυτό τον κόσμο και ότι το όνειρο για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα είναι κάτι ουτοπικό.
Βέβαια καταλαβαίνω το εξής. Η κοινωνική καταπίεση που υφίσταται η ελληνική κοινωνία με την διαρκή αύξηση της ακρίβειας , της ανεργίας και γενικά οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των τελευταίων χρόνων ξεσπούν με την εμφάνιση της βίας –ενδοοικογενειακή ή στα γήπεδα- με την ομοφοβία, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Το να ασκείς όμως κάθε είδους βία πάνω σε άτομα είτε αυτά λέγονται emo, punk, ροκάδες, αλβανοί, μαύροι ή και εγώ δεν ξέρω τι, λίγο απέχει από τις ναζιστικές και φασιστικές μεθόδους του παρελθόντος. Άλλωστε κάπως έτσι – δηλαδή με επιθέσεις κατά κοινωνικών ομάδων- οδηγηθήκαμε σε ένα ολοκαύτωμα που στοίχισε τη ζωή έξι εκατομμύριων ανθρώπων.

Μια ακόμα αδικία…

Και εκεί που πίστευα ότι τα πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν χειρότερα [κάμερες- ασφαλιστικό κτλ], μαθαίνω το εξής…

Η διευθύντρια του λυκείου στο οποίο πήγαινα «απολύθει εκ της θέσεως της» καθώς δεν πληρούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις σε θέματα διοικητικά και παιδαγωγικά. Αν και πριν την συνέντευξη τα μόρια της ήταν πολύ υψηλά, πράγμα που καθοριζόταν από την προϋπηρεσία της και το ευμέγεθες βιογραφικό της, μετά από την διαδικασία της συνέντευξης κατρακύλησε σε τελευταίες θέσεις, αφήνοντας μπροστά τους «ημέτερους»…

Η διευθύντρια, γνωστή στην μικρή μας πόλη για την μεγάλη πολιτιστική δράση της, που με τις συνεχείς της προσπάθειες, είχε οδηγήσει το σχολείο στην απόσπαση πολλών βραβείων και διακρίσεων, κρίθηκε ανίκανη να το διαχειριστεί παιδαγωγικά .

Η διευθύντρια, της οποίας την διοικητική ικανότητα αναγνώριζαν όλοι οι καθηγητές, και είχε βάλει σε τάξη το σχολείο μας, κρίθηκε ανίκανη να το χειριστεί διοικητικά.

Η διευθύντρια, πρόεδρος των φιλολόγων του νομού μας έχοντας διοργανώσει πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις, βραδιές ποίησης με τις πολλές της γνωριμίες με ανθρώπους των γραμμάτων και προσωπική φίλη της Ρέας Γαλανάκη, κρίθηκε ανεπαρκής.

Όμως πάνω από όλα αυτά, η καθηγήτρια που μας έκανε σε εκείνη την αξέχαστη θεωρητική τάξη, να λατρέψουμε τον Διονύσιο Σολομό, τον Καβάφη, τον Ρίτσο και την Κική Δημουλά κρίθηκε στις καρδιές μας με άριστα.

Για σας τούτο δω το κείμενο κυρία Μαρία, γιατί η κυριότερη κρίση στη καριέρα ενός καθηγητή δε δίνεται από τους διορισμένους «ημέτερους» της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά δίνεται από τις καρδιές των μαθητών του.

Μήπως έχουμε καταντήσει σε μια παγκόσμια «Φωλιά του Κούκου»;

<<Μα τι σε πειράζει που θα σε καταγράφουν ενώ διαδηλώνεις?>> Ήταν τα λόγια ενός καλού φίλου σήμερα το απόγευμα, καθώς κάναμε chat.
Εκείνη τη στιγμή τα πάντα σκοτείνιασαν και ένιωσα το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι μου….
<<Τι πράγμα? Με συγχωρείται δεν άκουσα?>> ήθελα να του πω, ως δείγμα του ότι δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που ξεστόμισε. Αντ’ αυτού αρκέστηκα στο να του πω ότι δεν περίμενα να ακούσω από αυτόν τέτοιες απόψεις. Εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σε θέση να υπερασπιστώ τα πιστεύω μου. Είχα παγώσει και τον άκουγα να αναπτύσσει τα επιχειρήματα του, υπερασπιζόμενος τις κάμερες στους δρόμους της Αθήνας. Το στόμα μου ήταν ερμητικά κλειστό [όπως και για αρκετή ώρα μετά] και προσπαθούσα να καταλάβω από πού μου είχε έρθει.
Μετά τον σύντομο διάλογο μας άρχισα να σκέφτομαι τα λεγόμενα του. Και δεν είναι μόνο απόψεις του συγκεκριμένου, ο οποίος προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δεν ανήκει στο δεξιό χώρο. Είναι απόψεις όλο και μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού η οποία βλέπει στο πρόσωπο των διαδηλωτών, ανθρώπους ιδιαίτερα ενοχλητικούς αν όχι ταραξίες.

Κατά την άποψη μου, η παραβίαση των δικαιωμάτων μου, που συνεπάγεται η κινηματογράφησή μου χωρίς την άδειά μου, υπερβαίνει κατά πολύ οποιοδήποτε έγκλημα μπορεί να διαπράξω κατά την διάρκεια μιας πορείας. Με λίγα λόγια η κοινωνία χάνει πολύ περισσότερα από αυτά που κερδίζει και αυτή η απώλεια χτυπά εντονότατα την κάποτε ιδιαίτερα προοδευτική, αντι-εξουσιαστική κουλτούρα που διαπλάστηκε κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Η σημερινή εξουσία, πράγμα παγκόσμιο, όχι μόνο τοπικό, μου θυμίζει την νοσοκόμα Μίλντρεντ Ράτσεντ.
Η Μίλντρεντ Ράτσεντ, αν θυμάστε ήταν η νοσοκόμα του ψυχιατρείου στην ταινία <<η Φωλιά του Κούκου>> του Μίλος Φόρμαν. Ένα πανίσχυρο σύμβολο αυθαίρετης εξουσίας- και κακοηθούς διακυβέρνησης- που ασκεί απόλυτο έλεγχο στους τροφίμους μέχρις ότου έρχεται στο ψυχιατρείο κάποιος Ραντλ Μακ Μέρφι. Αντιστέκεται στην εξουσία της κι εκείνη συντρίβει την αντίστασή του με μια λοβοτομή – όμως η τάξη που είχε επιβάλει στους ασθενείς ποτέ δεν θα αποκατασταθεί πλήρως.
Με την απλοϊκή πίστη μας ότι η συνεχώς επεκτεινόμενη άσκηση ελέγχου είναι κάτι καλό για μας, μοιάζουμε όλο και περισσότερο σ’ αυτούς τους τροφίμους….

Στην Αγγλία , την οποία σε αυτόν τον τομέα προσπαθούμε να μιμηθούμε, δείγματα DNA 100.000 εφήβων –πολλοί από τους οποίους δεν έχουν κάνει τίποτα παράνομο– έχουν ληφθεί και αποθηκευθεί στην εθνική βάση δεδομένων της αστυνομίας. Το γενετικό τους υλικό θα βρίσκεται εκεί για όλη τους τη ζωή: δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα να ελέγξουν το πώς θα χρησιμοποιηθεί και, όπως όλοι μας, αδυνατούν να προβλέψουν τι μπορεί στο μέλλον να αποκαλύψει γι’ αυτούς η γενετική επιστήμη. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει σοβαρά ότι αυτό αποτελεί κατάφωρη παραβίαση δικαιωμάτων, σε οποιοδήποτε κώδικα κι αν έχουν ποτέ διατυπωθεί;
.
Τελευταία οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πιο χαλαρά τη διαρκή έφοδο στα δικαιώματά μας καθώς πολύ έξυπνα, με επικοινωνιακά τρίκ οι κυβερνήσεις παρουσιάζουν το ζήτημα σαν μια αντιπαράθεση ανάμεσα στις ατομικές ελευθερίες και το συλλογικό καλό. Επιπλέον το motto της δικαιοσύνης που έλεγε ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου τείνει να αντιστραφεί και να γίνει «όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου».

Παρόλα αυτά θεωρώ ότι υπάρχει ακόμα χρόνος, καθώς οι περισσότεροι γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας ότι το κοινό καλό θα υποστεί πλήγματα όσα και οι ατομικές ελευθερίες εάν εξακολουθήσουμε να βαδίζουμε σ’ αυτόν τον δρόμο στον οποίο έχουμε μπει εξαιτίας των φόβων, της υποχωρητικότητας και της τεμπελιάς μας. Τώρα το πώς θα καταφέρουμε να αντισταθούμε σε αυτές τις πρακτικές είναι κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω….

Άννα άλλαξε τα όλα!!!

Πάλι δεν ήμουν συνεπής με το blog μου και για μια ακόμη φορά ζητώ την συγχώρεση σας.
Τι να κάνω όμως, το τιμημένο laptop μου δεν έχει word και για να συνδεθώ με το internet κλέβω σήμα από κάποιον γείτονα ή από τα παγκάκια της πλατείας Συντάγματος....

Τις προηγούμενες μέρες, η τηλεσαπουνόπερα του ΠΑΣΟΚ πήρε επιτέλους τέλος και τώρα πια το πρόγραμμα θα μονοπωλήσει η κωμικοτραγική σειρά του Ασφαλιστικού με πρωταγωνιστή τον διεθνώς καταξιωμένο ταχυδακτυλουργό Γ. Αλογοσκούφη (αυτός που σε μια νύχτα αύξησε το ΑΕΠ κατά 25%).

Όπως πολύ καλά γνωρίζετε ο Γ.Α Παπανδρέου επανεξελέγει, και με αρκετή διαφορά από τον πληθωρικό Ε. Βενιζέλο. Όχι, η νίκη δεν παίχτηκε στα σημεία (πράγμα που θα ευνοούσε τον Βενιζέλο για προφανείς λόγους). Ο Παπανδρέου επικράτησε καθαρά και πήρε ξανά την ηγεσία του κόμματος, τουλάχιστον μέχρι να είναι έτοιμη η αγαπητή Άννα-Σεγκολέν Διαμαντοπούλου.

Από κάτι πασοκικά πηγαδάκια πληροφορούμαι ότι οι νεοδημοκράτες προσέφυγαν μαζικά στις κάλπες για να στηρίξουν τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Εγώ προσωπικά χάρηκα για την νίκη του Παπανδρέου γιατί ήταν η πρώτη του νίκη μετά από 4 χρόνια, οπότε την άξιζε το παιδί..

Στην ΝΔ διαφωνούν με πιο τρόπο θα μας κυβερνάνε… Μην φανταστείτε ότι το θέμα τους είναι αν θα υπάρχει κοινωνικό κράτος ή τίποτα τέτοιο. Όχι βέβαια. Το πρόβλημα τους είναι αν θα ακολουθήσουμε το γερμανικό μοντέλο ή όχι. Ο αγαθός ημών πρωθυπουργός είναι πανευτυχής που ο αγαπημένος του φίλος ξαναβγήκε στη προεδρία του ΠΑΣΟΚ και αφού του έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα , έκανε έρωτα στην υπολοχαγό Νατάσσα πέραν του ετησίου…

Αυτά τα απλά και καθημερινά συνέβησαν τις μέρες που πέρασαν .
Περαστικά σας!

ΥΓ: Ευχαριστώ την δημοσιογράφο της Καθημερινής που ανέφερε σε ένα άρθρο της, το τίμιο τούτο blog.

Της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα!!

Οι μαθητικές καταλήψεις ξαναρχίζουν.
Ξανάρχισαν για την ακρίβεια.. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, στα πανεπιστήμια οι φοιτητές κάνουν συνελεύσεις για να αποφασίσουν με ποιο τρόπο θα κινηθούν τις επόμενες μέρες. Έτσι και εγώ βρέθηκα στη συνέλευση των φοιτητών του Παντείου πανεπιστημίου περιχαρής που για πρώτη φορά θα συμμετείχα σε μια τέτοια διαδικασία.================================================================================================
Στο μυαλό μου είχα πλάσει μια ιδεατή συνέλευση οπού οι φοιτητές θα συνομιλούσαν πολιτισμένα, θα αντάλλασαν απόψεις και θα κατέληγαν σε συμπεράσματα και αποφάσεις. Νόμιζα ότι ήμουν στη Σορβόννη…
Όσοι έχετε συμμετάσχει θα ξέρετε τι συμβαίνει στις συνελεύσεις. Επειδή είμαι σεμνός άνθρωπος θα το πω με τακτ. Της εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα =================================================================
Οι ομιλίες των γραμματέων των παρατάξεων γίνονταν άκουσον άκουσον με ντουντούκα!! Ναι μάλιστα , το ορκίζομαι να μην προκάμω να ψηφίσω στις επόμενες εθνικές εκλογές. Σίγα που τους άκουγε κανείς δηλαδή… Οι παρατάξεις φώναζαν κάθε τόσο τα συνθήματα τους όπως π.χ «έσπασε η καπότα του καπιταλισμού και βγήκανε τα μπάσταρδα της ΔΑΠ ΝΔΦΚ- και α και ου η ΔΑΠ είναι παντού- εμπρός λαέ μην σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη» και άλλα τέτοια ωραία!
Στο τέλος μάλιστα έγινε και μια δημοκρατικότατη ψηφοφορία που ένας θεός ξέρει τι αποφάσισε (εγώ προσωπικά δεν κατάλαβα καν το ερώτημα).
========================================================================================================
Μετά από όλα αυτά απόρησα γιατί πήγα…. Θεέ, δώσε μου δύναμη

Η κρίση του Σοσιαλισμού και ο Μεταφιλελευθερισμός

Από τις δεκαετίες του 50 και του 60 όπου και υπήρξε η ακμή του, ο σοσιαλισμός άρχισε σταδιακά να παρακμάζει στην Ευρώπη έχοντας μια σταθερά πτωτική πορεία. Τόσο τα κόμματα που τον εκπροσωπούσαν όσο και η ιδεολογία του δεν καταφέρουν να αποδείξουν ότι αποτελούν την λύση στα προβλήματα τόσο της οικονομίας όσο και σε καθημερινά ζητήματα. Έτσι την τελευταία δεκαετία ο σοσιαλισμός βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη κρίση. Κρίση ιδεολογική και αναζήτησης ταυτότητας.
Από την περίοδο που ο σοσιαλισμός περνά από την σφαίρα της θεωρίας, στην πράξη και αναλαμβάνει την άσκηση της εξουσίας δημιουργείται μια εσωτερική ιδεολογική και πολιτική ένταση αφού στο σοσιαλισμό υπάρχει μια υπό μεταρρύθμιση κοινωνία. Εξαιτίας αυτού ενσκήπτουν εσωτερικά ερωτήματα όπως π.χ, αν το κράτος και η ελεύθερη αγορά μπορούν και οφείλουν να συνυπάρχουν και να αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ο σοσιαλισμός οδηγήθηκε στην λογική της συναίνεσης. Τέτοιες εσωτερικές κρίσεις στους κόλπους της Δεξιάς γεφυρώνονται συχνά εν μια νυκτί, οι αντίστοιχες συγκρούσεις όμως στους κόλπους της Αριστεράς τείνουν να επιβιώνουν για δεκαετίες, ή ακόμα και για αιώνες.
Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού επήλθε και η αντικατάσταση της σοσιαλιστικής συναίνεσης από μια νέα και απρόσμενα σκληρή «νεοφιλελεύθερη συναίνεση». Ο σοσιαλισμός πλέον βρίσκεται προσαρμοσμένος πλήρως στο καπιταλιστικό σύστημα, κρατώντας βέβαια ως ένα βαθμό τις ιδέες της κοινωνικής δικαιοσύνης και της συνεχούς ανακατανομής των κοινωνικών πόρων.
Σε μια κοινωνία συντηρητικά προσανατολισμένη, οι σοσιαλδημοκράτες αποσιώπησαν τις εσωπαραταξιακές κρίσεις στο θέμα των επιθυμητών κοινωνικών αλλαγών , προσπαθώντας να ελαχιστοποιηθούν οι ήδη δρομολογούμενες ανατροπές των λαϊκών κατακτήσεων και εξασφαλίσεων, ουσιαστικά παίρνοντας θέση άμυνας καθώς τα διακυβεύματα μετατοπίστηκαν προς νέες κατευθύνσεις.
Υπό τους όρους αυτούς όμως, η αδιάλειπτη κρίση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας δεν εντοπίζεται μόνο στη συνεχιζόμενη «εσωτερική» αντιπαράθεση μεταρρυθμιστικών σχεδιασμών και τακτικών αλλά επιπλέον ο σοσιαλισμός βρίσκεται στη δύσκολη θέση να μην πείθει ούτε ότι αποτελεί κάτι διαφορετικό από τα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, ούτε ότι μπορεί να βελτιώσει την ζωή των πολιτών.

Ο σοσιαλισμός παρόλα αυτά μπορεί να ξεπεράσει αυτή την κρίση, καθώς μέσα από όλες τις τριβές και τις ζυμώσεις το πιο πιθανό είναι να ξεπροβάλλει μια νέα προοδευτική πολιτική. Τα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός εντείνουν την πεποίθηση ότι κάτι το διαφορετικό θα αλλάξει εκ βάθρων το κοινωνικό γίγνεσθαι. Υπό αυτή την άποψη η τρέχουσα κρίση του σοσιαλισμού μπορεί να αποβεί καθαρτήρια για το μέλλον του, φτάνει να αντιληφθούμε ότι όσο διαρκεί η συντηρητική πολιτική, η ευρεία Αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις οφείλουν να ξεφύγουν από στερεοτυπικές πολιτικές του παρελθόντος ,που ουσιαστικά είναι πολιτικές αδράνειας και να καταλήξουν σε μια νέα, μεταφιλελεύθερη πολιτική που να εκφράζει το παρόν και να δίνει ελπίδα για το μέλλον. Μετά από μια μακρά συντηρητική παρένθεση, η κοινωνία φαίνεται και πάλι έτοιμη να πεισθεί ότι οι πολιτικές της ριζικής αλλαγής και μεταρρύθμισης είναι απολύτως εφικτές.

Μήπως η ζωή μας έχει καταλήξει μιας χρήσης, σαν τα έπιπλα του ΙΚΕΑ;

Τον τελευταίο καιρό ψάχνω για έπιπλα.------------------------------------------------
Μετακομίζω βλέπετε στην Αθήνα, για σπουδές και πρέπει να αγοράσω τα απαραίτητα [και μη] για το νέο μου σπίτι. Έτσι και εγώ, κίνησα μια μέρα όχι για να πάω στο παζάρι όπως λέει το ρητό… αλλά για να πάω στο ΙΚΕΑ να ρίξω μια ματιά στα έπιπλα τα οποία γίνονται ανάρπαστα εξαιτίας των γουστόζικων σχεδίων, αλλά εξαιτίας κυρίως των προσιτών τιμών.-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Πράγματι, η ποικιλία ήταν μεγάλη και πλούσια και οι τιμές πολύ καλές. Αλλά κάτι έλλειπε το οποίο δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Ενώ το βλέμμα χόρταινε από το θέαμα που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου, την ίδια στιγμή ένιωθα μια απουσία.---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μετά από αυτό κάθισα και σκέφτηκα και κατέληξα στα εξής συμπεράσματα. Αυτό που έλειπε ήταν η ποιότητα. Όχι όμως απλά η ποιότητα των επίπλων. Η ποιότητα στην ίδια την ζωή.------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μα ναι!! Για σκεφτείτε το λιγάκι. Ολόκληρη η ύπαρξη μας μοιάζει με εκείνη ενός επίπλου. Εξωτερικά λάμπουμε μέσα σε ένα πανέμορφο περιτύλιγμα. Μοιάζουμε σαν να ζούμε στην τελειότητα και στην ομορφιά. Καριέρα, χρήματα, διακοπές και γενικά όλα αυτά που χαρακτηρίζουν το όνειρο του μέσου νεοέλληνα.---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική από εκείνη που νομίζουμε. Η αλήθεια ίσως είναι πιο σκληρή και αποφεύγουμε να την κοιτάξουμε κατάματα γιατί πονάει Στην πραγματικότητα η ζωή μας είναι ίδια με ένα έπιπλο ΙΚΕΑ. Κενή από ποιότητα. Ίσως, μιας χρήσης. Να φανταστείτε ότι είναι ακόμα και συσκευασμένη κατάλληλα ώστε να μην πιάνει χώρο και συναρμολογείτε από τον καθένα με πολύ απλές κινήσεις.----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Όχι, όχι!! Ψέματα. Δεν είναι η ζωή όλων μας έτσι. Είναι η ζωή αυτών που επιλέγουν να ζούνε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όχι επειδή τους αρέσει, αλλά επειδή δεν θέλουν να την αλλάξουν, γιατί πολύ απλά βολεύτηκαν. Δεν τους κατηγορώ γιατί ίσως να είμαι ένας από αυτούς. Απλά βλέπω μια αγαπημένη μου γνωστή, να έχει ξεφύγει από όλα αυτά και την ζηλεύω. Κατά βάθος θέλω να της μοιάσω αλλά φοβάμαι το ξεβόλεμα και εγώ ο ίδιος.--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Αφιερωμένο στην Γιώτα λοιπόν. Τον άνθρωπο που καταφέρνει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να πετάει ελεύθερος σαν πουλί.

Αν με ξαναρωτήσει κανείς ποιον προτιμώ : Παπανδρέου ή Βενιζέλο, θα κάνω έγκλημα

Επανήλθα. Δριμύτερος και με όρεξη για σχόλια και συναφή.
Μια βδομάδα τώρα πολλά έχουν συμβεί, έτσι πρέπει να τα συμπυκνώσω όσο πιο πολύ μπορώ ώστε να ικανοποιήσω το μικρό αλλά σκεπτόμενο «ακροατήριο» μου. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Θα αρχίσω με τα πολιτικά. Ο χαμός, του χαμού ή αλλιώς ζήτω που καήκαμε στο ΠΑΣΟΚ με τα εσωκομματικά. Τα στελέχη έχουν αρχίσει να χωρίζονται εδώ και μέρες σε στρατόπεδα . Αλλά όχι μόνο… Το ίδιο κάνουν και οι πολίτες. Ασχέτως αν ψηφίζουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή όχι. Αυτές τις μέρες έχω βαρεθεί να με ρωτούν φίλοι και γνωστοί την προτίμηση μου. Και βέβαια αφού σε ρωτήσουν αρχίζουν να ξεδιπλώνουν το σκεπτικό τους λες και εσύ τους ρώτησες.
Το σκηνικό ήρθε να συμπληρώσει και ο ιπτάμενος καφές που γλίστρησε από τα χέρια ενός, για να βρεθεί στο σακάκι του Βενιζέλου. Η πιο εύστοχη ερώτηση προήρθε από το στόμα μιας φοιτήτριας της Φιλοσοφικής, η οποία εν μέσω δίαιτας αναρωτήθηκε αν ο καφές ήταν σκέτος ή με ζάχαρη.. « Ε να μην το παχύνουμε τον άνθρωπο…» πρόσθεσε.
Στην κυβέρνηση τρίβουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση, καθώς περνούν ευχάριστες και ανέμελες στιγμές σαν την οικογένεια από το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Από ότι μαθαίνω ο αγαθός ημών πρωθυπουργός εθεάθη να κάνει πικ-νικ μετά της υπολοχαγού Νατάσσας και των διδύμων.. Από την κυβέρνηση δεν έχουμε άλλα νέα. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Στα κοινωνικά τώρα(τα πιο σοβαρά θέματα). Δυστυχώς, ήρθα αντιμέτωπος με την γραφειοκρατία της χώρας μας. Βαρύ το τίμημα της ενηλικίωσης! Περίμενα στωικά για αρκετό χρόνο μπροστά από την γραμματεία της σχολής μου ώστε να εγγραφώ. Μην με ρωτήσετε ακόμα για τις εντυπώσεις από το δημόσιο πανεπιστήμιο. Δεν μπορώ να γράψω ένα λίβελο στο μπλόγκ μου τόσο μεγάλο. Πάρτε με τηλέφωνο. Πρώτα βεβαιωθείτε ότι έχετε αρκετές μονάδες στο κινητό σας για να μπορέσετε να ακούσετε και το τέλος. Εντέλει τα κατάφερα. Την επόμενη μέρα όμως……

ΥΓ. Θέλω να καταγγείλω ότι αν και πρωινή ώρα πέμπτης, δεν μπόρεσα να βρω την Athens Voice πουθενά.Πειράζει που δεν με ικανοποιεί το LIFO;

συννεφιασμένη Κυριακή {τέλος}

Ουφ, πάνε και αυτές οι εκλογές.
Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Και τι βάρος! Ασήκωτο.
Η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα δεν το περίμενε κανείς. Και δεν εννοώ το κόμμα που επικράτησε.. Εννοώ την ήττα του ΠΑΣΟΚ. Κανείς δεν περίμενε ότι θα βγει τόσο ζημιωμένο, από αυτές τις εκλογές, ούτε καν οι πιο ένθερμοι νεοδημοκράτες!
Βέβαια μην ξεχνάμε ότι το κυβερνόν κόμμα, κέρδισε μεν, αλλά με απώλειες {και ισχνή πλειοψηφία} που φτάνουν τις 4 μονάδες, πράγμα που με ισχυρό ΠΑΣΟΚ θα το είχε οδηγήσει στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Η αριστερά είναι ο μεγάλος κερδισμένος αυτής της αναμέτρησης. Ενίσχυσε τα ποσοστά ,το κύρος της και αν εκμεταλλευτεί σωστά τις συγκυρίες ίσως στο μέλλον παίξει πιο ενεργό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, το ΠΑΣΟΚ έριξε τα ποσοστά του στο ναδίρ. Απέτυχε να πείσει ότι αποτελεί εναλλακτική λύση και ότι μπορεί να οδηγήσει τον τόπο σε καλύτερες μέρες.. Οι ευθύνες κατά την γνώμη μου είναι ατομικές αλλά και συλλογικές.
Σαν πολίτης θέλω να ελπίζω ότι θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του σαν τον φοίνικα, όχι για το καλό του, αλλά για το καλό της χώρας. Δεν μπορεί να υπάρξει καλή κυβέρνηση χωρίς ισχυρή αντιπολίτευση.

H εκδίκηση ενός χαμένου αυγούστου...

Ναι, το ομολογώ δημόσια και με περισσό θράσος. Αυτές οι εκλογές με κούρασαν παρά πολύ…
Και να πεις ότι έκανα και τίποτα ιδιαίτερο, πάει στο καλό. Αλλά εγώ το μόνο που έκανα και κάνω είναι να τεμπελιάζω (ένεκα της αναμονής για την αρχή του πρώτου μου εξαμήνου ως φοιτητής) στο κρεβάτι βλέποντας, ειδήσεις και τις αμέτρητες ενημερωτικό-εκλογικές εκπομπές, που κατακλύζουν την ελληνική τι-βι.
Όταν άρχισε το πανηγύρι, εννοώ όταν ο αγαθός πρωθυπουργός ημών, επικαλέστηκε εθνικό θέμα (lol)και πήγαμε σε εκλογές, ήμουν ο πρώτος που ενδιαφέρθηκε για αυτό το θέμα, όταν την ίδια στιγμή οι φίλοι μου,λιάζονταν σαν τις σαύρες στην παραλία της Καλαμάτας.
Ένα μήνα [σχεδόν] μετά, έχω αρχίσει και κουράζομαι από τις ατέλειωτες συζητήσεις περί εκλογών, αυτοδυναμίας, εκλογικού αποτελέσματος και προγράμματος. Αισθάνομαι ότι κανείς δεν καταλήγει πουθενά, και τίποτα το θετικό δεν βγαίνει από όλο αυτό το σκηνικό, εκτός από την αλλαγή κυβέρνησης (δεν αντέχω να βλέπω την μούρη του Πολύδωρα και του Αλογοσκούφη) αν αυτό συμβεί, που δεν το βλέπω μεταξύ μας.
Συγνώμη αγαπητό πολιτικό σύστημα, νομίζω ότι θα απέχω από την εκλογική επικαιρότητα μέχρι την Δευτέρα τουλάχιστον . Αν ξαναγράψω μέχρι τότε στο blog, δίνω το δικαίωμα σε όποιον θέλει να με χαστουκίσει…
Γαμώτο, έχασα τον Αύγουστο μου βλέποντας Τρέμη…!!!.

Αυτό δεν είναι εκλογές. Πιο πολύ θυμίζει βόλτα στο πάρκο

Παρότι η Κυριακή των εκλογών πλησιάζει και στα κανάλια γίνεται της μουρλής από τους πολιτικούς που ¨πατούν¨ ο ένας πάνω στον άλλο, ο έξω κόσμος -ο αληθινός- δεν δείχνει να ενδιαφέρεται.
Το μόνο σίγουρο γι’ αυτές τις εκλογές είναι πως όλα τα κόμματα βγαίνουν ζημιωμένα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Και δεν εννοώ ότι ζημιώνονται μόνο τα ποσοστά τους. Αυτό που θέλω να πω είναι πως υπάρχει μια γενική απογοήτευση εναντίων όλων αυτών που από την μεταπολίτευση και μετά ασκούν την εξουσία.
Από την μία πλευρά έχουμε την Νέα Δημοκρατία, η οποία είναι αλήθεια ήρθε στην εξουσία με τις συνειδητές η υποσυνείδητες ευλογίες όλων, μας αφού είχαμε κουραστεί από την μακρόχρονη και ιδιαιτέρα φθαρμένη κυβέρνηση Σιμήτη- ΠΑΣΟΚ.
Η νέα κυβέρνηση παρά τις παχυλές υποσχέσεις της έπραξε το απόλυτο μηδέν και ως κληρονομιά της 4ετίας άφησε στην χώρα τα μεγάλα σκάνδαλα των υποκλοπών, των ομολόγων, των πακιστανών των κουμπάρων, των καμένων δασών και την πολιτική της λιτότητας και της διαφθοράς.
Από την άλλη πλευρά έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ με ένα νέο αρχηγό, ο οποίος ευαγγελίζεται την επανίδρυση του κόμματος και παρουσιάζει ένα πρόγραμμα το οποίο θεωρητικά τουλάχιστον, μπορεί να φέρει θεαματικές αλλαγές στην χώρα. Το μεγάλο πρόβλημα όμως του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν έχει καταφέρει να πείσει τους πολίτες ότι αποτελεί μια αξιόπιστη λύση γιατί, πρώτον έχει ένα βεβαρημένο παρελθόν το οποίο δεν κατάφερε να το αποβάλει με την ¨επα¨επανίδρυση του και δεύτερον γιατί δεν έχει πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα αφού αναλώνεται στο να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση και όχι στο να παρουσιάζει τις προτάσεις που από ότι φαίνεται έχει.
Η αριστερά βρίσκεται ενισχυμένη, σε ποσοστά τουλάχιστον. Τώρα από θέσεις και απόψεις όρκο δεν παίρνω… Μια το άρθρο 16, μια τα καμένα δάση από αυτές τις εκλογές θα βγει με άνοδο. Ο Αλαβάνος με την έντονη υποστήριξη που παρείχε στο φοιτητικό κίνημα και με την παράλληλη επίθεση που δέχθηκε από τον Πολύδωρα έχει κερδίσει πόντους, αν και ο χαρακτηρισμός νονός προς τον πρωθυπουργό προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Η κυρία Παπαρήγα διακηρύττει όπου βρεθεί και όπου σταθεί την μαχαιριά στον δικομματισμό και τότε ο Καραμανλής επεμβαίνει για να δηλώσει με περισσή αλαζονεία « εγώ ή το χάος» και το πανηγύρι συνεχίζεται.
Βεβαία έχουμε και ένα καινούργιο κόμμα προς ένταξη (!). Και τι κόμμα.. Τον ΛΑΟΣ. Κόμμα ελληνορθόδοξο με αρχές και ιδεώδη. Η αλήθεια είναι, γιατί πολλά έχουν ακουστεί και πολύ παραφιλολογία υπάρχει, ότι από τον μεσιέ Καρατζαφέρη πιο πολύ φοβόμαστε όχι αυτά που λέει, αλλά αυτά που δεν λέει.
Αλήθεια κυρία Παπαρήγα, μήπως μπορείτε να με ενημερώσετε και εμένα, πως θα δώσουμε την μαχαιριά όχι μόνο στο δικομματισμό άλλα και στα όλα τα κόμματα συνάμα, χωρίς να καταφύγουμε στην αποχή?
Όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί 30 χρόνια φουρναραίοι προκοπή δεν είδαμε.

ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.

Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στηνπλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρητη χώρα. Φορώντας μαύρα


Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες.
Πενθούμε για την
απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική
καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε
απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την
τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.


"ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ."

Η Καλαμάτα υπό πύρινο κλοιό

Τις τελευταίες ώρες η Καλαμάτα βρίσκεται υπό πύρινο κλοιό. Στον νομό Μεσσηνίας εξελίσσονται δύο μέτωπα φωτιάς. Το πρώτο στα βόρεια του νομού, το οποίο μεταφέρθηκε από το νομό Αρκαδίας και βρίσκεται σε μερική ύφεση. Συγκεκριμένα οι δήμοι που πλήττονται είναι οι Ανδανίας και Οιχαλίας όπου ορισμένα χωριά έχουν εκκενωθεί. Το δεύτερο μέτωπο είναι λίγα χιλιόμετρα έξω από την Καλαμάτα, κοντά στο χωριό Περιβολάκια. Η πόλη δεν φαίνεται να κινδυνεύει καθώς παρόλο που οι άνεμοι πνέουν προς την Καλαμάτα, έχουν δημιουργηθεί αναχώματα και στην περιοχή βρίσκονται δυνάμεις της πυροσβεστικής.

Οι δεσμεύσεις που έγιναν πράξεις!

Παρά τις Κασσάνδρες της αντιπολίτευσης οι δεσμεύσεις της Νέας Δημοκρατίας εκπληρωθήκαν στο ακέραιο και ήδη 3.5 χρόνια μετά την επανίδρυση του κράτους τα αποτελέσματα είναι εμφανή.
1.Η φωτιά που κατάστρεψε την νότια Πελοπόννησο έσβησε. (αφού δεν υπάρχει τίποτα άλλο να καεί)
2.Η χώρα βγήκε από την επιτήρηση, που μόνοι μας μπήκαμε (αφού γίναμε πλουσιότεροι κατά 25% σε μία νύχτα(!)επειδή επιτέλους εντάχθηκαν τα έσοδα από τα τοπικά προϊόντα της Πελοποννήσου της Κρήτης και άλλων δραστηριοτήτων. Τα ξένα ειδησεογραφικά κανάλια έσκασαν από το κακό τους γιατί οι δικές τους χώρες είναι πολύ πίσω μας και μας έκραξαν. Τα λυσακά τους να φάνε!!)
3. Η παιδεία αναβαθμίστηκε. (Σύντομα δικαίωμα στην μόρφωση θα έχουν μόνο όσοι έχουν λεφτά.)
4. το Ασφαλιστικό λύθηκε αποτελεσματικά. (Μετά τον πολλαπλασιασμό των χρημάτων των ταμείων κρίθηκε ότι δεν χρειάζεται να τεμπελιάζουμε από τα 65 και μετά έτσι θα παίζουμε στις δουλείες μας μέχρι τα 70!! γιούπι!!)
5.Η ανεργία καταπολεμήθηκε. (Τώρα χάρη στις νέες ρυθμίσεις όλοι δουλεύουν part time για μισθούς αρκετών χιλιάδων ευρώ.)
6. Οι πασόκοι που κατείχαν πολλές θέσεις έφυγαν. Τώρα τις θέσεις τους κατέχουν πιστοποιημένοι νεοδημοκράτες.

Ζορμπάς the Greek!!...

Σύμφωνα με το περίφημο πόρισμα Ζορμπά(!) υπήρξε πολιτικό χρήμα. Με άλλα λόγια κάποιοι τα πήραν «σεμνά και ταπεινά».. Είναι όμως σωστό, ο αγαθός ημών πρωθυπουργός να κηρύξει εκλογές, χωρίς εμείς οι δύσμοιροι που δεν ανήκουμε στους ημέτερους να ενημερωθούμε ώστε να ξέρουμε τι συμβαίνει σε αυτόν τον τόπο, πριν πάμε να τους ξαναεκλέξουμε; Τουλάχιστον να γνωρίζουμε οι άνθρωποι ότι σε αυτή τη χώρα διαφάνεια δεν θα υπάρξει ποτέ.. Όχι βέβαια επειδή φταίνε αυτοί.. Όχι , όχι. Επειδή πάμε εμείς κάθε 4 χρόνια(ειρωνεία) και τους ψηφίζουμε. Νισάφι πια!!

Ποιος είπε ότι η παράδοση είναι αντίθετη με την πρόοδο και τον εκσυγχρονισμό της ζωής μας;

Με τον ορό «παράδοση» εννοούμε την καθεστηκυία στάση και άποψη για ένα μεγάλο εύρος θεμάτων που περιλαμβάνουν την κοινωνική , την οικονομική την πολιτιστική και την θρησκευτική ζωή οι οποίες απολαμβάνουν την αναγνώριση τόσο για σημερινή τους αξία όσο και για την αξία που τους δόθηκε στο παρελθόν ( ακρόπολη).Παρόλα αυτά κάποιες από τις αξίες αυτές δεν είναι βιώσιμες και αυτό γιατί καθώς η κοινωνία εξελίσσεται δεν μπορούν να την ακολουθήσουν και έτσι καταστρέφονται ή μένουν στο περιθώριο. Στην θέση τους δημιουργούνται νέες οι οποίες είναι προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις της εποχής και βοηθούν στην πρόοδο και την ανάπτυξη της κοινωνίας .

Έτσι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η παράδοση αποτελεί κάτι το στατικό και το αναλλοίωτο και συνεπώς το συντηρητικό. Και αυτό γιατί η παράδοση είναι κάτι το κατεξοχήν προοδευτικό και διαρκώς μεταβαλλόμενο. Η παράδοση συνεχώς μεταβάλλεται και αλλάζει για να ανταποκριθεί κάθε φορά στις νέες απαιτήσεις της κοινωνίας . Τα παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν είναι αναρίθμητα και όλα αποδεικνύουν το ανανεωτικό χαρακτήρα της παράδοσης .

Η άποψη λοιπόν ότι η παράδοση δεν μπορεί να συμβαδίσει με το καινούργιο και το σύγχρονο και ότι αποτελεί τροχοπέδη στον εκσυγχρονισμό δεν μπορεί να ισχύσει. Βέβαια κατά την διάρκεια της αλλαγής και της ανανέωσης της παράδοσης δημιουργείται μια αντιδικία ανάμεσα στο δικό μας το πατρικό και δοκιμασμένο και από την άλλη μεριά το αδοκίμαστο το νέο το αβέβαιο γοητευτικό και ελπιδοφόρο. Μέσα όμως από αυτή την αντιδικία και την συνείδηση της μόνιμης αλλαγής ξεκινά μια δημιουργική φάση όπου συμπλέουν το παλιό και το νέο . Η παράδοση δεν χάνεται εύκολα ,συχνά μεταμορφώνεται, τροποποιείται , αλλά επιζεί άλλοτε ως μορφή και συνηθέστερα ως ιδέα , γόνιμη και δημιουργική

Η εικόνα της απομυθοποίησης του συγχρόνου μοντέλου ανάπτυξης

Στη σημερινή κοινωνία της υπερκατανάλωσης και της συσσώρευσης πλούτου , το συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης μοιάζει ως ο μοναδικός τρόπος για μια καλύτερη ζωή και ως αναγκαία προϋπόθεση της ευημερίας και της ευτυχίας.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτό το μοντέλο κατά το παρελθόν βοήθησε ως ένα βαθμό στην ευημερία και στην αύξηση του βοιωτικού επιπέδου στη Δύση. Τώρα πια , όμως παρουσιάζεται ως ένα απόλυτο μοντέλο που πρέπει να υιοθετηθεί παντού. Άρα ουσιαστικά η ιδέα της ανάπτυξης μέσω της παγκοσμιοποίησης είναι απλά η εξαγωγή σε όλο τον κόσμο του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου .

Σήμερα , αυτό το μοντέλο δεν είναι πια βιώσιμο. Οι νόμοι της οικονομίας θεωρούνται αδιαμφισβήτητο δεδομένο .Όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι μια ανθρώπινη κατασκευή η οποία έχει καταβροχθίσει την ζωή μας και μας έχει οδηγήσει στην καταστροφή των μισών φυσικών πόρων του πλανήτη. Επιπλέον τείνουμε να αντιμετωπίζουμε όλα τα προβλήματα μας μέσα από το φίλτρο της οικονομίας.

Θα μπορούσε κάποιος όμως να ρωτήσει γιατί μας επηρεάζει τώρα αυτό το οικονομικό μοντέλο αφού και κατά το παρελθόν υπήρχαν οικονομικές συναλλαγές. Πράγματι υπήρχαν άλλωστε κάθε κοινωνία έχει την ανάγκη να τρέφεται, να παράγει αγαθά και να οργανώνει ένα σύστημα συναλλαγής. Αυτές όμως οι ενέργειες ήταν υπέρ του κοινωνικού καλού. Στη δυτική κοινωνία αντίθετα οι οικονομικές δραστηριότητες αποκόπηκαν από την έννοια του ωφέλιμου, ανεξαρτητοποιήθηκαν και σιγά σιγά έγιναν αυτοσκοπός .
Ήδη από την Αθήνα του 5ου αιώνα , ο Αριστοτέλης καταδικάζει την επιθυμία συσσώρευσης πλούτου μέσω της αγοραπωλησίας εμπορευμάτων , αντίθετης προς την ηθική της πόλης . Στα μέσα του 18ου αιώνα η οικονομία χειραφετείται και αυτονομείται από την πολιτική και την ηθική .
Από τότε και μετά η οικονομία γίνεται επιστήμη και το οικονομικό σύστημα και οι μηχανισμοί του θεωρούνται αδιαμφισβήτητος θεσμός . Όλα υποβαθμίζονται σε πρόβλημα κόστους και κέρδους.
Οι συνέπειες όμως αυτού του μοντέλου θα είναι καταστροφικές τόσο για την φύση όσο και για ίδιο τον άνθρωπο. Ή επιβίωση του πλανήτη απειλείται από τον αγώνα δρόμου της παραγωγής και της κατανάλωσης. Χρειάζεται να μειώσουμε την υλική παραγωγή και την κατανάλωση αγαθών , έτσι ώστε να περιορίσουμε τις περιβαλλοντικές βλάβες που προκαλείτο οικονομικό μας σύστημα στο πλανήτη.
Επιπρόσθετα η ψυχολογική ισορροπία του ατόμου έχει διαταραχθεί. Το καθημερινό κυνήγι του χρήματος δεν έχει αφήσει χώρο για συναισθήματα . Οι ανθρώπινες αξίες τείνουν να αφανιστούν εξαιτίας των επιταγών του συστήματος .
Τέλος , πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος , μια πιο οικολογική και ισορροπημένη κοινωνία , η οποία δεν θα επιδιώκει την ανάπτυξη , χρειαζόμαστε όμως μια πολιτιστική επανάσταση ικανή να αλλάξει τις συμπεριφορές και τις συνήθειες μας.

Avril Lavigne- Girlfriend: Το έπος της σύγχρονης κατίνας;

Εδώ και αρκετό καιρό το νέο τραγούδι της Avril Lavigne, Girlfriend έχει γίνει hit και έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή των αμερικανικών charts σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Ποια είναι άραγε η συνταγή της επιτυχίας αυτής ;
Κατά την άποψη μου ο λόγος είναι ολοφάνερος. Το τραγούδι αυτό δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ακολουθεί τις επιταγές των καιρών.
Για να γίνουν πιο κατανοητά τα λεγόμενα μου θα ξεκινήσω από την αρχή. Το τραγούδι αυτό, καθώς και το video clip παρουσιάζουν μια κοπέλα η οποία κάνει τα πάντα για να πάρει το αγόρι μιας άλλης. Και όταν λέω τα πάντα, χρησιμοποιώ κυριολεξία!! Η αντίζηλος παριστάνεται ως κακοντυμένη και χαζοχαρούμενη (ο συμβολισμός είναι πολύ σημαντικός καθώς απαξιώνει καθετί το διαφορετικό και το παρουσιάζει ως σαχλό και γελοίο) η οποία είναι ανάξια να κρατήσει το αγόρι της αφού είναι τόσο κατώτερη.
Το στυλ της δεν είναι σαν αυτό της πρωταγωνίστριας και άρα εξ ορισμού απορρίπτεται η πιθανότητα να αξίζει ως άνθρωπος. Η πρωταγωνίστρια στην προσπάθεια της να κλέψει το αγόρι, το οποίο φαίνεται να απολαμβάνει την σύρραξη μεταξύ των γυναικών, χρησιμοποιεί κάθε κατινιά για να πετύχει τον στόχο της και εξευτελίζει την αντίπαλο σε κάθε ευκαιρία ώστε να μπορέσει κυριαρχήσει. Όπως ήταν αναμενόμενο από την αρχή , ο στόχος της επιτυγχάνεται και το αγόρι γίνεται δικό της…
Η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο, είναι πολύ συχνό φαινόμενο στην καθημερινή ζωή. Επιπλέον, νομίζω ότι όλοι θα συμφωνούσαμε ότι ο υγιής ανταγωνισμός βοηθά στην ανάπτυξη και στην καλυτέρευση της κοινωνίας. Πού όμως σταματούν τα όρια του υγιούς ανταγωνισμού και πού ξεκινά το ξεκατίνιασμα; Μάλλον τα όρια είναι δυσδιάκριτα…
Δεν εννοώ βεβαία ότι ο στιχουργός σαν ένας σύγχρονος λόρδος Χένδρι, από το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι, ενώ έγραφε τους στίχους είπε : Αχ πως θα διαφθείρω τους νέους… Απλά αυτά τα πράγματα έρχονται υποσυνείδητα αφού έχουν ριζώσει μέσα μας.
Κατά την άποψη μου αυτό το τραγούδι παρουσιάζει τον τεχνοκρατικό προσανατολισμό της κοινωνίας και γίνεται μοντέλο για την νέα γενιά η οποία καλείται να γίνει πιο σκληρή και πιο απάνθρωπη στο όνομα του ανταγωνισμού και της ανάπτυξης. Τελικά αυτό το τραγούδι είναι απλά και μόνο ένα χιτάκι της εποχής, ή ένας καθρέπτης από οπού οι σκεπτόμενοι άνθρωποι μπορούν ξεκάθαρα να διακρίνουν το ότι σήμερα η κατινιά και η πουτανιά είναι θεμιτό μέσο για να πετύχει κάποιος τους στόχους του;

Ο παραγκωνισμός των μη πανελληνίως εξεταζόμενων μαθημάτων

Είναι σημαντικό για να αντιληφθούμε τους λόγους που τον τελευταίο καιρό πολλοί μαθητές παραμερίζουν κάποια γνωστικά πεδία, και βέβαια το κατά πόσο είναι αυτό σωστό, πρώτα να εξετάσουμε την σημασία και την συμβολή της παιδείας στην ζωή του ατόμου. Μέσα από τον ρόλο της παιδείας θα αναδειχθούν οι αιτίες αυτών των προβληματισμών και θα καταδειχθεί το πόσο εύστοχοι είναι.
Η σημασία της παιδείας και της εκπαίδευσης γενικά είναι πολύ σημαντική στην ζωή του ανθρώπου. Μέσω της παιδείας το άτομο αναπτύσσει τις βασικές για την ανθρώπινα λειτουργία δεξιότητες όπως την διάρθρωση λόγου και την συγγραφή κειμένου και αποκτά τις απαραίτητες για την ανθρώπινα ζωή γνώσεις . Επιπλέον η παιδεία μεταδίδει αξίες και πρότυπα συμπεριφοράς και συμβάλει στην ομαλή κοινωνικοποίηση του ατόμου. Τέλος η εκπαίδευση έχει ως στόχο να καλλιεργήσει τις ικανότητες που διαθέτει ο καθένας και να αναδείξει τα προσόντα του, ώστε να βοηθήσει τον νέο στην επιλογή της επαγγελματικής δράσης του.
Τα αίτια της απόρριψης ή έστω του παραμερισμού των κλασσικών μαθημάτων όπως για παράδειγμα της ιστορίας, της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και της λογοτεχνίας είναι απόρροια του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής. Η σημερινή κοινωνία η οποία κινείται σε καθαρά τεχνοκρατικούς ρυθμούς δεν θα ήταν δυνατόν να μην επηρεάσει την μαθητική κοινότητα, η οποία εντέλει είναι η πιο επιρρεπής καθώς τώρα διαμορφώνει ηθικές αντιλήψεις και πρότυπα.
Η αντίληψη πού έχει δημιουργηθεί τον τελευταίο καιρό θέλει τις γνώσεις που λαμβάνουμε από το σχολείο ή οποιονδήποτε άλλο εκπαιδευτικό φορέα να έχουν εφαρμογή είτε στον εργασιακό τομέα είτε σε κάποιο άλλο πρακτικό τομέα της ανθρώπινης ζωής.
Έτσι γίνεται το ότι οι μαθητές δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τα κλασσικά μαθήματα είναι το αποτέλεσμα μίας τεχνοκρατικής νοοτροπίας που θέλει το σχολείο υποταγμένο στις ανάγκες της αγοράς εργασίας. Επιπροσθέτως αυτό ενισχύεται από το υφιστάμενο εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο υποβαθμίζει το Λύκειο σε χώρο επιλογής των εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Όλοι λοιπόν βλέπουμε ότι εξαιτίας του εκπαιδευτικού συστήματος, οι μαθητές ασχολούνται μόνο με τα μαθήματα της κατεύθυνσης τους, στα οποία πρέπει οι επιδόσεις τους να είναι καλές για να μπουν στο πανεπιστήμιο, παραγκωνίζοντας τα υπόλοιπα μαθήματα ως άχρηστα και μη αναγκαία .
Κατά την δική μου άποψη, όλα τα μαθήματα είναι αναγκαία και χρήσιμα για την απόκτηση γενικής μόρφωσης και το άνοιγμα των πνευματικών μας οριζόντων, την καλλιέργεια των κλίσεων και τέλος την ομαλή μας ένταξη στο κοινωνικό πλαίσιο ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες και ολοκληρωμένοι πολίτες.
Συνοψίζοντας, πιστεύω ότι η διαμόρφωση αυτών των απόψεων για την παιδεία είναι συνυφασμένη με το νέο σύστημα αξιών και τον τεχνοκρατικό προσανατολισμό της κοινωνίας. Σαφώς κάτι τέτοιες αντιλήψεις δεν είναι ορθές και αντιβαίνουν στην παιδευτική αξία της εκπαίδευσης. Ευελπιστώ ότι με την πάροδο του χρόνου τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο.

Πανελλήνιες....

Μένουν μόνο δέκα μέρες για τις Πανελλήνιες. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, για μένα και για όλα τα παιδιά που πρόκειται να εξεταστούν. Όμως καθώς οι μέρες περνούν και το Σάββατο 19 Μαΐου πλησιάζει, ταυτόχρονα πλησιάζουν και οι σκέψεις. Οι σκέψεις για το μέλλον. Που πάω, τι κάνω; Είναι αυτό που θέλω; Είμαι αρκετά προετοιμασμένος; Θα τα πάω καλά;
Πολλοί θα πουν ότι είναι απλά το άγχος πού έχουν όλοι πριν τις εξετάσεις , αλλά εγώ πιστεύω ότι δεν είναι άγχος. Είναι μια εσωτερική αναζήτηση που ξαφνικά ανακαλύπτω ότι κανένας από τους συμμαθητές μου δεν έχει περάσει. Όλοι αγωνιούμε και διαβάζουμε και στενοχωριόμαστε να πάμε καλά και να γράψουμε ένα μεγάλο βαθμό. Όμως τελικά είναι αυτό που θέλουμε; Αξίζει να παλέψουμε γι αυτό; Και μετά το πανεπιστήμιο τι; Ανεργία. Και αν είσαι τυχερός, θα βρεις μια δουλεία που θα σου αποφέρει 700€.! Γιατί στο κάτω είμαστε η γενιά των 700€.
Λοιπόν αξίζει όλη αυτή η προσπάθεια; Έκτος δηλαδή από την σημασία της εκπαίδευσης ως θεωρητικής γνώσης που βοηθά στην ολοκλήρωση του ατόμου, θα μας προσφέρει και άλλα εφόδια για την ζωή μας; Και ας μην αναφέρω την ποιότητα της εκπαίδευσης στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αυτό είναι ένα άλλο φλέγον ζήτημα.
Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Θέλω να πιστεύω πως ότι κάνουμε έχει ένα σκοπό και τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Μένουν περίπου μόνο 240ώρες μέχρι το Σάββατο. Θα έχω λοιπόν καλή πίστη και ελπίζω να κάνω το σωστό.

why are we all s1ngles??

why are we all s1ngles??

I wanna make a comment. (Those who know me well wont be surprised!!)
I am wondering why relationships between people are so harsh these days. And I am saying these days because at previous eras morals were not that loose. Despite that everyone was in a relationship. Nowadays s1ngles are the majority. I look at the profiles and they all say s1ngle. And I keep wondering, WHAT'S WRONG WITH US??Do we do something wrong? Are we rude or unfaithful? I will sleep on it and I hope tomorrow I will know the answer. If u already do i am waiting ur replies !!