Ένα τέλος, μια καινούργια αρχή

Και ναι, είμαι ακόμα εδώ. Όχι όμως με λιωμένο παγωτό που έλεγαν και τα αγαπητά ξύλινα σπαθιά κάποια χρόνια πριν. Με λιωμένο κουραμπιέ, ίσως…
Σήμερα είναι παραμονή πρωτοχρονιάς -φαντάζομαι είστε ενημερωμένοι- και γι’ αυτό τον λόγο αποφάσισα ότι πρέπει για μια φορά να γράψω κάτι που δεν θα σχολιάζει ούτε τον αγαθό πρωθυπουργό Ραφήνας και Πάσης Ελλάδος ούτε το μικρό πράσινο σπίτι στο λιβάδι της Χαριλάου Τρικούπη ούτε κανέναν..
Σήμερα είναι μέρα χαράς και ελπίδας.
Επιπλέον είναι η μέρα που όλοι βάζουμε κάποιους στόχους για την καινούργια χρονιά. Λοιπόν, θα αρχίσω εγώ με κάποιες ευχές και θέλω εσείς να συνεχίσετε.
Εύχομαι φέτος ….
1. να αγαπήσω και να αγαπηθώ (κλισέ?)
2. να περάσω όσο περισσότερα μαθήματα μπορώ
3.να πάω χειμερινές διακοπές για πρώτη φορά, ενώ οι άλλοι θα δουλεύουν
4. να καταπατούνται λιγότερο τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα μας
5. να γνωρίσω πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους
6. να κερδίσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα
7. να πάρω επιτέλους την απόφαση να διαγράψω το ηλίθιο myspace

Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό. Απλά και καθημερινά

Χρόνια πολλά!!!!!!

Όταν το εγώ γίνεται εμείς {και τούμπαλιν}

Τις τελευταίες μέρες γίνεται χαμός με το ασφαλιστικό και το σκάνδαλο Μαγγίνα, γιατί κατά τη γνώμη μου περί σκανδάλου πρόκειται, αλλά εγώ σιωπούσα. Μέχρι που δέχθηκα και καταγγελία για πρασσινομπλεδισμό.
Τώρα τι είναι αυτό μην με ρωτήσετε γιατί θα βρεθώ σε δύσκολη θέση.
Ξέρω όμως ότι την σήμερον ημέρα είναι βρισιά.(!)
Έτσι αποφάσισα να γράψω κάτι μικρό αν και η αγαπητή Ιφιγένεια με προτιμά στα σορολόπ μου. Της υπόσχομαι άλλο ένα σορολόπ του άκουσα προχθές.
Το τελευταίο διάστημα όλοι είμαστε πανικόβλητοι ένεκα των μεταρρυθμίσεων του Ασφαλιστικού (μετά το φαγοπότι των ταμείων!!) από τον αγαθό πρωθυπουργό Ραφήνας και πάσης Ελλάδος. Όχι δεν θα τα χώσω στη ΝΔ και στον Αλογοσκούφη. Τους βαρέθηκα, νισάφι πια.
Θα τα χώσω σε σας, μάλλον σε μας.
Η σημερινή κοινωνία της υπεραφθονίας και της κατανάλωσης όπως έλεγα και παλιότερα έχει ξεχάσει ένα πράγμα. Ότι δεν υπάρχει εγώ αλλά εμείς. Από τη στιγμή που αρχίσαμε να αποδομούμε το εμείς για χάρη του εγώ το παιχνίδι χάθηκε.
Ναι ναι, ξέρετε τι εννοώ, εσύ ο κύριος με το μουστάκι, μην το παίζεις άσχετος.
Από τότε που όλοι μας αρχίσαμε να θεωρούμε ότι εμείς πρέπει να βολευτούμε στο δημόσιο, ότι δεν πειράζει που κλέβουμε από την εφορία αφού τόσοι το κάνουν , ότι δεν πειράζει να χτίζουμε αυθαίρετα (Μαγγίνας μια που τ’ αναφέραμε), ότι δεν πειράζει να λουφάρουμε από τον στρατό και τόσα άλλα πράγματα, η κατηφόρα ήταν μπροστά.

Λοιπόν, πριν ξαναπαραπονεθήτε σκεφτείτε όλα αυτά και αρχίστε να αλλάζεται εσείς (εμείς) πρώτα και τότε κανείς Αλογοσκούφης δεν θα ξανατολμήσει να κάνει τίποτα.

Και τώρα τα σορολοπ





Γιατί στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών δεν είχαν αυθεντικούς Τσιγγάνους?

Απάντηση: Γιατί θα έκλεβαν την παράσταση

Μαρία Αθ. / 21 ετών / Νέος Κόσμος

Του’ παν θα βάλεις το χακί. Θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή και ήρωας θα γίνεις.

Τις τελευταίες μέρες το έχω ρίξει στο σορολόπ με το blog, θα το παρατηρήσατε άλλωστε. Μετά από αυτά σήμερα είπα στον εαυτό μου: «Παναγιώτη δεν πάει άλλο, πρέπει να σοβαρευτείς»Έτσι και εγώ σοβαρεύτηκα και αποφάσισα ότι είμαι έτοιμος για το επόμενο post. Επειδή λοιπόν αυτό εδώ το τιμημένο, σεμνό και ταπεινό ιστολόγιο ασχολείται με την (παρα)πολιτική, αποφάσισα ότι πρέπει να ασχοληθώ και με το θέμα διαδοχής στον Συνασπισμό.






Αιφνιδίως ο αγαπητός Αλέκος Αλαβάνος αποφάσισε ότι δεν πρέπει να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος και κίνησε τις διαδικασίες διαδοχής. Έξυπνο εκ μέρους του. Έκανε αυτό που δεν τολμούν άλλοι πολιτικοί, να φύγουν δηλαδή από το προσκήνιο τη στιγμή της ακμής, έχοντας ενισχύσει το κόμμα και φεύγοντας με το κεφάλι ψηλά.

Οφείλω όμως να διαφωνήσω με μερικούς συν-bloggers οι οποίοι έσπευσαν να τον επαινέσουν που δεν περίμενε να δώσει το δαχτυλίδι στα Αλαβανάκια (και όχι αλβανάκια όπως επιμένει το word μου) όπως έγινε στην περίπτωση Καραμανλή- Παπανδρέου και σύντομα Μητσοτάκη. Γιατί μπορεί μεν να μην το έδωσε σε συγγενικό του πρόσωπο, αλλά έκλεισε το μάτι ξεκάθαρα στο αξιαγάπητο Αλέξη Τσίπρα.

Αυτός είναι σκεπτικός. Δεν ξέρει τι να κάνει. Γιατί από την μία διστάζει λόγο του νεαρού της ηλικίας του και λόγο έλλειψης πολιτικής εμπειρίας- αν και αποδείχτηκε ιδιαίτερα ικανός στις περασμένες δημοτικές εκλογές- και από την άλλη, τέτοιες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται συχνά.

Το μόνο που μένει είναι να δούμε αν θα φορέσει το χακί, μπει στη πρώτη γραμμή και στις ευρωεκλογές που πλησιάζουν γίνει και ήρωας. Από μένα καλή τύχη…………

Αν πρέπει να ξαναγυρίσω στο σορολόπ, please let me know!

Κουλαμάρες

Πώς ξέρουμε ότι οι σκύλοι είναι αναλφάβητοι???

Πολύ απλό επειδή δεν ξέρουν καν ότι η αλφαβήτα ξεκινάει με τα γράμματα Α-Β-Γ και ανταυτού λένε Γ-Α-Β

Για την Κωσταντίνα,-που το εμπέυστηκε- και γεμίζει τη ζωή μου κουλαμάρα..

Τι κάνει ένας Ζωνιανός στην Καλαμάτα;

Αυτή η πόλη συνεχώς με εκπλήσσει, γιατί με κάνει και γνωρίζω τον εαυτό μου καλύτερα.
Σήμερα βρισκόμουν στον σταθμό του μετρό –αττική νομίζω- και τι πιο φυσικό, περιμέναμε το τραίνο το οποίο κατά διαβολική σύμπτωση αργούσε πολύ. Τότε πλησιάζει τις θέσεις μας ένας άντρας –οικονομικός μετανάστης- και κάθετε δίπλα μου. Εγώ ασυναίσθητα και εξαιτίας των στερεοτύπων που έχω, μαζεύω το σακίδιο μου και ταυτόχρονα του χαμογελάω ως δείγμα ψεύτικης φιλικότητας.
Πρέπει να σας δώσω και μια σύντομη περιγραφή για να καταλάβετε τα όσα θα ακολουθήσουν. Ήταν νέος, γύρω στα 30 γεροδεμένος με τατουάζ, απεριποίητος και λίγο βρώμικος. Μετά το χαμόγελο μου πήρε θάρρος. Άρχισε να μας μιλάει και να λέει ότι η φίλη μας είναι όμορφη. Εκείνη δεν είχε πρόβλημα και άρχισε να του μιλάει. Κάποια στιγμή αφαιρέθηκα από τον διάλογο τους και αφέθηκα στο να παρατηρώ τον έτερο άντρα που τον συνόδευε. Εκείνος κρατούσε στα χέρια του μια πλαστική σακούλα μέσα στην οποία είχε ένα πακετάκι χάρτινο διπλωμένο με μαύρη ταινία. Σε μια στιγμή το σκίζει και από μέσα βγαίνει ένα πράγμα σαν ρίγανη. Εκείνη την στιγμή μου έρχονται τα γνωστά εγκεφαλικά, απανωτά όμως αυτή τη φορά. Σηκώνομαι από την θέση μου και λέω στον φίλο μου: «Έλα μαζί μου αμέσως!!».
Ευτυχώς με άκουσε και με ακολούθησε και αυτός και η φίλη μας που εν τω μεταξύ είχε δεχτεί πρόταση για ραντεβού από τον εν λόγω αλλά την είχε ευγενικά απορρίψει. Κατευθύνθηκα προς τον πλησιέστερο σεκιουριτά για να νιώθω ασφάλεια. Εκεί εξήγησα στα παιδιά τον λόγο της αντίδρασης μου, δηλαδή ότι είχα δει ότι είχαν χασίσι και αρκετό μάλιστα. Εκείνοι αντέδρασαν με απάθεια και με κορόιδεψαν που αν και καλαματιανός δεν είχα ιδέα από αυτά τα πράγματα.

Συμπεράσματα από την ιστορία:
Α. Άλλοι έχουν το όνομα και άλλοι έχουν την χάρη. (χαχα)
Β. Μην χαμογελάτε σε αγνώστους, τους δίνετε θάρρος που ίσως δεν πρέπει να παίρνουν.
Γ. Τα στερεότυπα, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία είναι αισθήματα πολύ βαθιά ριζωμένα μέσα μας και δεν ξεπερνιούνται εύκολα.

ΥΓ: Η απάντηση του ανεκδότου είναι μεταπτυχιακό.
ΥΓ2: Τελευταία πολλά μου συμβαίνουν στο μετρό…. βλ emo story

Νεοναζισμός : Πόσο κοντά είμαστε άραγε;

Η ώρα πλησίαζε 11.
Μόλις είχα βγει από το μετρό της πλατείας Συντάγματος με δύο φίλους και κατευθυνόμουν προς τα σκαλάκια, για να χαζέψω τα Emo –ξέρετε αυτά τα παιδιά με τα περίεργα χτενίσματα και τα μαύρα ρούχα- όπως άλλωστε συνηθίζω να κάνω τις σαββατιάτικες νύχτες , όταν αυτά μαζεύονται σε εκείνο το μέρος και του δίνουν χρώμα και ζωντάνια με τις φωνές και τις πλάκες τους.
Αυτή την φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά. Το βλέμμα μου τα έψαχνε παντού αλλά αυτά άφαντα! Ξαφνικά βλέπω μια συμμορία να πλησιάζει ένα που είχε ξεμείνει εκεί και να του επιτίθενται με κλωτσιές και μπουνιές. Κάπου εκεί ήταν που μου ήρθε το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο. Το στόμα μου στράβωσε και η φωνή μου κρύφτηκε βαθιά στο λάρυγγα. Εκείνο μισοκατσιασμένο έτρεξε να κρυφτεί στο μετρό, ελπίζοντας σε πολιτικό (!) άσυλο. Η ομάδα των νεαρών δεν άργησε να βρει νέο θύμα το οποίο προφανώς δεν είχε μάθει τα μαντάτα.
Εκεί μου ήρθε και το δεύτερο εγκεφαλικό…
Εγώ πανικόβλητος προσπαθούσα να βρω μια λύση, να κάνω κάτι βρε αδερφέ. Οι φίλοι με κοιτούσαν περίεργα λέγοντας: «Τι θα κάνεις, θα πάς να τα βάλεις με όλους αυτούς ; Θα φας το ξύλο της χρονιάς σου»
Τότε ένιωσα τόσο ανυπεράσπιστος, τόσο μόνος, τόσο ανίκανος να αντιδράσω. Από το μυαλό μου περνούσαν κινηματογραφικά εικόνες και αναμνήσεις, πράγματα που έχουμε μάθει στο σχολείο για τις ναζιστικές ομάδες της Γερμανίας, οι οποίες ξυλοκοπούσαν εβραίους, μαύρους, ομοφυλόφιλους και άλλες κοινωνικές ομάδας που θεωρούσαν κατώτερες και ανάξιες.
«Τι μπορείς να κάνεις μόνος σου;» Αυτή η απορία του φίλου μου, του Στέφανου ηχούσε συνεχώς στο μυαλό μου. Τότε κατάλαβα ότι ακριβώς εκεί είναι η πηγή του προβλήματος. Ο συνεχώς εντεινόμενος οχαδερφισμος που διέπει την κοινωνία μας. Αυτή η πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα σε αυτό τον κόσμο και ότι το όνειρο για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα είναι κάτι ουτοπικό.
Βέβαια καταλαβαίνω το εξής. Η κοινωνική καταπίεση που υφίσταται η ελληνική κοινωνία με την διαρκή αύξηση της ακρίβειας , της ανεργίας και γενικά οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των τελευταίων χρόνων ξεσπούν με την εμφάνιση της βίας –ενδοοικογενειακή ή στα γήπεδα- με την ομοφοβία, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Το να ασκείς όμως κάθε είδους βία πάνω σε άτομα είτε αυτά λέγονται emo, punk, ροκάδες, αλβανοί, μαύροι ή και εγώ δεν ξέρω τι, λίγο απέχει από τις ναζιστικές και φασιστικές μεθόδους του παρελθόντος. Άλλωστε κάπως έτσι – δηλαδή με επιθέσεις κατά κοινωνικών ομάδων- οδηγηθήκαμε σε ένα ολοκαύτωμα που στοίχισε τη ζωή έξι εκατομμύριων ανθρώπων.