Ceci n' est pas une pipe

Έφτασε και σε μένα αυτο το blogo-παιχνίδι ως μάνα εξ' ουρανού, καθώς δεν σας κρύβω πως βαριέμαι τα μάλλα να σχολιάζω τις πολιτικές εξελίξεις. Γι αυτόν τον λόγο άλλωστε έχω καιρό να κάνω ποστ παρόλο που η εξεταστική έχει τελειώσει εδώ και μια εβδομάδα.

Συνεχίζω χωρίς να χρονοτριβώ λέγοντας πως το βιβλίο που έχω δίπλα μου είναι η μη-κοινονιολογία του Γιώργου Βέλτσου , του γνωστού καθηγητή του Παντείου, το οποίο το διάβαζα για την εξεταστική. Μιας και δεν βρίσκω το εξώφυλλο του βιβλίου, σας παραθέτω μια εικόνα που περιλαμβάνεται και είναι του Magritte με την υποσημείωση του Foucault "Αυτό δεν είναι μια πίπα"..

"....." αλλά καί στο ίδιο τό κοινωνικό πού είναι κυρίως σύγκρουση καί ασυμμετρία λόγων. Κι αυτή η σχέση της κοινωνιολογίας προς το κοινωνικό διαμορφώνεται ήδη στον τόπο απ΄οπου εξαγγέλεται ο "....."

Καλώ την Ελίζα (Alma libre), τον Νίκο (..Δεν έχεις τίποτα..), τη Faraona, τον Anisixo και τον Πρεσβη να συνεχίσουν το πάιγνιο..

και οι κανόνες:

1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή

2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)

3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση

4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και

5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι...

Όχι για χάρη του Συνασπισμού, αλλά για χάρη όλων μας.

Αυτές τις μέρες ο κόσμος του ΣΥΝ και ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν. Το κόμμα του Συνασπισμού έχει αποκτήσει μεγάλη δυναμική και έχει για τρίτη φορά τη δυνατότητα να παίξει σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Η πρώτη έληξε άδοξα, τότε αν θυμάστε μετά το σκάνδαλο Κωσκοτά , με την κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ Συνασπισμού και Νέας Δημοκρατίας, η δεύτερη το 96΄ που έσβησε σαν πυροτέχνημα με την ανάκαμψη του εσωκομματικά διαλυμένου ΠΑΣΟΚ και η τρίτη –και όχι φαρμακερή- στο σήμερα με το requiem του δικομματισμού.

Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Συνασπισμού, Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ιδιαίτερος και χαρισματικός πολιτικός που δεν θυμίζει σε τίποτα τους απεχθείς πλέον κλασσικούς πολιτικούς με τα κουστούμια και τα ταγιέρ. Και γι αυτό το λόγο μάλιστα έχει κερδίσει ήδη την εμπιστοσύνη πολλών και στο προσεχές μέλλον ακόμα περισσότερων.

Φοβάμαι όμως ότι πέφτει και αυτός στην παγίδα που έπεσε το κόμμα του τις δύο άλλες προαναφερθείσες φορές, χάνοντας την χρυσή ευκαιρία. Τι εννοώ; Έκανε αυτό που δεν θα πρέπει ποτέ να κάνει ένας νέος άνθρωπος χωρίς παρωπίδες και ιδεολογικές περιχαρακώσεις –ιδιαίτερα της προοδευτικής αριστεράς- να κάνει. Έβαλε όρια.

Από τη μία δηλώνει έτοιμος να αρχίσει την προσπάθεια δημιουργίας της Μεγάλης Αριστεράς μέσα από συνεργασίες και από την άλλη κλείνει την πόρτα στα μούτρα στο ΠΑΣΟΚ το οποίο αν όχι γονατιστό, έστω διαλλακτικό του ζητά αυτή τη συνεργασία. Αν κάποιος σκέφτεται πως αυτή η Μεγάλη Αριστερά θα γίνει με συνεργασία με το ΚΚΕ μάλλον έχει αυταπάτες, καθώς η αγαπητή Αλέκα ακούει Συνασπισμός και της έρχεται ένα καραοπορτουνιστικό εγκεφαλικό.

Τις προηγούμενες μέρες στο συνέδριο του κόμματος ο Αλέξης Τσίπρας απέκλισε κάθε πιθανότητα συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Μετάφραση, απέκλισε κάθε πιθανότητα συνεργασίας μέχρις ότου ο Συνασπισμός κερδίσει ότι μπορεί από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έπειτα από αυτό και σε άλλη βάση, παίρνω όρκο ότι θα το συζητήσει.
Όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον νιώθω ότι επιβεβαιώνεται η Αλέκα στο ότι πήραν λίγο τα μυαλά τους αέρα καθώς ακόμα δεν ήρθαν οι ευρωεκλογές ώστε να έχουμε απτά δείγματα της ανόδου και ακούω χαρακτηρισμούς αλαζονείας. Κακά τα ψέματα όμως, κυβέρνηση με 12% δεν γίνεται και ειδικά όταν ζητάς απλή αναλογική πρέπει να είσαι έτοιμος να συγκυβερνήσεις με ότι υποχωρήσεις αυτό σημαίνει.

Με τούτα και με τ’ άλλα, στο Μαξίμου ανοίγουν τις σαμπάνιες καθώς ξέρουν πως θα παραμείνουν στην εξουσία τουλάχιστον μια τετραετία ακόμα. Τώρα με πρόεδρο Κωστάκη ή Ντορούλα, δεν ξέρω, θα σας γελάσω και δεν το θέλω..

Θέλω να πιστεύω πως η άνοδος του Συνασπισμού θα συνεχιστεί, γιατί παρόλη την κριτική μου, τα θετικά που φέρνει στο πολιτικό κόσμο είναι πολλά. Η συνεχιζόμενη απαξίωση του πολιτικού συστήματος μπορεί να ανακοπεί καθώς η ελπίδα για κάτι διαφορετικό και καλύτερο επιστρέφει σιγά σιγά στις ψυχές μας. Η άποψη ότι όλα είναι φθαρμένα πρέπει να παραμεριστεί από την άποψη ότι όλα είναι στο χέρι μας. Φτάνει ο εύελπις Αλέξης να γίνει η αλλαγή που όλοι θέλουμε. Όχι για χάρη του Συνασπισμού, αλλά για χάρη όλων μας.