Τα Αρχαία κλαίει, τα παιδία παίζει

Η φετινή εισαγωγή υποψηφίων σε σχολές με υπερβολικά χαμηλούς βαθμούς έδωσε τροφή σε πολλούς να σχολιάσουν δηκτικά την απόφαση κατάργησης της βάσης του δέκα. Ένα από αυτά τα άρθρα είναι το ανεκδιήγητο του Κασιμάτη στην Καθημερινή που μου θύμισε κυρίως δελτίο ανορθολογισμού. Οι περισσότεροι αρκούνται στο να τονίσουν πως δυο μαθητές εισήχθησαν στο πανεπιστήμιο γράφοντας μόνο το όνομα τους στην κόλλα.

Η θέσπιση της βάσης του δέκα από την Μαριέττα Γιαννάκου με είχε βρει αντίθετο εξαρχής. Η λογική της βάσης είναι απλή. Σε ένα πρώτο επίπεδο θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει ότι δεν μπορεί να μπει στο πανεπιστήμιο κάποιος με έναν τόσο χαμηλό βαθμό. Η υπουργός θεώρησε ότι η βάση θα ήταν το μαγικό ραβδάκι που θα ωθούσε τους μαθητές να διαβάσουν περισσότερο. Πράγμα που βάση των στοιχείων που παραθέτουν τα ΝΕΑ, δεν συνέβη. Αντ’ αυτού όλο και μεγαλύτερες μάζες κινήθηκαν προς τα ιδιωτικά κολέγια και το εξωτερικό και πολλές (χρυσοπληρωμένες) θέσεις έμειναν κενές.

Αν δεχθούμε τον συλλογισμό ότι είναι απαράδεκτο να εισάγονται «κακοί» φοιτητές, θα ήθελα κάποιοι να μου απαντήσουν για την προσφερόμενη ποιότητα σπουδών στα περισσότερα ιδρύματα. Έχοντας ζήσει το πανεπιστήμιο από μέσα, παρατηρώ ότι δεκάδες τμήματα αποτελούν μικρότερα ή μεγαλύτερα τσιφλίκια ορισμένων καθηγητών. Μαθήματα προσφέρονται ή καταργούνται ανάλογα με τους καθηγητές που αποφασίζεται ότι θα διδάξουν. Το αποτέλεσμα είναι κύκλοι σπουδών με ατάκτως ειρημένα μαθήματα, που δεν συνδέονται μεταξύ τους και οδηγούν σε ένα πτυχίο αχταρμά με μισές γνώσεις

Στο κάτω κάτω της γραφής, για ποιες εξετάσεις μιλάμε; Μιλάμε για τις εξετάσεις που επιβραβεύεται η παπαγαλία φυσικά. Και πάνω σε ποιες γνώσεις; Όσον αφορά την θεωρητική –που ήμουν εγώ- μιλάμε για τα αρχαία, την ιστορία, τα λατινικά, την λογοτεχνία. Ποιος κατάλαβε τι έλεγε ο Σωκράτης; Ποιος κατάλαβε το βάθος της Σονάτας του σεληνόφωτος; Ποιος αναλήφθηκε το πολιτικό μέγεθος του Βενιζέλου; Ακόμα θυμάμαι την ερώτηση του Δημήτρη Ψυχογιού στο πρώτο έτος. «Παιδιά, τι εννοούμε όταν λέμε μεταπολίτευση;» Σιγήν ιχθύος σε μια αίθουσα εκατό ατόμων που ήθελαν να σπουδάσουν ΜΜΕ. Ας μην αναφερθώ στην φετινή ερώτηση ποίος ήταν ο Μένιος Κουτσόγιωργας στην κατεύθυνση της δημοσιογραφίας.

Στα μάτια μου η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο θυμίζει περισσότερο χρηματιστήριο. Έχεις ένα κεφάλαιο και ποντάρεις στην μετοχή που θα σου φέρει τα καλύτερα κέρδη. Αυτή η λογική δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και η αλλαγή πρέπει να είναι εκ βάθρων, από αυτό το έκτρωμα γραμμικής αφήγησης άχρηστης και ανούσιας γνώσης που επιβραβεύεται ο επιμένων στην αποστήθιση. Ένα σύστημα όπου τα πανεπιστήμια θα θέτουν τις προϋποθέσεις εισαγωγής, όπου θα υπάρχει δυνατότητα εσωτερικής κινητικότητας. Το πρόβλημα δεν λύνεται με μια αυθαίρετη βάση. Το στοίχημα είναι η αναβάθμιση της παιδείας ώστε η βάση να είναι περιττή…

Third Way - Which way?

Τις προάλλες ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε λόγο για την χρεοκοπία του «τρίτου δρόμου» και την ανάγκη δημιουργίας ενός «τέταρτου δρόμου».

Άρχισα να σκέφτομαι αν ο «τρίτος δρόμος» υπήρξε πραγματικά ή ήταν περισσότερο ένα κατασκεύασμα των media και μια επικοινωνιακή φούσκα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων του 90’ που προσπαθώντας να βρουν ένα νέο ιδεολόγημα μπροστά στα νέα δεδομένα, επινόησαν.

Googlάροντας βρήκα το διαφωτιστικό άρθρο του Νίκου Μουζέλη στο Βήμα. Γραμμένο το 98 παρουσιάζει ανάγλυφα τις αντιρρήσεις οικονομολόγων και διανοητών για τις «εναλλακτικές» πολιτικές προτάσεις και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις των σοσιαλιστών. Στην πραγματικότητα ο «τρίτος δρόμος» ως πολιτική πρακτική υπήρξε κράμα νεοφιλελεύθερων απόψεων στην οικονομία, με σταδιακή απελευθέρωση των αγορών, ιδιωτικοποιήσεις εθνικών εταιριών -σε αντιδιαστολή με τις κρατικοποιήσεις του 80’- και όλο και πιο ευέλικτες μορφές εργασίας από τη μία και ένα ελαφρώς αποδυναμωμένο κοινωνικό κράτος από την άλλη. Προφανώς και το μοντέλο δεν άντεξε παρά ελάχιστα χρόνια. Λίγο αργότερα το κοινωνικό κράτος άρχισε να χτυπιέται αλύπητα από την σκετο-νεοφιλελευθερη πολιτική. Πίστη στην αυτορυθμιζόμενες αγορές. Λιγότερο κράτος.

Η κρίση ήρθε να μας δείξει πως ούτε αυτή η λογική είναι βιώσιμη. Οι αυτορυθμιζόμενες αγορές απέτυχαν να δημιουργήσουν ένα καινούργιο ασφαλές περιβάλλον. Στην δύσκολη συγκυρία τράπεζες κρατικοποιούνται ή ενισχύονται οικονομικά από το κράτος. Η μη κρατική παρέμβασή στις αγορές πάει περίπατο.

Ίσως τελικά, ο «τέταρτος δρόμος» που στα αυτιά μου ήχησε αρχικά ως σαχλό και ανόητο να είναι ο νέος ευσεβής πόθος. Η οικονομική κρίση άλλαξε καθοριστικά τα δεδομένα γιατί είναι κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική όπως επισημαίνει ο ιταλός σοσιαλιστής Massimo D’Alema. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί αυτό το new deal.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι αφού ούτε το κράτος ούτε οι αγορές μπόρεσαν να οικοδομήσουν ένα στέρεο οικονομικό σύστημα η λύση πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Που; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Ίσως μια πιθανή λύση να δίνεται από τις απόψεις της Έλινορ Όστρομ, που τιθήκε πέρυσι με το νόμπελ οικονομίας. Όπως ανέφερε η Σουηδική ακαδημία «βραβεύεται για το έργο της στην κατανόηση και στη διαχείριση των απλών οικονομικών αγαθών, όπως η ξυλεία, τα ψάρια, οι πετρελαιοπηγές και τα αρδευτικά συστήματα.»
Η Όστρομ υποστηρίζει πως " η αγορά και το κράτος δεν είναι οι μόνοι δυνατοί διαχειριστές, οι μόνοι ελεγκτές αυτών των αγαθών, αλλά πως και οι ενώσεις των χρηστών τους ή των καταναλωτών μπορούν κάλλιστα να παίξουν τον ίδιο ρόλο, εφόσον τους δοθεί η δυνατότητα".

Αυτή η προσέγγιση μου έφερε στο μυαλό την πίστη του Νόαμ Τσόμσκι στον «αναρχοσυνδικαλισμό» σε μια πιο εξελιγμένη μορφή του φυσικά.

Οι κρίσεις αντανακλούν έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια και προαναγγέλλουν έναν κόσμο που δεν υπάρχει ακόμη, λέει το γνωστό ρητό. Και συμφωνώ. Το θέμα είναι αν οι σοσιαλδημοκράτες θα καταφέρουν να κάνουν την υπέρβαση. Πράγμα που θεωρώ δύσκολο..

So, I think you can’t dance

Στο σπίτι έχουμε αρχίσει να τσακωνόμαστε για την χρήση του αυτοκινήτου. Πόσα χιλιόμετρα έχεις κάνει; -30. Εσύ; -60. Κομμένη η θάλασσα για δυο μέρες!

Από σήμερα μπορώ να ελπίζω ότι θα πηγαίνω κάθε μέρα..

Πέρα από την πλάκα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι από την έλλειψη ή το ενδεχόμενο έλλειψης καυσίμων προκύπτουν μερικά πολύ σοβαρά προβλήματα που δυστυχώς δεν βλέπω να απασχολούν ιδιαίτερα την δημόσια σφαίρα. Τα δεδομένα έχουν ως εξής. Η κυβέρνηση θέλει να ανοίξει το επάγγελμα των μεταφορών. Αυτό σημαίνει ότι δυνητικά ο καθένας –με κάποιες προϋποθέσεις- μπορεί να αγοράσει ένα φορτηγό και να δουλέψει. Αυτό γίνεται επειδή οι μεταφορές έχουν γίνει καρτέλ που βγάζει μεγάλο κέρδος, και αναφέρομαι φυσικά στους ιδιοκτήτες και όχι στους οδηγούς που μπορεί να αμείβονται λίγα. Αυτό μεταφράζεται σε αυξήσεις στις τελικές τιμές των προϊόντων και αύξηση του πληθωρισμού, που η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκρατήσει. Προφανώς οι ιδιοκτήτες αντιδρούν. Οι άδειες τους, κοστίζουν ακριβά και η απελευθέρωση του επαγγέλματος θα ισοδυναμούσε σε κατάρρευση της αξίας τους. Επιπλέον, ο ανταγωνισμός –ευελπιστώ- θα μείωνε το κόστος των μεταφορών άρα και το κέρδος τους.

Με τούτα και με τ’ άλλα σήκωσαν χειρόφρενο και μαζί τους αναγκαστικά και εμείς.

Πολλοί τους χαρακτηρίζουν συντεχνία. Ίσως και να συμφωνώ. Όμως πολλοί από αυτούς αγόρασαν πανάκριβα αυτές τις άδειες. Με την απελευθέρωση του επαγγέλματος τους, θα βρεθούν με μια περιουσία χαμένη. Και αυτό είναι ένα θέμα που η κυβέρνηση πρέπει να αντιμετωπίσει.

Σε πρώτη φάση η κυβέρνηση αντιδρά με επιστράτευση. Τσαμπουκάς; Τσαμπουκάς. Μπορεί να αποφασίζει και να διατάζει. Αυτό όμως απέχει άρδην από την εικόνα της φιλελεύθερης –με την καλή έννοια- διακυβέρνησης που ποντάρει στο διάλογο. Το ταγκό χορεύεται από δυο. Δεν αντιλέγω. Κάποια στιγμή όμως, πρέπει να μάθουμε όλοι να χορεύουμε..

Social media και διαπλοκή

Ποιος, που, πότε; Τον σκότωσαν. Ήταν δημοσιογράφος; Ναι. Καλά του έκαναν. Δεν ήταν γνωστός. Είχε ένα δίχρονο παιδί. Α. Κρίμα..

Ξυπνάω και ακούω κάτι τέτοια ακαταλαβίστικα από την κουζίνα. Δεν έχω ιδέα τι έχει συμβεί. Ανοίγω το twitter όπου όπως πάντα οι πληροφορίες είναι καταιγιστικές. Links από το TVXS το neolaia.gr και άλλα. Μιλάω στο τηλέφωνο. Η φίλη μου, έχει φορτώσει από το γεγονός και ψάχνει να βρει τι έχει αληθινά συμβεί. Έχει στο στόχαστρο της τον όμιλο Γιαννίκου καιρό τώρα. Μου μιλάει εκνευρισμένη. Συμβόλαιο θανάτου ή τρομοκρατικό χτύπημα; Ψίθυροι. Μισόλογα. Πάω να δω το κεντρικό δελτίο του ALTER μου λέει και με κλείνει.

Το τροκτικό ήταν πασίγνωστο μπλόγκ. Προσωπικά δεν το διάβαζα σχεδόν ποτέ. Πολύ γκροτέσκο για τα γούστα μου. Παρόλα αυτά είχε τραβήξει πολλά βλέμματα πάνω του λόγω «αποκαλύψεων» που είχε κάνει ειδικά αφου το press.gr έχασε την δυναμική του μετά τη σύλληψη του διαχειριστή του. Ο Σωκράτης Γκιόλιας πότε δεν παραδέχτηκε ότι ήταν πίσω από το τροκτικό. Ο Μαρακάκης δεν το επιβεβαίωσε αλλα δεν το διέψευσε κατηγορηματικά. Αρκέστηκε να πει ότι ουδέποτε ενοχοποιήθηκε από τις αρχές ότι ηταν ο διαχειριστής του μπλόγκ. Τα εξωγλωσσικά στοιχεία του λόγου του είχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Μειδίαμα. Μας κορόιδευε χωρίς καν να προσπαθεί πείσει τον τηλεθεατή.

Στο Parapolitiki διάβασα ένα καταπληκτικό και ιδιαίτερα διαφωτιστικό κείμενο. «Το Τroktiko δημιουργήθηκε αρχικά για να υποστηρίξει τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο στην εποχή της Ζαχοπουλιάδας ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε και τον πρόδρομο της Zougla.gr που ήταν τότε στα σκαριά. Καθόλου τυχαία, οι πρώτες αναφορές στη σχέση Γκιόλια και Τρωκτικού έγιναν από το nonews-news.blogspot.com το οποίο τότε βρισκόταν υπό την απόλυτη επιρροή της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα". Η σύγκρουση του Γκιόλια με τον Μάκη οδήγησε το Τρωκτικό στην ανάγκη καθορισμού μιας διαφορετικής πορείας. Από τότε μέχρι σήμερα, το Τρωκτικό ουδέποτε κατάφερε να διατηρήσει μια σταθερή "γραμμή" στα θέματα της επικαιρότητας. Η ανέλιξη του σε Νο1 site στην Ελλάδα ανέβασε τρομακτικά τις μετοχές των συντελεστών του. Ο Γκιόλιας από την αρχισυνταξία της εκπομπής του Τριανταφυλλόπουλου βρέθηκε δίπλα στον Κοντομηνά αλλά και στη διεύθυνση του ραδιοφώνου του Πρώτου Θέματος χωρίς κάποια άλλη επίσημη δημοσιογραφική δραστηριότητα. Δεν υπήρχε δημοσιογράφος που να ξεκίνησε κάτι στο Διαδίκτυο και να μην πήρε τηλέφωνο τον Γκιόλια για να του βάλει κανα link στο Troktiko. Στη δημοσιογραφική πιάτσα, όλοι γνώριζαν ότι ο Γκιόλιας κινεί τα νήματα παρά τις αλεπάλλες διαψεύσεις του ίδιου.»

Blogs σε απευθείας διασυνδέσεις με εκδοτικούς ομίλους και μεγαλο δημοσιογράφους. Λάσπη και συμφέροντα.

Ανεξάρτητα από το ποιά ηταν η αιτία της δολοφονίας του από τους τρομοκράτες, όλα αυτά θέτουν ερωτήματα για την ίδια τη χρήση του μέσου. Τελικά τι είναι blog; Ο εναλλακτικός δρόμος της ενημέρωσης από ποιους; Γιατί προφανώς ένα δημοσιογραφικό blog το οποίο θέλει να είναι ενημερωμένο για τις τρέχουσες εξελίξεις αλλά και αξιόπιστο και όχι και περιέχει απλά γνώμες δεν μπορεί να το κάνει χωρίς δημοσιογράφους που να ασχολούνται full time. Εκεί ανακύπτουν βασικά προβλήματα σχετικά με την ανεξαρτησία ενός blog το οποίο χρειάζεται οικονομικούς πόρους. Τα χρήματα αυτά μπορούν να βρεθούν από δυο μεριές. Πρώτον από διαφημίσεις, οι οποίες κακά τα ψέματα δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα. Ο δεύτερος τρόπος είναι ο έμμεσος. Από την επαγγελματική προώθηση των bloggers σε έμμισθες θέσεις ή από την υποστήριξη κέντρων που με το πρόσχημα της ελεύθερης ανεξάρτητης και ανεπηρέαστης δημοσιογραφίες αποκτούν επιρροή. Αυτό όμως είναι ενα πρόβλημα. Σήμερα ήρθαμε για πρώτη φορά αντιμέτωποι με το πιο αδιάσειστο στοιχείο οτι τα social media δεν είναι μόνο η ελεύθερη και δημιουργική επανάσταση του διαδικτύου αλλά επιπλέον η ηλεκτρονική εικόνα του τύπου - όχι μόνο του κίτρινου- έτσι όπως εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια. Αν αυτό δεν αλλάξει, τουλάχιστον θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.

Το forum της Ντόρας

Με ένα λόγο που απέχει αρκετά από τον προφορικό -σαν να το διάβαζε από τοautocue- και χωρίς ιδιαίτερα εναλλακτικό πολιτικό λεξιλόγιο η Ντόρα Μπακογιάννη προχώρησε και επίσημα σήμερα στην ανοιχτή πρόσκληση στους ενεργούς πολίτες (sic) για την δημιουργία του “Forum για την Ελλάδα” με βίντεο-μήνυμααπό τον δικτυακό της τόπο.

Σκοπός του φόρουμ είναι να δημιουργηθεί μια βάση για την συγκέντρωση και τη σύνθεση απόψεων από μια σειρά κοινωνικών στρωμάτων ή εταίρων όπως συνηθίζεται να λέγεται από επιστήμονες, επιχειρηματίες, στελέχη δημόσιας διοίκησης εργαζόμενους, αγρότες, και γονείς (!)

Η αρχή του βίντεο παίρνω όρκο ότι είναι από διαφημιστική καμπάνια του ΕΟΤ -και μάλιστα από τις χειρότερες- με αισθητική πολιτικής διαφήμισης του 90΄ που μου έφερε στο μυαλό τον Ἐβερτ. Κακή ανάλυση, αρκετά προχειροδουλειά με την Ντόρα ντυμένη με ένα απλό πουκάμισο σε αποχρώσεις του λευκού, με ανάλαφρο μέικαπ και διάθεση, χαμογελαστή να απευθύνει το κάλεσμα. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Η σωστή εικόνα για το μέσο.

Το κάλεσμα στο φόρουμ επιλέγει να γίνει μέσω βίντεο, προφανώς για μεγαλύτερη ζωντάνια και αμεσότητα όπου η παρουσία της Ντόρα κατά γενική ομολογία κερδίζει.

Μέσο, το διαδίκτυο. Όχι ας πούμε μια συνέντευξη στον Χατζηνικολάου. Εδώ νομίζω βρίσκεται και το κλειδί της επικοινωνιακή της στόχευσης. Με αυτό τον τρόπο δίνει προς τα έξω το άνοιγμα προς την κοινωνία και κυρίως τα κοινωνικά στρώματα που ασχολούνται με το διαδίκτυο και τα social media, οι οποίοι θα μπορούσαν δυνάμει να αποτελέσουν μια καλή βάση φιλελεύθερων με την γενική έννοια πολιτών που απέχουν κατά κύριο λόγο από τις κομματικές οργανώσεις –με εξαίρεση μιας μερίδας υποστηρικτών του νέου Παπανδρεικού Πασοκ. Άλλωστε οι καλές σχέσεις του επιτελείου της με την τεχνολογία και με blogs είναι γνωστές.

Στην ουσία, το κάλεσμα της δεν προσέφερε κάτι καινούργιο στο δημόσιο διάλογο.

Ήταν περισσότερο μια γενική πλατφόρμα όπου υποστήριξε την ανάγκη του πακέτου ενίσχυσης ΕΕ - ΔΝΤ και τις υποχρεώσεις προς αυτό, κριτική προς την κυβέρνηση για τις εσωτερικές αντιφάσεις του Πασοκ και τις καθυστερήσεις και ακόμα σφοδρότερη κριτική προς την Νέα Δημοκρατία. Το τελευταίο εντελώς αναμενόμενο. Ούτως η άλλως από την δεξαμενή της προσδοκεί και την μεγαλύτερη διαρροή προς τον δικό της πολιτικό φορέα όποτε και αν αυτός δημιουργηθεί. «Η Νέα Δημοκρατία, αντί να πιέζει την κυβέρνηση να κινηθεί πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά, πιο ριζικά, επενδύει με πρωτοφανή οπορτουνισμό στην κατάρρευση της Ελλάδας και στην καταστροφή για να αντλήσει κομματικό όφελος.» Παρά την αρχική έκπληξη περί οπορτουνισμού που νόμιζα ότι χρησιμοποιείται μόνο από το ΚΚΕ, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Όπως και στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου. Κάνει μια πρόχειρη και γενικόλογη αυτοκριτική, και τονίζει την ανάγκη και το χρέος που αισθάνεται να συνεισφέρει στην προσπάθεια του τόπου να ορθοποδήσει και να καταπολεμήσει τα χρόνια προβλήματα.

Το αν αυτό το φόρουμ θα παρουσιάσει κάποια αποτελέσματα πέρα από την βάση του καινούργιου κόμματος της δεν το ξέρω. Πολύ φοβάμαι πως δεν θα βγάλει τίποτα καινούργιο ειδικά αν οι όσες εναλλακτικές φωνές πνιγούν μέσα στις κραυγές των επαγγελματιών της πολιτικής. Και αυτό είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσει. Γιατί με τα ίδια πρόσωπα , πολιτικούς της φίλους από την Νέα Δημοκρατία φθαρμένα και ξεπερασμένα από τις εξελίξεις δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Θα προσποιηθεί το καινούργιο ενώ θα είναι κάτι το παλιό. Όπως ακριβώς και ο Σαμαράς, τηρουμένων των αναλογιών.

Το πλήρες κείμενο εδώ

Πες τα Λιάνα aka σκάσε Λιάνα

Το βίντεο αυτό, της Λιάνας Κανέλλη που κυκλοφορεί αρκετά τις τελευταίες μέρες σε πολλά social media δεν μπορώ να πω ότι με προβλημάτισε και πολύ. Μας έχει συνηθίσει και η ίδια και το κόμμα με το οποίο συνεργάζεται (!) άλλωστε στην συγκεκριμένη ρητορική υπέρ των αδυνάτων και των ταλαιπωρημένων της ζωής. Προς στιγμήν μάλιστα σκέφτηκα να της απονείμουμε το βραβείο Μάρθα Βούρτση.

Ο πολιτικός της λόγος είχε αρκετό ενδιαφέρον. Όχι από ουσία βέβαια, αλλά από άποψη τεχνικής με δραματοποίηση, παύσεις, επίκληση στο συναίσθημα κτλ, που θα το καθιστούσε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο προς μελέτη στο πανεπιστήμιο. Επειδή όμως η βουλή δεν πρόκειται για ένα μάθημα «ρητορικής και λόγου» αλλά για ένα χώρο όπου οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου συζητούν και μάλιστα για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα όπως αυτό του ασφαλιστικού θα προτιμούσα να λείπουν οι δραματοποιήσεις και να υπάρξει πολιτικός λόγος ευθύνης. Προφανώς και συμφωνώ μαζί της -όπως και η πλειοψηφία των πολιτών- πως η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού ανατρέπει μια σειρά από βασικά κεκτημένα. Όμως θεωρώ σκόπιμο να μας εξηγήσει την δική της αντιπρόταση. Πως θα πληρωθούν οι συντάξεις όταν τα ταμεία θα χρεοκοπήσουν; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Και σε αυτό δεν δίνει κανείς απάντηση. Λάθος. Την μια και μοναδική αντιπρόταση την δίνει ο Σαμαράς την οποία πολύ ευστοχα σχολιάζει ο Δ. Ψυχογιός στο σημερινό του άρθρο

Κάποια άλλη σοβαρή δεν υπάρχει. Όπως είπε και ο Μίμης Ανδρουλάκης:«Εναλλακτικές λύσεις έχω πολλές στο μυαλό μου. Μια μόνο δεν έχω. Εναλλακτική πηγή δανεισμού και θα ψήφιζα όχι και για το μνημόνιο και για το ασφαλιστικό αν μπορούσα να σας απαντήσω που θα βρω αύριο λεφτά να πληρώσω τις συντάξεις».

a "come back"

Και εκεί που κάθεσαι ήσυχα ήσυχα στο μπαλκόνι σου με θέα την θάλασσα αποφασίζεις να [ξανα] γίνεις μπλόγκερ. Το σκέφτεσαι, το επεξεργάζεσαι και τελικά πατάς www.blogger.com . Όλα γνώριμα και οικεία. Μόνο η σχεδίαση του ιστολογίου (sic) ειναι διαφορετική. Εκσυγχρονισμένη. Να' μαι λοιπόν!