Μένουν μόνο δέκα μέρες για τις Πανελλήνιες. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, για μένα και για όλα τα παιδιά που πρόκειται να εξεταστούν. Όμως καθώς οι μέρες περνούν και το Σάββατο 19 Μαΐου πλησιάζει, ταυτόχρονα πλησιάζουν και οι σκέψεις. Οι σκέψεις για το μέλλον. Που πάω, τι κάνω; Είναι αυτό που θέλω; Είμαι αρκετά προετοιμασμένος; Θα τα πάω καλά;
Πολλοί θα πουν ότι είναι απλά το άγχος πού έχουν όλοι πριν τις εξετάσεις , αλλά εγώ πιστεύω ότι δεν είναι άγχος. Είναι μια εσωτερική αναζήτηση που ξαφνικά ανακαλύπτω ότι κανένας από τους συμμαθητές μου δεν έχει περάσει. Όλοι αγωνιούμε και διαβάζουμε και στενοχωριόμαστε να πάμε καλά και να γράψουμε ένα μεγάλο βαθμό. Όμως τελικά είναι αυτό που θέλουμε; Αξίζει να παλέψουμε γι αυτό; Και μετά το πανεπιστήμιο τι; Ανεργία. Και αν είσαι τυχερός, θα βρεις μια δουλεία που θα σου αποφέρει 700€.! Γιατί στο κάτω είμαστε η γενιά των 700€.
Λοιπόν αξίζει όλη αυτή η προσπάθεια; Έκτος δηλαδή από την σημασία της εκπαίδευσης ως θεωρητικής γνώσης που βοηθά στην ολοκλήρωση του ατόμου, θα μας προσφέρει και άλλα εφόδια για την ζωή μας; Και ας μην αναφέρω την ποιότητα της εκπαίδευσης στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αυτό είναι ένα άλλο φλέγον ζήτημα.
Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Θέλω να πιστεύω πως ότι κάνουμε έχει ένα σκοπό και τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Μένουν περίπου μόνο 240ώρες μέχρι το Σάββατο. Θα έχω λοιπόν καλή πίστη και ελπίζω να κάνω το σωστό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου