Μήπως έχουμε καταντήσει σε μια παγκόσμια «Φωλιά του Κούκου»;

<<Μα τι σε πειράζει που θα σε καταγράφουν ενώ διαδηλώνεις?>> Ήταν τα λόγια ενός καλού φίλου σήμερα το απόγευμα, καθώς κάναμε chat.
Εκείνη τη στιγμή τα πάντα σκοτείνιασαν και ένιωσα το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι μου….
<<Τι πράγμα? Με συγχωρείται δεν άκουσα?>> ήθελα να του πω, ως δείγμα του ότι δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που ξεστόμισε. Αντ’ αυτού αρκέστηκα στο να του πω ότι δεν περίμενα να ακούσω από αυτόν τέτοιες απόψεις. Εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σε θέση να υπερασπιστώ τα πιστεύω μου. Είχα παγώσει και τον άκουγα να αναπτύσσει τα επιχειρήματα του, υπερασπιζόμενος τις κάμερες στους δρόμους της Αθήνας. Το στόμα μου ήταν ερμητικά κλειστό [όπως και για αρκετή ώρα μετά] και προσπαθούσα να καταλάβω από πού μου είχε έρθει.
Μετά τον σύντομο διάλογο μας άρχισα να σκέφτομαι τα λεγόμενα του. Και δεν είναι μόνο απόψεις του συγκεκριμένου, ο οποίος προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δεν ανήκει στο δεξιό χώρο. Είναι απόψεις όλο και μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού η οποία βλέπει στο πρόσωπο των διαδηλωτών, ανθρώπους ιδιαίτερα ενοχλητικούς αν όχι ταραξίες.

Κατά την άποψη μου, η παραβίαση των δικαιωμάτων μου, που συνεπάγεται η κινηματογράφησή μου χωρίς την άδειά μου, υπερβαίνει κατά πολύ οποιοδήποτε έγκλημα μπορεί να διαπράξω κατά την διάρκεια μιας πορείας. Με λίγα λόγια η κοινωνία χάνει πολύ περισσότερα από αυτά που κερδίζει και αυτή η απώλεια χτυπά εντονότατα την κάποτε ιδιαίτερα προοδευτική, αντι-εξουσιαστική κουλτούρα που διαπλάστηκε κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Η σημερινή εξουσία, πράγμα παγκόσμιο, όχι μόνο τοπικό, μου θυμίζει την νοσοκόμα Μίλντρεντ Ράτσεντ.
Η Μίλντρεντ Ράτσεντ, αν θυμάστε ήταν η νοσοκόμα του ψυχιατρείου στην ταινία <<η Φωλιά του Κούκου>> του Μίλος Φόρμαν. Ένα πανίσχυρο σύμβολο αυθαίρετης εξουσίας- και κακοηθούς διακυβέρνησης- που ασκεί απόλυτο έλεγχο στους τροφίμους μέχρις ότου έρχεται στο ψυχιατρείο κάποιος Ραντλ Μακ Μέρφι. Αντιστέκεται στην εξουσία της κι εκείνη συντρίβει την αντίστασή του με μια λοβοτομή – όμως η τάξη που είχε επιβάλει στους ασθενείς ποτέ δεν θα αποκατασταθεί πλήρως.
Με την απλοϊκή πίστη μας ότι η συνεχώς επεκτεινόμενη άσκηση ελέγχου είναι κάτι καλό για μας, μοιάζουμε όλο και περισσότερο σ’ αυτούς τους τροφίμους….

Στην Αγγλία , την οποία σε αυτόν τον τομέα προσπαθούμε να μιμηθούμε, δείγματα DNA 100.000 εφήβων –πολλοί από τους οποίους δεν έχουν κάνει τίποτα παράνομο– έχουν ληφθεί και αποθηκευθεί στην εθνική βάση δεδομένων της αστυνομίας. Το γενετικό τους υλικό θα βρίσκεται εκεί για όλη τους τη ζωή: δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα να ελέγξουν το πώς θα χρησιμοποιηθεί και, όπως όλοι μας, αδυνατούν να προβλέψουν τι μπορεί στο μέλλον να αποκαλύψει γι’ αυτούς η γενετική επιστήμη. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει σοβαρά ότι αυτό αποτελεί κατάφωρη παραβίαση δικαιωμάτων, σε οποιοδήποτε κώδικα κι αν έχουν ποτέ διατυπωθεί;
.
Τελευταία οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πιο χαλαρά τη διαρκή έφοδο στα δικαιώματά μας καθώς πολύ έξυπνα, με επικοινωνιακά τρίκ οι κυβερνήσεις παρουσιάζουν το ζήτημα σαν μια αντιπαράθεση ανάμεσα στις ατομικές ελευθερίες και το συλλογικό καλό. Επιπλέον το motto της δικαιοσύνης που έλεγε ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου τείνει να αντιστραφεί και να γίνει «όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου».

Παρόλα αυτά θεωρώ ότι υπάρχει ακόμα χρόνος, καθώς οι περισσότεροι γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας ότι το κοινό καλό θα υποστεί πλήγματα όσα και οι ατομικές ελευθερίες εάν εξακολουθήσουμε να βαδίζουμε σ’ αυτόν τον δρόμο στον οποίο έχουμε μπει εξαιτίας των φόβων, της υποχωρητικότητας και της τεμπελιάς μας. Τώρα το πώς θα καταφέρουμε να αντισταθούμε σε αυτές τις πρακτικές είναι κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω….