Νεοναζισμός : Πόσο κοντά είμαστε άραγε;

Η ώρα πλησίαζε 11.
Μόλις είχα βγει από το μετρό της πλατείας Συντάγματος με δύο φίλους και κατευθυνόμουν προς τα σκαλάκια, για να χαζέψω τα Emo –ξέρετε αυτά τα παιδιά με τα περίεργα χτενίσματα και τα μαύρα ρούχα- όπως άλλωστε συνηθίζω να κάνω τις σαββατιάτικες νύχτες , όταν αυτά μαζεύονται σε εκείνο το μέρος και του δίνουν χρώμα και ζωντάνια με τις φωνές και τις πλάκες τους.
Αυτή την φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά. Το βλέμμα μου τα έψαχνε παντού αλλά αυτά άφαντα! Ξαφνικά βλέπω μια συμμορία να πλησιάζει ένα που είχε ξεμείνει εκεί και να του επιτίθενται με κλωτσιές και μπουνιές. Κάπου εκεί ήταν που μου ήρθε το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο. Το στόμα μου στράβωσε και η φωνή μου κρύφτηκε βαθιά στο λάρυγγα. Εκείνο μισοκατσιασμένο έτρεξε να κρυφτεί στο μετρό, ελπίζοντας σε πολιτικό (!) άσυλο. Η ομάδα των νεαρών δεν άργησε να βρει νέο θύμα το οποίο προφανώς δεν είχε μάθει τα μαντάτα.
Εκεί μου ήρθε και το δεύτερο εγκεφαλικό…
Εγώ πανικόβλητος προσπαθούσα να βρω μια λύση, να κάνω κάτι βρε αδερφέ. Οι φίλοι με κοιτούσαν περίεργα λέγοντας: «Τι θα κάνεις, θα πάς να τα βάλεις με όλους αυτούς ; Θα φας το ξύλο της χρονιάς σου»
Τότε ένιωσα τόσο ανυπεράσπιστος, τόσο μόνος, τόσο ανίκανος να αντιδράσω. Από το μυαλό μου περνούσαν κινηματογραφικά εικόνες και αναμνήσεις, πράγματα που έχουμε μάθει στο σχολείο για τις ναζιστικές ομάδες της Γερμανίας, οι οποίες ξυλοκοπούσαν εβραίους, μαύρους, ομοφυλόφιλους και άλλες κοινωνικές ομάδας που θεωρούσαν κατώτερες και ανάξιες.
«Τι μπορείς να κάνεις μόνος σου;» Αυτή η απορία του φίλου μου, του Στέφανου ηχούσε συνεχώς στο μυαλό μου. Τότε κατάλαβα ότι ακριβώς εκεί είναι η πηγή του προβλήματος. Ο συνεχώς εντεινόμενος οχαδερφισμος που διέπει την κοινωνία μας. Αυτή η πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα σε αυτό τον κόσμο και ότι το όνειρο για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα είναι κάτι ουτοπικό.
Βέβαια καταλαβαίνω το εξής. Η κοινωνική καταπίεση που υφίσταται η ελληνική κοινωνία με την διαρκή αύξηση της ακρίβειας , της ανεργίας και γενικά οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των τελευταίων χρόνων ξεσπούν με την εμφάνιση της βίας –ενδοοικογενειακή ή στα γήπεδα- με την ομοφοβία, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Το να ασκείς όμως κάθε είδους βία πάνω σε άτομα είτε αυτά λέγονται emo, punk, ροκάδες, αλβανοί, μαύροι ή και εγώ δεν ξέρω τι, λίγο απέχει από τις ναζιστικές και φασιστικές μεθόδους του παρελθόντος. Άλλωστε κάπως έτσι – δηλαδή με επιθέσεις κατά κοινωνικών ομάδων- οδηγηθήκαμε σε ένα ολοκαύτωμα που στοίχισε τη ζωή έξι εκατομμύριων ανθρώπων.