Μήπως η ζωή μας έχει καταλήξει μιας χρήσης, σαν τα έπιπλα του ΙΚΕΑ;

Τον τελευταίο καιρό ψάχνω για έπιπλα.------------------------------------------------
Μετακομίζω βλέπετε στην Αθήνα, για σπουδές και πρέπει να αγοράσω τα απαραίτητα [και μη] για το νέο μου σπίτι. Έτσι και εγώ, κίνησα μια μέρα όχι για να πάω στο παζάρι όπως λέει το ρητό… αλλά για να πάω στο ΙΚΕΑ να ρίξω μια ματιά στα έπιπλα τα οποία γίνονται ανάρπαστα εξαιτίας των γουστόζικων σχεδίων, αλλά εξαιτίας κυρίως των προσιτών τιμών.-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Πράγματι, η ποικιλία ήταν μεγάλη και πλούσια και οι τιμές πολύ καλές. Αλλά κάτι έλλειπε το οποίο δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Ενώ το βλέμμα χόρταινε από το θέαμα που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου, την ίδια στιγμή ένιωθα μια απουσία.---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μετά από αυτό κάθισα και σκέφτηκα και κατέληξα στα εξής συμπεράσματα. Αυτό που έλειπε ήταν η ποιότητα. Όχι όμως απλά η ποιότητα των επίπλων. Η ποιότητα στην ίδια την ζωή.------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μα ναι!! Για σκεφτείτε το λιγάκι. Ολόκληρη η ύπαρξη μας μοιάζει με εκείνη ενός επίπλου. Εξωτερικά λάμπουμε μέσα σε ένα πανέμορφο περιτύλιγμα. Μοιάζουμε σαν να ζούμε στην τελειότητα και στην ομορφιά. Καριέρα, χρήματα, διακοπές και γενικά όλα αυτά που χαρακτηρίζουν το όνειρο του μέσου νεοέλληνα.---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική από εκείνη που νομίζουμε. Η αλήθεια ίσως είναι πιο σκληρή και αποφεύγουμε να την κοιτάξουμε κατάματα γιατί πονάει Στην πραγματικότητα η ζωή μας είναι ίδια με ένα έπιπλο ΙΚΕΑ. Κενή από ποιότητα. Ίσως, μιας χρήσης. Να φανταστείτε ότι είναι ακόμα και συσκευασμένη κατάλληλα ώστε να μην πιάνει χώρο και συναρμολογείτε από τον καθένα με πολύ απλές κινήσεις.----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Όχι, όχι!! Ψέματα. Δεν είναι η ζωή όλων μας έτσι. Είναι η ζωή αυτών που επιλέγουν να ζούνε κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όχι επειδή τους αρέσει, αλλά επειδή δεν θέλουν να την αλλάξουν, γιατί πολύ απλά βολεύτηκαν. Δεν τους κατηγορώ γιατί ίσως να είμαι ένας από αυτούς. Απλά βλέπω μια αγαπημένη μου γνωστή, να έχει ξεφύγει από όλα αυτά και την ζηλεύω. Κατά βάθος θέλω να της μοιάσω αλλά φοβάμαι το ξεβόλεμα και εγώ ο ίδιος.--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Αφιερωμένο στην Γιώτα λοιπόν. Τον άνθρωπο που καταφέρνει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να πετάει ελεύθερος σαν πουλί.

Αν με ξαναρωτήσει κανείς ποιον προτιμώ : Παπανδρέου ή Βενιζέλο, θα κάνω έγκλημα

Επανήλθα. Δριμύτερος και με όρεξη για σχόλια και συναφή.
Μια βδομάδα τώρα πολλά έχουν συμβεί, έτσι πρέπει να τα συμπυκνώσω όσο πιο πολύ μπορώ ώστε να ικανοποιήσω το μικρό αλλά σκεπτόμενο «ακροατήριο» μου. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Θα αρχίσω με τα πολιτικά. Ο χαμός, του χαμού ή αλλιώς ζήτω που καήκαμε στο ΠΑΣΟΚ με τα εσωκομματικά. Τα στελέχη έχουν αρχίσει να χωρίζονται εδώ και μέρες σε στρατόπεδα . Αλλά όχι μόνο… Το ίδιο κάνουν και οι πολίτες. Ασχέτως αν ψηφίζουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή όχι. Αυτές τις μέρες έχω βαρεθεί να με ρωτούν φίλοι και γνωστοί την προτίμηση μου. Και βέβαια αφού σε ρωτήσουν αρχίζουν να ξεδιπλώνουν το σκεπτικό τους λες και εσύ τους ρώτησες.
Το σκηνικό ήρθε να συμπληρώσει και ο ιπτάμενος καφές που γλίστρησε από τα χέρια ενός, για να βρεθεί στο σακάκι του Βενιζέλου. Η πιο εύστοχη ερώτηση προήρθε από το στόμα μιας φοιτήτριας της Φιλοσοφικής, η οποία εν μέσω δίαιτας αναρωτήθηκε αν ο καφές ήταν σκέτος ή με ζάχαρη.. « Ε να μην το παχύνουμε τον άνθρωπο…» πρόσθεσε.
Στην κυβέρνηση τρίβουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση, καθώς περνούν ευχάριστες και ανέμελες στιγμές σαν την οικογένεια από το μικρό σπίτι στο λιβάδι. Από ότι μαθαίνω ο αγαθός ημών πρωθυπουργός εθεάθη να κάνει πικ-νικ μετά της υπολοχαγού Νατάσσας και των διδύμων.. Από την κυβέρνηση δεν έχουμε άλλα νέα. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Στα κοινωνικά τώρα(τα πιο σοβαρά θέματα). Δυστυχώς, ήρθα αντιμέτωπος με την γραφειοκρατία της χώρας μας. Βαρύ το τίμημα της ενηλικίωσης! Περίμενα στωικά για αρκετό χρόνο μπροστά από την γραμματεία της σχολής μου ώστε να εγγραφώ. Μην με ρωτήσετε ακόμα για τις εντυπώσεις από το δημόσιο πανεπιστήμιο. Δεν μπορώ να γράψω ένα λίβελο στο μπλόγκ μου τόσο μεγάλο. Πάρτε με τηλέφωνο. Πρώτα βεβαιωθείτε ότι έχετε αρκετές μονάδες στο κινητό σας για να μπορέσετε να ακούσετε και το τέλος. Εντέλει τα κατάφερα. Την επόμενη μέρα όμως……

ΥΓ. Θέλω να καταγγείλω ότι αν και πρωινή ώρα πέμπτης, δεν μπόρεσα να βρω την Athens Voice πουθενά.Πειράζει που δεν με ικανοποιεί το LIFO;

συννεφιασμένη Κυριακή {τέλος}

Ουφ, πάνε και αυτές οι εκλογές.
Έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Και τι βάρος! Ασήκωτο.
Η αλήθεια είναι ότι το αποτέλεσμα δεν το περίμενε κανείς. Και δεν εννοώ το κόμμα που επικράτησε.. Εννοώ την ήττα του ΠΑΣΟΚ. Κανείς δεν περίμενε ότι θα βγει τόσο ζημιωμένο, από αυτές τις εκλογές, ούτε καν οι πιο ένθερμοι νεοδημοκράτες!
Βέβαια μην ξεχνάμε ότι το κυβερνόν κόμμα, κέρδισε μεν, αλλά με απώλειες {και ισχνή πλειοψηφία} που φτάνουν τις 4 μονάδες, πράγμα που με ισχυρό ΠΑΣΟΚ θα το είχε οδηγήσει στα έδρανα της αντιπολίτευσης.
Η αριστερά είναι ο μεγάλος κερδισμένος αυτής της αναμέτρησης. Ενίσχυσε τα ποσοστά ,το κύρος της και αν εκμεταλλευτεί σωστά τις συγκυρίες ίσως στο μέλλον παίξει πιο ενεργό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, το ΠΑΣΟΚ έριξε τα ποσοστά του στο ναδίρ. Απέτυχε να πείσει ότι αποτελεί εναλλακτική λύση και ότι μπορεί να οδηγήσει τον τόπο σε καλύτερες μέρες.. Οι ευθύνες κατά την γνώμη μου είναι ατομικές αλλά και συλλογικές.
Σαν πολίτης θέλω να ελπίζω ότι θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του σαν τον φοίνικα, όχι για το καλό του, αλλά για το καλό της χώρας. Δεν μπορεί να υπάρξει καλή κυβέρνηση χωρίς ισχυρή αντιπολίτευση.

H εκδίκηση ενός χαμένου αυγούστου...

Ναι, το ομολογώ δημόσια και με περισσό θράσος. Αυτές οι εκλογές με κούρασαν παρά πολύ…
Και να πεις ότι έκανα και τίποτα ιδιαίτερο, πάει στο καλό. Αλλά εγώ το μόνο που έκανα και κάνω είναι να τεμπελιάζω (ένεκα της αναμονής για την αρχή του πρώτου μου εξαμήνου ως φοιτητής) στο κρεβάτι βλέποντας, ειδήσεις και τις αμέτρητες ενημερωτικό-εκλογικές εκπομπές, που κατακλύζουν την ελληνική τι-βι.
Όταν άρχισε το πανηγύρι, εννοώ όταν ο αγαθός πρωθυπουργός ημών, επικαλέστηκε εθνικό θέμα (lol)και πήγαμε σε εκλογές, ήμουν ο πρώτος που ενδιαφέρθηκε για αυτό το θέμα, όταν την ίδια στιγμή οι φίλοι μου,λιάζονταν σαν τις σαύρες στην παραλία της Καλαμάτας.
Ένα μήνα [σχεδόν] μετά, έχω αρχίσει και κουράζομαι από τις ατέλειωτες συζητήσεις περί εκλογών, αυτοδυναμίας, εκλογικού αποτελέσματος και προγράμματος. Αισθάνομαι ότι κανείς δεν καταλήγει πουθενά, και τίποτα το θετικό δεν βγαίνει από όλο αυτό το σκηνικό, εκτός από την αλλαγή κυβέρνησης (δεν αντέχω να βλέπω την μούρη του Πολύδωρα και του Αλογοσκούφη) αν αυτό συμβεί, που δεν το βλέπω μεταξύ μας.
Συγνώμη αγαπητό πολιτικό σύστημα, νομίζω ότι θα απέχω από την εκλογική επικαιρότητα μέχρι την Δευτέρα τουλάχιστον . Αν ξαναγράψω μέχρι τότε στο blog, δίνω το δικαίωμα σε όποιον θέλει να με χαστουκίσει…
Γαμώτο, έχασα τον Αύγουστο μου βλέποντας Τρέμη…!!!.

Αυτό δεν είναι εκλογές. Πιο πολύ θυμίζει βόλτα στο πάρκο

Παρότι η Κυριακή των εκλογών πλησιάζει και στα κανάλια γίνεται της μουρλής από τους πολιτικούς που ¨πατούν¨ ο ένας πάνω στον άλλο, ο έξω κόσμος -ο αληθινός- δεν δείχνει να ενδιαφέρεται.
Το μόνο σίγουρο γι’ αυτές τις εκλογές είναι πως όλα τα κόμματα βγαίνουν ζημιωμένα με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Και δεν εννοώ ότι ζημιώνονται μόνο τα ποσοστά τους. Αυτό που θέλω να πω είναι πως υπάρχει μια γενική απογοήτευση εναντίων όλων αυτών που από την μεταπολίτευση και μετά ασκούν την εξουσία.
Από την μία πλευρά έχουμε την Νέα Δημοκρατία, η οποία είναι αλήθεια ήρθε στην εξουσία με τις συνειδητές η υποσυνείδητες ευλογίες όλων, μας αφού είχαμε κουραστεί από την μακρόχρονη και ιδιαιτέρα φθαρμένη κυβέρνηση Σιμήτη- ΠΑΣΟΚ.
Η νέα κυβέρνηση παρά τις παχυλές υποσχέσεις της έπραξε το απόλυτο μηδέν και ως κληρονομιά της 4ετίας άφησε στην χώρα τα μεγάλα σκάνδαλα των υποκλοπών, των ομολόγων, των πακιστανών των κουμπάρων, των καμένων δασών και την πολιτική της λιτότητας και της διαφθοράς.
Από την άλλη πλευρά έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ με ένα νέο αρχηγό, ο οποίος ευαγγελίζεται την επανίδρυση του κόμματος και παρουσιάζει ένα πρόγραμμα το οποίο θεωρητικά τουλάχιστον, μπορεί να φέρει θεαματικές αλλαγές στην χώρα. Το μεγάλο πρόβλημα όμως του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν έχει καταφέρει να πείσει τους πολίτες ότι αποτελεί μια αξιόπιστη λύση γιατί, πρώτον έχει ένα βεβαρημένο παρελθόν το οποίο δεν κατάφερε να το αποβάλει με την ¨επα¨επανίδρυση του και δεύτερον γιατί δεν έχει πείσει ότι μπορεί να κυβερνήσει καλύτερα αφού αναλώνεται στο να ασκεί κριτική στην κυβέρνηση και όχι στο να παρουσιάζει τις προτάσεις που από ότι φαίνεται έχει.
Η αριστερά βρίσκεται ενισχυμένη, σε ποσοστά τουλάχιστον. Τώρα από θέσεις και απόψεις όρκο δεν παίρνω… Μια το άρθρο 16, μια τα καμένα δάση από αυτές τις εκλογές θα βγει με άνοδο. Ο Αλαβάνος με την έντονη υποστήριξη που παρείχε στο φοιτητικό κίνημα και με την παράλληλη επίθεση που δέχθηκε από τον Πολύδωρα έχει κερδίσει πόντους, αν και ο χαρακτηρισμός νονός προς τον πρωθυπουργό προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις. Η κυρία Παπαρήγα διακηρύττει όπου βρεθεί και όπου σταθεί την μαχαιριά στον δικομματισμό και τότε ο Καραμανλής επεμβαίνει για να δηλώσει με περισσή αλαζονεία « εγώ ή το χάος» και το πανηγύρι συνεχίζεται.
Βεβαία έχουμε και ένα καινούργιο κόμμα προς ένταξη (!). Και τι κόμμα.. Τον ΛΑΟΣ. Κόμμα ελληνορθόδοξο με αρχές και ιδεώδη. Η αλήθεια είναι, γιατί πολλά έχουν ακουστεί και πολύ παραφιλολογία υπάρχει, ότι από τον μεσιέ Καρατζαφέρη πιο πολύ φοβόμαστε όχι αυτά που λέει, αλλά αυτά που δεν λέει.
Αλήθεια κυρία Παπαρήγα, μήπως μπορείτε να με ενημερώσετε και εμένα, πως θα δώσουμε την μαχαιριά όχι μόνο στο δικομματισμό άλλα και στα όλα τα κόμματα συνάμα, χωρίς να καταφύγουμε στην αποχή?
Όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί 30 χρόνια φουρναραίοι προκοπή δεν είδαμε.