Τα Αρχαία κλαίει, τα παιδία παίζει

Η φετινή εισαγωγή υποψηφίων σε σχολές με υπερβολικά χαμηλούς βαθμούς έδωσε τροφή σε πολλούς να σχολιάσουν δηκτικά την απόφαση κατάργησης της βάσης του δέκα. Ένα από αυτά τα άρθρα είναι το ανεκδιήγητο του Κασιμάτη στην Καθημερινή που μου θύμισε κυρίως δελτίο ανορθολογισμού. Οι περισσότεροι αρκούνται στο να τονίσουν πως δυο μαθητές εισήχθησαν στο πανεπιστήμιο γράφοντας μόνο το όνομα τους στην κόλλα.

Η θέσπιση της βάσης του δέκα από την Μαριέττα Γιαννάκου με είχε βρει αντίθετο εξαρχής. Η λογική της βάσης είναι απλή. Σε ένα πρώτο επίπεδο θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει ότι δεν μπορεί να μπει στο πανεπιστήμιο κάποιος με έναν τόσο χαμηλό βαθμό. Η υπουργός θεώρησε ότι η βάση θα ήταν το μαγικό ραβδάκι που θα ωθούσε τους μαθητές να διαβάσουν περισσότερο. Πράγμα που βάση των στοιχείων που παραθέτουν τα ΝΕΑ, δεν συνέβη. Αντ’ αυτού όλο και μεγαλύτερες μάζες κινήθηκαν προς τα ιδιωτικά κολέγια και το εξωτερικό και πολλές (χρυσοπληρωμένες) θέσεις έμειναν κενές.

Αν δεχθούμε τον συλλογισμό ότι είναι απαράδεκτο να εισάγονται «κακοί» φοιτητές, θα ήθελα κάποιοι να μου απαντήσουν για την προσφερόμενη ποιότητα σπουδών στα περισσότερα ιδρύματα. Έχοντας ζήσει το πανεπιστήμιο από μέσα, παρατηρώ ότι δεκάδες τμήματα αποτελούν μικρότερα ή μεγαλύτερα τσιφλίκια ορισμένων καθηγητών. Μαθήματα προσφέρονται ή καταργούνται ανάλογα με τους καθηγητές που αποφασίζεται ότι θα διδάξουν. Το αποτέλεσμα είναι κύκλοι σπουδών με ατάκτως ειρημένα μαθήματα, που δεν συνδέονται μεταξύ τους και οδηγούν σε ένα πτυχίο αχταρμά με μισές γνώσεις

Στο κάτω κάτω της γραφής, για ποιες εξετάσεις μιλάμε; Μιλάμε για τις εξετάσεις που επιβραβεύεται η παπαγαλία φυσικά. Και πάνω σε ποιες γνώσεις; Όσον αφορά την θεωρητική –που ήμουν εγώ- μιλάμε για τα αρχαία, την ιστορία, τα λατινικά, την λογοτεχνία. Ποιος κατάλαβε τι έλεγε ο Σωκράτης; Ποιος κατάλαβε το βάθος της Σονάτας του σεληνόφωτος; Ποιος αναλήφθηκε το πολιτικό μέγεθος του Βενιζέλου; Ακόμα θυμάμαι την ερώτηση του Δημήτρη Ψυχογιού στο πρώτο έτος. «Παιδιά, τι εννοούμε όταν λέμε μεταπολίτευση;» Σιγήν ιχθύος σε μια αίθουσα εκατό ατόμων που ήθελαν να σπουδάσουν ΜΜΕ. Ας μην αναφερθώ στην φετινή ερώτηση ποίος ήταν ο Μένιος Κουτσόγιωργας στην κατεύθυνση της δημοσιογραφίας.

Στα μάτια μου η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο θυμίζει περισσότερο χρηματιστήριο. Έχεις ένα κεφάλαιο και ποντάρεις στην μετοχή που θα σου φέρει τα καλύτερα κέρδη. Αυτή η λογική δεν μπορεί να συνεχιστεί. Και η αλλαγή πρέπει να είναι εκ βάθρων, από αυτό το έκτρωμα γραμμικής αφήγησης άχρηστης και ανούσιας γνώσης που επιβραβεύεται ο επιμένων στην αποστήθιση. Ένα σύστημα όπου τα πανεπιστήμια θα θέτουν τις προϋποθέσεις εισαγωγής, όπου θα υπάρχει δυνατότητα εσωτερικής κινητικότητας. Το πρόβλημα δεν λύνεται με μια αυθαίρετη βάση. Το στοίχημα είναι η αναβάθμιση της παιδείας ώστε η βάση να είναι περιττή…

Third Way - Which way?

Τις προάλλες ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε λόγο για την χρεοκοπία του «τρίτου δρόμου» και την ανάγκη δημιουργίας ενός «τέταρτου δρόμου».

Άρχισα να σκέφτομαι αν ο «τρίτος δρόμος» υπήρξε πραγματικά ή ήταν περισσότερο ένα κατασκεύασμα των media και μια επικοινωνιακή φούσκα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων του 90’ που προσπαθώντας να βρουν ένα νέο ιδεολόγημα μπροστά στα νέα δεδομένα, επινόησαν.

Googlάροντας βρήκα το διαφωτιστικό άρθρο του Νίκου Μουζέλη στο Βήμα. Γραμμένο το 98 παρουσιάζει ανάγλυφα τις αντιρρήσεις οικονομολόγων και διανοητών για τις «εναλλακτικές» πολιτικές προτάσεις και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις των σοσιαλιστών. Στην πραγματικότητα ο «τρίτος δρόμος» ως πολιτική πρακτική υπήρξε κράμα νεοφιλελεύθερων απόψεων στην οικονομία, με σταδιακή απελευθέρωση των αγορών, ιδιωτικοποιήσεις εθνικών εταιριών -σε αντιδιαστολή με τις κρατικοποιήσεις του 80’- και όλο και πιο ευέλικτες μορφές εργασίας από τη μία και ένα ελαφρώς αποδυναμωμένο κοινωνικό κράτος από την άλλη. Προφανώς και το μοντέλο δεν άντεξε παρά ελάχιστα χρόνια. Λίγο αργότερα το κοινωνικό κράτος άρχισε να χτυπιέται αλύπητα από την σκετο-νεοφιλελευθερη πολιτική. Πίστη στην αυτορυθμιζόμενες αγορές. Λιγότερο κράτος.

Η κρίση ήρθε να μας δείξει πως ούτε αυτή η λογική είναι βιώσιμη. Οι αυτορυθμιζόμενες αγορές απέτυχαν να δημιουργήσουν ένα καινούργιο ασφαλές περιβάλλον. Στην δύσκολη συγκυρία τράπεζες κρατικοποιούνται ή ενισχύονται οικονομικά από το κράτος. Η μη κρατική παρέμβασή στις αγορές πάει περίπατο.

Ίσως τελικά, ο «τέταρτος δρόμος» που στα αυτιά μου ήχησε αρχικά ως σαχλό και ανόητο να είναι ο νέος ευσεβής πόθος. Η οικονομική κρίση άλλαξε καθοριστικά τα δεδομένα γιατί είναι κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική όπως επισημαίνει ο ιταλός σοσιαλιστής Massimo D’Alema. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί αυτό το new deal.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι αφού ούτε το κράτος ούτε οι αγορές μπόρεσαν να οικοδομήσουν ένα στέρεο οικονομικό σύστημα η λύση πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Που; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Ίσως μια πιθανή λύση να δίνεται από τις απόψεις της Έλινορ Όστρομ, που τιθήκε πέρυσι με το νόμπελ οικονομίας. Όπως ανέφερε η Σουηδική ακαδημία «βραβεύεται για το έργο της στην κατανόηση και στη διαχείριση των απλών οικονομικών αγαθών, όπως η ξυλεία, τα ψάρια, οι πετρελαιοπηγές και τα αρδευτικά συστήματα.»
Η Όστρομ υποστηρίζει πως " η αγορά και το κράτος δεν είναι οι μόνοι δυνατοί διαχειριστές, οι μόνοι ελεγκτές αυτών των αγαθών, αλλά πως και οι ενώσεις των χρηστών τους ή των καταναλωτών μπορούν κάλλιστα να παίξουν τον ίδιο ρόλο, εφόσον τους δοθεί η δυνατότητα".

Αυτή η προσέγγιση μου έφερε στο μυαλό την πίστη του Νόαμ Τσόμσκι στον «αναρχοσυνδικαλισμό» σε μια πιο εξελιγμένη μορφή του φυσικά.

Οι κρίσεις αντανακλούν έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια και προαναγγέλλουν έναν κόσμο που δεν υπάρχει ακόμη, λέει το γνωστό ρητό. Και συμφωνώ. Το θέμα είναι αν οι σοσιαλδημοκράτες θα καταφέρουν να κάνουν την υπέρβαση. Πράγμα που θεωρώ δύσκολο..

So, I think you can’t dance

Στο σπίτι έχουμε αρχίσει να τσακωνόμαστε για την χρήση του αυτοκινήτου. Πόσα χιλιόμετρα έχεις κάνει; -30. Εσύ; -60. Κομμένη η θάλασσα για δυο μέρες!

Από σήμερα μπορώ να ελπίζω ότι θα πηγαίνω κάθε μέρα..

Πέρα από την πλάκα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι από την έλλειψη ή το ενδεχόμενο έλλειψης καυσίμων προκύπτουν μερικά πολύ σοβαρά προβλήματα που δυστυχώς δεν βλέπω να απασχολούν ιδιαίτερα την δημόσια σφαίρα. Τα δεδομένα έχουν ως εξής. Η κυβέρνηση θέλει να ανοίξει το επάγγελμα των μεταφορών. Αυτό σημαίνει ότι δυνητικά ο καθένας –με κάποιες προϋποθέσεις- μπορεί να αγοράσει ένα φορτηγό και να δουλέψει. Αυτό γίνεται επειδή οι μεταφορές έχουν γίνει καρτέλ που βγάζει μεγάλο κέρδος, και αναφέρομαι φυσικά στους ιδιοκτήτες και όχι στους οδηγούς που μπορεί να αμείβονται λίγα. Αυτό μεταφράζεται σε αυξήσεις στις τελικές τιμές των προϊόντων και αύξηση του πληθωρισμού, που η κυβέρνηση προσπαθεί να συγκρατήσει. Προφανώς οι ιδιοκτήτες αντιδρούν. Οι άδειες τους, κοστίζουν ακριβά και η απελευθέρωση του επαγγέλματος θα ισοδυναμούσε σε κατάρρευση της αξίας τους. Επιπλέον, ο ανταγωνισμός –ευελπιστώ- θα μείωνε το κόστος των μεταφορών άρα και το κέρδος τους.

Με τούτα και με τ’ άλλα σήκωσαν χειρόφρενο και μαζί τους αναγκαστικά και εμείς.

Πολλοί τους χαρακτηρίζουν συντεχνία. Ίσως και να συμφωνώ. Όμως πολλοί από αυτούς αγόρασαν πανάκριβα αυτές τις άδειες. Με την απελευθέρωση του επαγγέλματος τους, θα βρεθούν με μια περιουσία χαμένη. Και αυτό είναι ένα θέμα που η κυβέρνηση πρέπει να αντιμετωπίσει.

Σε πρώτη φάση η κυβέρνηση αντιδρά με επιστράτευση. Τσαμπουκάς; Τσαμπουκάς. Μπορεί να αποφασίζει και να διατάζει. Αυτό όμως απέχει άρδην από την εικόνα της φιλελεύθερης –με την καλή έννοια- διακυβέρνησης που ποντάρει στο διάλογο. Το ταγκό χορεύεται από δυο. Δεν αντιλέγω. Κάποια στιγμή όμως, πρέπει να μάθουμε όλοι να χορεύουμε..

Social media και διαπλοκή

Ποιος, που, πότε; Τον σκότωσαν. Ήταν δημοσιογράφος; Ναι. Καλά του έκαναν. Δεν ήταν γνωστός. Είχε ένα δίχρονο παιδί. Α. Κρίμα..

Ξυπνάω και ακούω κάτι τέτοια ακαταλαβίστικα από την κουζίνα. Δεν έχω ιδέα τι έχει συμβεί. Ανοίγω το twitter όπου όπως πάντα οι πληροφορίες είναι καταιγιστικές. Links από το TVXS το neolaia.gr και άλλα. Μιλάω στο τηλέφωνο. Η φίλη μου, έχει φορτώσει από το γεγονός και ψάχνει να βρει τι έχει αληθινά συμβεί. Έχει στο στόχαστρο της τον όμιλο Γιαννίκου καιρό τώρα. Μου μιλάει εκνευρισμένη. Συμβόλαιο θανάτου ή τρομοκρατικό χτύπημα; Ψίθυροι. Μισόλογα. Πάω να δω το κεντρικό δελτίο του ALTER μου λέει και με κλείνει.

Το τροκτικό ήταν πασίγνωστο μπλόγκ. Προσωπικά δεν το διάβαζα σχεδόν ποτέ. Πολύ γκροτέσκο για τα γούστα μου. Παρόλα αυτά είχε τραβήξει πολλά βλέμματα πάνω του λόγω «αποκαλύψεων» που είχε κάνει ειδικά αφου το press.gr έχασε την δυναμική του μετά τη σύλληψη του διαχειριστή του. Ο Σωκράτης Γκιόλιας πότε δεν παραδέχτηκε ότι ήταν πίσω από το τροκτικό. Ο Μαρακάκης δεν το επιβεβαίωσε αλλα δεν το διέψευσε κατηγορηματικά. Αρκέστηκε να πει ότι ουδέποτε ενοχοποιήθηκε από τις αρχές ότι ηταν ο διαχειριστής του μπλόγκ. Τα εξωγλωσσικά στοιχεία του λόγου του είχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Μειδίαμα. Μας κορόιδευε χωρίς καν να προσπαθεί πείσει τον τηλεθεατή.

Στο Parapolitiki διάβασα ένα καταπληκτικό και ιδιαίτερα διαφωτιστικό κείμενο. «Το Τroktiko δημιουργήθηκε αρχικά για να υποστηρίξει τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο στην εποχή της Ζαχοπουλιάδας ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε και τον πρόδρομο της Zougla.gr που ήταν τότε στα σκαριά. Καθόλου τυχαία, οι πρώτες αναφορές στη σχέση Γκιόλια και Τρωκτικού έγιναν από το nonews-news.blogspot.com το οποίο τότε βρισκόταν υπό την απόλυτη επιρροή της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα". Η σύγκρουση του Γκιόλια με τον Μάκη οδήγησε το Τρωκτικό στην ανάγκη καθορισμού μιας διαφορετικής πορείας. Από τότε μέχρι σήμερα, το Τρωκτικό ουδέποτε κατάφερε να διατηρήσει μια σταθερή "γραμμή" στα θέματα της επικαιρότητας. Η ανέλιξη του σε Νο1 site στην Ελλάδα ανέβασε τρομακτικά τις μετοχές των συντελεστών του. Ο Γκιόλιας από την αρχισυνταξία της εκπομπής του Τριανταφυλλόπουλου βρέθηκε δίπλα στον Κοντομηνά αλλά και στη διεύθυνση του ραδιοφώνου του Πρώτου Θέματος χωρίς κάποια άλλη επίσημη δημοσιογραφική δραστηριότητα. Δεν υπήρχε δημοσιογράφος που να ξεκίνησε κάτι στο Διαδίκτυο και να μην πήρε τηλέφωνο τον Γκιόλια για να του βάλει κανα link στο Troktiko. Στη δημοσιογραφική πιάτσα, όλοι γνώριζαν ότι ο Γκιόλιας κινεί τα νήματα παρά τις αλεπάλλες διαψεύσεις του ίδιου.»

Blogs σε απευθείας διασυνδέσεις με εκδοτικούς ομίλους και μεγαλο δημοσιογράφους. Λάσπη και συμφέροντα.

Ανεξάρτητα από το ποιά ηταν η αιτία της δολοφονίας του από τους τρομοκράτες, όλα αυτά θέτουν ερωτήματα για την ίδια τη χρήση του μέσου. Τελικά τι είναι blog; Ο εναλλακτικός δρόμος της ενημέρωσης από ποιους; Γιατί προφανώς ένα δημοσιογραφικό blog το οποίο θέλει να είναι ενημερωμένο για τις τρέχουσες εξελίξεις αλλά και αξιόπιστο και όχι και περιέχει απλά γνώμες δεν μπορεί να το κάνει χωρίς δημοσιογράφους που να ασχολούνται full time. Εκεί ανακύπτουν βασικά προβλήματα σχετικά με την ανεξαρτησία ενός blog το οποίο χρειάζεται οικονομικούς πόρους. Τα χρήματα αυτά μπορούν να βρεθούν από δυο μεριές. Πρώτον από διαφημίσεις, οι οποίες κακά τα ψέματα δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα. Ο δεύτερος τρόπος είναι ο έμμεσος. Από την επαγγελματική προώθηση των bloggers σε έμμισθες θέσεις ή από την υποστήριξη κέντρων που με το πρόσχημα της ελεύθερης ανεξάρτητης και ανεπηρέαστης δημοσιογραφίες αποκτούν επιρροή. Αυτό όμως είναι ενα πρόβλημα. Σήμερα ήρθαμε για πρώτη φορά αντιμέτωποι με το πιο αδιάσειστο στοιχείο οτι τα social media δεν είναι μόνο η ελεύθερη και δημιουργική επανάσταση του διαδικτύου αλλά επιπλέον η ηλεκτρονική εικόνα του τύπου - όχι μόνο του κίτρινου- έτσι όπως εξελίχθηκε τα τελευταία χρόνια. Αν αυτό δεν αλλάξει, τουλάχιστον θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε.

Το forum της Ντόρας

Με ένα λόγο που απέχει αρκετά από τον προφορικό -σαν να το διάβαζε από τοautocue- και χωρίς ιδιαίτερα εναλλακτικό πολιτικό λεξιλόγιο η Ντόρα Μπακογιάννη προχώρησε και επίσημα σήμερα στην ανοιχτή πρόσκληση στους ενεργούς πολίτες (sic) για την δημιουργία του “Forum για την Ελλάδα” με βίντεο-μήνυμααπό τον δικτυακό της τόπο.

Σκοπός του φόρουμ είναι να δημιουργηθεί μια βάση για την συγκέντρωση και τη σύνθεση απόψεων από μια σειρά κοινωνικών στρωμάτων ή εταίρων όπως συνηθίζεται να λέγεται από επιστήμονες, επιχειρηματίες, στελέχη δημόσιας διοίκησης εργαζόμενους, αγρότες, και γονείς (!)

Η αρχή του βίντεο παίρνω όρκο ότι είναι από διαφημιστική καμπάνια του ΕΟΤ -και μάλιστα από τις χειρότερες- με αισθητική πολιτικής διαφήμισης του 90΄ που μου έφερε στο μυαλό τον Ἐβερτ. Κακή ανάλυση, αρκετά προχειροδουλειά με την Ντόρα ντυμένη με ένα απλό πουκάμισο σε αποχρώσεις του λευκού, με ανάλαφρο μέικαπ και διάθεση, χαμογελαστή να απευθύνει το κάλεσμα. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Η σωστή εικόνα για το μέσο.

Το κάλεσμα στο φόρουμ επιλέγει να γίνει μέσω βίντεο, προφανώς για μεγαλύτερη ζωντάνια και αμεσότητα όπου η παρουσία της Ντόρα κατά γενική ομολογία κερδίζει.

Μέσο, το διαδίκτυο. Όχι ας πούμε μια συνέντευξη στον Χατζηνικολάου. Εδώ νομίζω βρίσκεται και το κλειδί της επικοινωνιακή της στόχευσης. Με αυτό τον τρόπο δίνει προς τα έξω το άνοιγμα προς την κοινωνία και κυρίως τα κοινωνικά στρώματα που ασχολούνται με το διαδίκτυο και τα social media, οι οποίοι θα μπορούσαν δυνάμει να αποτελέσουν μια καλή βάση φιλελεύθερων με την γενική έννοια πολιτών που απέχουν κατά κύριο λόγο από τις κομματικές οργανώσεις –με εξαίρεση μιας μερίδας υποστηρικτών του νέου Παπανδρεικού Πασοκ. Άλλωστε οι καλές σχέσεις του επιτελείου της με την τεχνολογία και με blogs είναι γνωστές.

Στην ουσία, το κάλεσμα της δεν προσέφερε κάτι καινούργιο στο δημόσιο διάλογο.

Ήταν περισσότερο μια γενική πλατφόρμα όπου υποστήριξε την ανάγκη του πακέτου ενίσχυσης ΕΕ - ΔΝΤ και τις υποχρεώσεις προς αυτό, κριτική προς την κυβέρνηση για τις εσωτερικές αντιφάσεις του Πασοκ και τις καθυστερήσεις και ακόμα σφοδρότερη κριτική προς την Νέα Δημοκρατία. Το τελευταίο εντελώς αναμενόμενο. Ούτως η άλλως από την δεξαμενή της προσδοκεί και την μεγαλύτερη διαρροή προς τον δικό της πολιτικό φορέα όποτε και αν αυτός δημιουργηθεί. «Η Νέα Δημοκρατία, αντί να πιέζει την κυβέρνηση να κινηθεί πιο γρήγορα, πιο αποφασιστικά, πιο ριζικά, επενδύει με πρωτοφανή οπορτουνισμό στην κατάρρευση της Ελλάδας και στην καταστροφή για να αντλήσει κομματικό όφελος.» Παρά την αρχική έκπληξη περί οπορτουνισμού που νόμιζα ότι χρησιμοποιείται μόνο από το ΚΚΕ, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Όπως και στο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου. Κάνει μια πρόχειρη και γενικόλογη αυτοκριτική, και τονίζει την ανάγκη και το χρέος που αισθάνεται να συνεισφέρει στην προσπάθεια του τόπου να ορθοποδήσει και να καταπολεμήσει τα χρόνια προβλήματα.

Το αν αυτό το φόρουμ θα παρουσιάσει κάποια αποτελέσματα πέρα από την βάση του καινούργιου κόμματος της δεν το ξέρω. Πολύ φοβάμαι πως δεν θα βγάλει τίποτα καινούργιο ειδικά αν οι όσες εναλλακτικές φωνές πνιγούν μέσα στις κραυγές των επαγγελματιών της πολιτικής. Και αυτό είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσει. Γιατί με τα ίδια πρόσωπα , πολιτικούς της φίλους από την Νέα Δημοκρατία φθαρμένα και ξεπερασμένα από τις εξελίξεις δεν πρόκειται να πάει πουθενά. Θα προσποιηθεί το καινούργιο ενώ θα είναι κάτι το παλιό. Όπως ακριβώς και ο Σαμαράς, τηρουμένων των αναλογιών.

Το πλήρες κείμενο εδώ

Πες τα Λιάνα aka σκάσε Λιάνα

Το βίντεο αυτό, της Λιάνας Κανέλλη που κυκλοφορεί αρκετά τις τελευταίες μέρες σε πολλά social media δεν μπορώ να πω ότι με προβλημάτισε και πολύ. Μας έχει συνηθίσει και η ίδια και το κόμμα με το οποίο συνεργάζεται (!) άλλωστε στην συγκεκριμένη ρητορική υπέρ των αδυνάτων και των ταλαιπωρημένων της ζωής. Προς στιγμήν μάλιστα σκέφτηκα να της απονείμουμε το βραβείο Μάρθα Βούρτση.

Ο πολιτικός της λόγος είχε αρκετό ενδιαφέρον. Όχι από ουσία βέβαια, αλλά από άποψη τεχνικής με δραματοποίηση, παύσεις, επίκληση στο συναίσθημα κτλ, που θα το καθιστούσε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο προς μελέτη στο πανεπιστήμιο. Επειδή όμως η βουλή δεν πρόκειται για ένα μάθημα «ρητορικής και λόγου» αλλά για ένα χώρο όπου οι πολιτικές δυνάμεις αυτού του τόπου συζητούν και μάλιστα για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα όπως αυτό του ασφαλιστικού θα προτιμούσα να λείπουν οι δραματοποιήσεις και να υπάρξει πολιτικός λόγος ευθύνης. Προφανώς και συμφωνώ μαζί της -όπως και η πλειοψηφία των πολιτών- πως η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού ανατρέπει μια σειρά από βασικά κεκτημένα. Όμως θεωρώ σκόπιμο να μας εξηγήσει την δική της αντιπρόταση. Πως θα πληρωθούν οι συντάξεις όταν τα ταμεία θα χρεοκοπήσουν; Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Και σε αυτό δεν δίνει κανείς απάντηση. Λάθος. Την μια και μοναδική αντιπρόταση την δίνει ο Σαμαράς την οποία πολύ ευστοχα σχολιάζει ο Δ. Ψυχογιός στο σημερινό του άρθρο

Κάποια άλλη σοβαρή δεν υπάρχει. Όπως είπε και ο Μίμης Ανδρουλάκης:«Εναλλακτικές λύσεις έχω πολλές στο μυαλό μου. Μια μόνο δεν έχω. Εναλλακτική πηγή δανεισμού και θα ψήφιζα όχι και για το μνημόνιο και για το ασφαλιστικό αν μπορούσα να σας απαντήσω που θα βρω αύριο λεφτά να πληρώσω τις συντάξεις».

a "come back"

Και εκεί που κάθεσαι ήσυχα ήσυχα στο μπαλκόνι σου με θέα την θάλασσα αποφασίζεις να [ξανα] γίνεις μπλόγκερ. Το σκέφτεσαι, το επεξεργάζεσαι και τελικά πατάς www.blogger.com . Όλα γνώριμα και οικεία. Μόνο η σχεδίαση του ιστολογίου (sic) ειναι διαφορετική. Εκσυγχρονισμένη. Να' μαι λοιπόν!

Και μετά ήρθε η Ντόρα

Η κυβέρνηση διανύει τις χειρότερες μέρες της κατά γενική ομολογία. Τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο αφήνοντας μαύρες σκιές στο προφίλ της κυβερνούσας παράταξης και η δυσαρέσκεια εντείνεται από όλες τις κοινωνικές ομάδες που βλέπουν τα κεκτημένα δικαιώματα τους να πλήττονται.
Και ποια ή διαφορά; Θα πει κάποιος. Σκάνδαλα εμφανίζονταν και κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης χωρίς όμως αυτό να είναι ικανό να άρει την εμπιστοσύνη των πολιτών από την Νέα Δημοκρατία.
Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά και αυτές οι διαφορές είναι τόσο ποιοτικές όσο και ποσοτικές. Καταρχάς ποτέ δεν είχαμε τέτοια σωρεία σκανδάλων με τέτοια πυκνότητα που να αγγίζουν κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης. Το σκάνδαλο Παυλίδη ακολουθεί το σκάνδαλο Βουλγαράκη- τη καταγγελία για απόπειρα νοθείας στην διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος ακολουθούν οι κατηγορίες του Πέτρου Τατούλη αρχικά και του ΠΑΣΟΚ κατά δεύτερο λόγο, για ηθικό ασυμβίβαστο του Θεόδωρου Ρουσόπουλου να κατέχει την θέση του υπουργού Επικρατείας ενώ παράλληλα η σύζυγος εργάζεται και είναι συνιδιοκτήτρια μέσων επικοινωνίας.
Όλο το προηγούμενο διάστημα τα σκάνδαλα που έρχονταν το προσκήνιο δεν στάθηκαν ικανά να απομακρύνουν την ΝΔ από τη θέση της κυβέρνησης καθώς η γενική άποψη ήταν πως παρά την άσχημη εικόνα που παρουσιαζόταν, διεξαγόταν το έργο ανοικοδόμησης της οικονομίας μετά από τη λεγόμενη ζημιογόνα πολιτική Σημίτη.
Σήμερα οι ελπίδες αυτές κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος. Ο Γιώργος Αλογοσκούφης παραδέχτηκε με λίγα λόγια πως «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Η οικονομία παρά τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων επιχειρήσεων και παρά τις αυξήσεις των φόρων βρίσκεται σε δεινή θέση και σε συνάρτηση με την διεθνή κρίση –η οποία αποτελεί και το εξιλαστήριο θύμα της κυβέρνησης- επιδεινώνουν το ήδη άσχημο κλίμα. Τα πράγματα είναι ολοφάνερα. Η κατάσταση της οικονομίας έχει ξεφύγει από την κυβέρνηση, η οποία παρουσιάζεται ανίκανη και αναποτελεσματική να λάβει πρωτοβουλίες. Απορίας άξιο είναι το γεγονός γιατί δεν κατάφερε ο Γιώργος Αλογοσκούφης να εφαρμόσει το κυβερνητικό πρόγραμμα με επιτυχία ενώ είχε την πλήρη υποστήριξη του Καραμανλή και την πλήρη ελευθερία κινήσεων. Η καταπολέμηση της ακρίβειας, της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς φέρονται να είναι πέραν των δυνατοτήτων του Κώστα Καραμανλή και των υπουργών του.
Ωστόσο τα πυρά δέχεται περάν του υπουργού Οικονομίας και ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος. Ο υπουργός Επικρατείας κατηγορήθηκε από τον Πέτρο Τατούλη για ηθικό ασυμβίβαστο μεταξύ της ιδιότητας του και της εργασίας της συζύγου του, άποψη που βρήκε υποστήριξη και μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Τις κατηγορίες αυτές αντιμετώπισε το ζεύγος Ρουσόπουλου με την παραίτηση της κυρίας Ζαχαρέα από τις ενασχολήσεις της στον χώρο των ΜΜΕ.
Σύμφωνα με τους πολιτικούς αναλυτές, πυκνώνουν οι φωνές από το εσωτερικό του κόμματος που ζητούν ανασχηματισμό της κυβέρνησης ώστε να καταπολεμηθεί το κύμα δυσαρέσκειας και να ανατραπεί το κλίμα. Μάλιστα πολλοί είναι αυτοί που παρακινούν τον Κώστα Καραμανλή – ο οποίος αποκλήθηκε πρόσφατα και ως ακίνητος Βούδας της Ραφήνας- να αντικαταστήσει τον Αλογοσκούφη και τον Ρουσόπουλο από τις κυβερνητικές τους θέσεις.
Αν κατά την γνώμη μου το πράξει αυτό, ο Καραμανλής θα είναι ανυπεράσπιστος στα χτυπήματα της αντιπολίτευσης και θα αρχίσει η αποδόμηση του. Πιθανότατα αυτή θα είναι και η τελευταία του περίοδος στην πρωθυπουργία. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα ισχύσει και για την Νέα Δημοκρατία αναγκαστικά, καθώς έτοιμη να αναλάβει τα ηνία είναι η Ντόρα Μπακογιάννη. Η συνταγή είναι ξαναδοκιμασμένη όμως από το ΠΑΣΟΚ κατά την αλλαγή αρχηγίας από Κώστα Σημίτη σε Γιώργο Παπανδρέου. Το πόσο πετυχημένη είναι αυτή η συνταγή δεν μπορεί να το κρίνει κανείς παρά οι πολίτες...

Με στυλ και γοητεία..

Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει.
Ετοιμαζόμαστε..Βγαίνουμε, λέει η Μαργαρίτα Μυτιληναίου.
Ανασκουμπώνομαι και εγώ στον καναπέ, με το πατριωτικό μου αίσθημα ανεβασμένο και μια κόκα κόλα στο χέρι, μεγάλης χορηγού των αγώνων. Οι αθλητές μας μπαίνουν στο στάδιο. Ο Ηλιάδης -χρυσός ολυμπιονίκης της Αθήνας στο τζούντο- τα κορίτσια του πόλο, οι μπασκετμπολίστες, τα αγόρια του πόλο, το μπίτς βόλεϊ, το τένις, το κανόε καγιάκ, και ακολουθούν τα φαβορί. Η Πηγή Δεβετζή, ο Μάρας….

Η κάμερα κατευθύνεται προς την κερκίδα των επισήμων. Και ενώ περιμένω να δω τον Παπούλια, τον Καραμανλή ή έστω την Ντόρα ή την Φάνη Πάλη Πετραλιά η κάμερα δείχνει τον Κωνσταντίνο –τον τέως, όχι τον μαρμαρωμένο βασιλιά- μετά της Άννας-Μαρίας να χαιρετούν την ελληνική αποστολή.

Το άδειο τενεκεδάκι της κόκα κόλα κυλάει στο πάτωμα..
«Με τι χάρη χαιρέτισε η όμως η Άννα-Μαρία, κυρία..» έρχεται να συμπληρώσει η γιαγιά μου, βασιλική μέχρι τα ντούνια από τότε που οι κομμουνιστές σκότωσαν τον αδερφό της.

Εγώ άφωνος. Οι χώρες εναλλάσσονται η μία την άλλη μα εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω από πού μου είχε έρθει.

Ο τέως; Μα πως; Γιατί; Μα καλά ο κάμεραμαν δεν γνωρίζει το πρωτόκολλο; Πρώτα δείχνουμε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, διαφορετικά τον πρωθυπουργό, μετά τον υπουργό και πάει λέγοντας. Τον τέως βασιλιά μιας χώρας δεν τον αναφέρει πουθενά πάντως το πρωτόκολλο.

Μετά τον τέως εμφανιστήκαν και πολλοί ηγέτες κρατών όπως το αυτοκρατορικό ζεύγος της Ιαπωνίας, ο φιλέλληνας Ν Σαρκοζί, Αχμετ Καρζαι του Αφγανιστάν, και πολλοί άλλοι ηγέτες χωρών. Με αυτό το τέχνασμα ο Κωνσταντίνος παρουσιάστηκε ως ηγέτης της Ελλάδας ή τελοσπαντων ως εκπρόσωπος της χώρας..

Ακόμα και αν ο σκοπός του τέως δεν ήταν να παρουσιαστεί ως ο εκπρόσωπος της Ελλάδας, οφείλω να ομολογήσω πως έχει πολύ καλή επικοινωνιακή ομάδα καθώς τη δημοσιότητα που πήρε από τα λίγα δευτερόλεπτα on camera δεν θα μπορούσαν να του τη δώσουν διαφημίσεις σε prime time ζώνη. Η επικοινωνιακή του ομάδα όμως μου θυμίζει μια άλλη, αυτή της Νέας Δημοκρατίας σε πιο παλιές και ένδοξες εποχές που έστρεφαν το ενδιαφέρον μακριά από τα σκάνδαλα ,τουλάχιστον μέχρι τα 10 πρώτα. Να υποθέσω όμως ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική…..

Δεδομένης της πολιτικής κατάστασης της χώρας με την αποδόμηση του πολιτικού συστήματος αρχίζω και ανησυχώ, ιδιαίτερα αναλογιζόμενος την δήλωση του τέως το 89, πως θα ήταν πρόθυμος να αναβάλει πάλι τα ηνία της χώρα σε περίπτωση που ο λαός το επιθυμούσε, δήλωση σε μια εποχή παρόμοια με τη σημερινή με έντονη κρίση του πολιτικού συστήματος.


Εναλλακτικός τίτλος: Καλομελέτα και έρχεται

Δώρο ενα βιντεάκι απο την ταινία Ρεμπέτικο που συνάδει με το θέμα μας..

19

Ο μικρός δημοσιογράφος μεγάλωσε..

Από δω και στο εξής δεν θα μπορεί να λέει ότι είναι ένας δεκαοχτάχρονος.

Ένας ακόμη χρόνος προστέθηκε στην πένα του.

Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη ουδείς..

Οργή. Αυτό ένιωσα όταν άκουσα τις δηλώσεις του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για την αποστασία του 65.

Με τον όρο Αποστασία ή Ιουλιανά αναφέρεται στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας η περίοδος πολιτικής ανωμαλίας που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965 έως την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Μετά την παραίτηση Παπανδρέου σχηματίστηκαν κυβερνήσεις από μέλη της Ενώσεως Κέντρου παρά τη σφοδρή αντίθεση του αρχηγού της Γ. Παπανδρέου και της πλειοψηφίας των βουλευτών της. Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί αυτών των κυβερνήσεων, καθώς και οι βουλευτές της Ε.Κ. που τελικά στήριξαν αυτές τις κυβερνήσεις χαρακτηρίστηκαν από μέρος του Τύπου και του λαού αποστάτες, καθώς υπήρχε η ως τώρα αναπόδεικτη εντύπωση σε πολιτικούς, δημοσιογράφους αλλά και κάποιους ιστορικούς ότι η στήριξη που παρείχαν δεν πήγαζε από πολιτική ή ιδεολογική συμφωνία, αλλά ήταν προϊόν χρηματισμού και υποσχέσεων για ανάληψη κυβερνητικών αξιωμάτων. Η περίοδος αυτή ήταν περίοδος πολιτικής αστάθειας και εντάσεων με έντονη την ανάμιξη του νεαρού τότε βασιλιά Κωνσταντίνου στα πολιτικά πράγματα της χώρας κατά παράβαση του Συντάγματος του 1952. Οδήγησε σε απαξίωση των πολιτικών και άνοιξε τον δρόμο στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. -wikipedia

Ο αρχηγός των αποστατών 43 χρόνια μετά, προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία αθωώνοντας τον εαυτό του ισχυριζόμενος πως ότι έκανε τότε ήταν για το καλό του τόπου. Βέβαια είναι πολύ εύκολο να τα ισχυρίζεται αυτά τώρα που δεν ζουν ούτε ο Γεώργιος, ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου για να τον διαψεύσουν. Παρόλα αυτά, απόρρητα έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που δημοσιεύτηκαν σήμερα στα Νέα φανερώνουν πως η πτώση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου ήταν μεθοδευμένη και σχεδιασμένη έξι μήνες πριν την κρίση, σε συνεργασία Κωνσταντίνου και Μητσοτάκη με ενημερωμένη τη CIA η οποία και έδωσε το πράσινο φως
Όλα αυτά αποδεικνύουν την σαθρότητα των επιχειρημάτων του επίτιμου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας ότι δήθεν συμμετείχε στις κυβερνήσεις των αποστατών για να βοηθήσει στην εξεύρεση λύσης του πολιτικού προβλήματος.
Η αλήθεια είναι ξεκάθαρη. Συμμετείχε στο σχέδιο αποδόμησης του Γέρου της Δημοκρατίας, έχοντας πρωταγωνιστικό ρόλο. Ποια ήταν τα πραγματικά του κίνητρα, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει. Έχει ωστόσο ιδιαίτερο ενδιαφέρον το ότι σχεδόν 25 χρόνια αργότερα επιχείρησε ξανά την πολιτική και ηθική εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου με την παραπομπή του στο Ειδικό Δικαστήριο- μια παραπομπή για την οποία έχουμε επαρκέστατες ενδείξεις σκευωρίας. Ο κ. Μητσοτάκης στο πρόσφατο επιστημονικό συμπόσιο που οργάνωσε το ομώνυμο ίδρυμα του ισχυρίστηκε πως έχει πληρώσει το τίμημα της στάσης του. Αναρωτιέται κανείς με ποιον τρόπο. Λίγα χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας έγινε διαδοχικά υπουργός, αρχηγός της Ν.Δ. και πρωθυπουργός. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί βάσιμα ότι φέρει το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για το ότι η πολιτική μας ζωή έχει αποκτήσει έκτοτε μια μόνιμη ροπή προς τη σκανδαλολογία και την κομματική αξιοποίηση της Δικαιοσύνης. Είναι αυτός ικανός λόγος για να μείνουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν; Ασφαλώς όχι. Το ότι ακόμα και σήμερα όμως ο κ. Μητσοτάκης επιχειρεί μεθοδικά να διαστρεβλώσει την ιστορική αλήθεια, είναι επαρκής λόγος για να μην του δοθεί άφεση των πολιτικών του αμαρτιών.
Τελικά όμως μήπως πλήρωσε τις αμαρτίες του; Θυμηθείτε πως η ζωή τον πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα με αποτέλεσμα την πτώση της δικής του κυβέρνησης τον Σεπτέμβρη του 93 από τον Αντώνη Σαμαρά….

Το δημοσίευμα της εφημερίδας Τα Νέα

Ζήσε τον μύθο σου στον Ασωπό...

Και εκεί που όλο ήταν ωραία καθαρά και παστρικά, ο ΟΗΕ βρήκε κάτι να μας προσάψει.. Το κακό μάτι θα μου πείτε και εγώ θα συμφωνήσω γιατί δεν θέλω να σας στενοχωρώ μέρες που είναι…
Ο ΟΗΕ λοιπόν που λέγαμε συνεδρίασε για την μικρή πλην τίμια χώρα μας και έβγαλε κόκκινη κάρτα γιατί λέει οι αποδώσεις μας σε θέματα περιβάλλοντος δεν είναι καθόλου ικανοποιητικές. Θα μιλήσω όμως με αριθμούς για να ακριβολογώ, και μου πει κανείς ότι λαϊκίζω επειδή δεν πάω τον Σουφλιά.
Η Θεσσαλονίκη καταλαμβάνει την πρώτη θέση όσον αφορά τις υπερβάσεις των ορίων στα αιωρούμενα μικροσωματίδια. Η Αθήνα ακολουθεί στην 3η θέση, η Λάρισα στην 5η, η Πάτρα στην 7η, ο Βόλος στην 13η και το Ηράκλειο στην 20ή. Όσο για τις υπερβάσεις των ορίων συγκέντρωσης διοξειδίου του αζώτου, η Αθήνα βρίσκεται στη δεύτερη και η Θεσσαλονίκη στη 10η θέση των πιο επιβαρυμένων πόλεων της Ευρώπης, ενώ για τις υπερβάσεις όζοντος το Ηράκλειο καταλαμβάνει τη 10η θέση και η Αθήνα τη 15η.
Και σκέφτομαι εγώ λοιπόν. Μα καλά αφού τόσα χρόνια λέμε ότι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας είναι ο τουρισμός, πώς στο διάολο καταφέραμε να βρωμίσουμε τη χώρα μας, όταν το μόνο που έχουμε από βιομηχανία είναι τα εργοστάσια της ΔΕΗ, άντε και κάτι διυλιστήρια, κάτι καπνοβιομηχανίες κάτι γαλακτοβιομηχανίες και έξω από την πόρτα.. Α σωστά, μα πώς το ξέχασα. Κάποτε, –ο Τσίπρας είχε γεννηθεί μάλλον– είχαμε και ένα εργοστάσιο που έβγαζε αυτοκίνητα. Πάει και αυτό όμως, το έφαγε η μαρμάγκα..
Εμείς λοιπόν αγαπητοί συμπολίτες θα έπρεπε να είμαστε οι οικολόγοι των Βαλκανίων και της Ευρώπης προσκαλώντας τους πολίτες του κόσμου να έρθουν στην πανέμορφη χώρα μας. Τι θα του πεις τώρα του Γερμανού; Έλα στην Αθήνα, την κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού να αναπνεύσεις καθαρό διοξειδίου του αζώτου! Ή μήπως «Live your myth in Ασωπός » ;
Για αυτούς λοιπόν του λόγους θα πληρώσουμε μερικά εκατομμύρια ευρά πρόστιμο για να βάλουμε μυαλό. Αλλά εγώ δεν φοβάμαι τίποτα. Ξέρω πως το κράτος θα αντιδράσει άμεσα και αμείλικτα. Αρχικά θα βγει ανακοινωθέν από τον Ρουσόπουλο ότι η έκθεση αυτή είναι αποτέλεσμα εξωτερικών εχθρών που θέλουν το κακό της Ελλάδας και συνωμοσίας της Μασονίας. Ο Πολύδωρας σε ειδική εκδήλωση στο Ζάππειο θα κάνει λόγο για την νέα μορφή της ασύμμετρης απειλής η οποία δευτερογενώς, μετά τις φωτιές και σε συνάρτηση με το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων θέλει να βλάψει την εικόνα της χώρα στη διεθνή σκηνή. Τελευταίος θα τοποθετηθεί ο Αλογοσκούφης, ο οποίος θα αποδώσει τις ευθύνες στο ΠΑΣΟΚ το οποίο μαζί με τον ΟΤΕ, φταίει για όλα. Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δεν θα πάρει θέση ως συνήθως , γιατί είναι στη Ραφήνα και παίζει με τα δίδυμα.

Και μια φιλική συμβουλή. Πριν βγείτε απο το σπίτι, πάρτε μια βαθιά ανάσα από την μπουκάλα οξυγόνου της γιαγιάς και συνεχίστε…..

ΟΤΕ μου σόρυ, μα ο Βγενόπουλος βρήκε καλύτερο αγόρι..

Τέλος εποχής για τον ΟΤΕ. Ο πρώην εθνικός οργανισμός τηλεπικοινωνιών περνά πλέον σε ξένα χέρια. Ξένα στην κυριολεξία. Γερμανικά.. Και ως γνωστόν τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια. Οι γερμανοί αγοραστές εξαγόρασαν τις μετοχές που είχε στην κατοχή του ο Βγενόπουλος και ένα μικρό μερίδιο από το δημόσιο. Έτσι μαζί με το ποσοστό που ήδη κατείχαν παίρνουν τον έλεγχο της διοίκησης του ΟΤΕ και το management περνά στην γερμανική εταιρία.

Όπως είναι φανερό η κυβέρνηση ακολουθεί την πολιτική των αποκρατικοποιήσεων ώστε να μειώσει το δημόσιο χρέος. Πουλάει μερίδια των ΔΕΚΟ ώστε να εισρεύσουν χρήματα στα κρατικά ταμεία. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ελάχιστα είναι τα χρήματα που θα κερδίσει το κράτος -όσο τα ετήσια κέρδη του ΟΤΕ- καθώς μόνο το 3% του οργανισμού που περνά στους γερμανούς είναι κρατική ιδιοκτησία. Το υπόλοιπο 25% των μετοχών είναι του Βγενόπουλου. Έτσι φτάνουμε στο σημείο να χάνουμε τον εθνικό μας οργανισμό τηλεπικοινωνιών χωρίς κανένα χρηματικό όφελος. Η απώλειες όμως είναι πολύ σημαντικές.

Πλέον το κράτος δεν θα μπορεί να επηρεάσει τη διοίκηση για να διατηρήσει χαμηλά τα τιμολόγια, δεν θα μπορεί να της επιβάλει να βάλει τηλέφωνα σε ακριτικές περιοχές με χαμηλό πληθυσμό, δεν θα μπορεί να χαράξει πολιτική τηλεπικοινωνιών και δεν θα μπορεί να εμποδίσει μαζικές απολύσεις που θα επηρεάσουν την απασχόληση.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί μια επικερδής -τουλάχιστον μέχρι το 2004- επιχείρηση γίνεται ελλειμματική και ιδιωτικοποιείται; Μπορεί η κυβέρνηση να εγγυηθεί ότι τα τιμολόγια δεν θα ανέβουν και ότι χιλιάδες υπάλληλοι δεν θα βρεθούν στην ανεργία; Βέβαια για να μπορεί να εγγυηθεί κάποιος κάτι τέτοιο πρέπει να έχει και αξιοπιστία. Πράγμα που δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο έχει η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή..

Νενίκηκά σε Σκοπιανέ!

Νικήσαμε.

Αυτό είναι το κλίμα που λαμβάνω εδώ και δύο εικοσιτετράωρα από τα ΜΜΕ. Τι ακριβώς νικήσαμε; Καταρχάς του Σκοπιανούς οι οποίοι είδαν το βέτο -έστω και ας μην ήταν αυτή η νομική πράξη που νομίζουμε αλλά η προφορική άρνηση μας στην ένταξη τους- να τους έρχεται κατακούτελα και να πέφτουν νοκ άουτ. Κατά δεύτερο τους αμερικάνους -πλανητάρχη και Κοντολίζα- οι οποίοι σε συνδυασμό με το χαστούκι από Γαλλία και Γερμανία για το θέμα της επέκτασης του Νάτο στην ανατολική Ευρώπη έφυγαν με την ουρά στα σκέλια.
Η δική μου ταπεινή άποψη είναι πως νίκη θεωρείται η επίτευξη του στόχου. Και στην προκειμένη περίπτωση στόχος είναι η λύση στην ονομασία της γείτονας. Οπότε προς τι τόση χαρά; Συμφωνώ πως στο Βουκουρέστι κάναμε μια σημαντική πρόοδο, με τη βοήθεια κυρίως της Γαλλίας ( άλλος ένας λόγος για να ψηφίσει κανείς Σαρκοζί εκτός της Κάρλας Μπρούνι..) αλλά η διαχείριση αυτής της διπλωματικής προόδου είναι εξίσου σημαντική με την ίδια την πρόοδο.
Βέβαια, τα αντίποινα του όχι νομίζω πως έγιναν ήδη αισθητά. Από χθες ξεκίνησαν τουρκικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου οι οποίες είχαν παύσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ντιν ντιν ντιν!! Καμπανάκι..
Επιπλέον απόρησα με τον Καραμανλή ο οποίος παρά την ενωτική στα λόγια ομιλία, είχε αέρα νικητή και βαλκανιάρχη, πράγμα το οποίο μόνο μήνυμα φιλίας και ειρήνης δεν μπορεί να στείλει στα Σκόπια. Όχι μόνο αυτό αλλά ο αγαθός πρωθυπουργός μας, έσπευσε να κάνει άμεσα κομματικό ταμείο, προσπαθώντας να κερδίσει τους χαμένους από τα τόσα σκάνδαλα πόντους της κυβέρνησης του.
Ο αγαπημένος Παναγιώτης Ψωμιάδης χάρηκε τόσο με την υποστήριξη Σαρκοζί που πρότεινε να δοθεί το όνομα του σε κάποιο δρόμο της συμπρωτεύουσας, όσο γίνεται πιο μεγάλο, για να τιμήσουμε με αυτόν τον τρόπο τον μεγάλο φιλέλληνα Νικολά Σαρκοζί…

Εγώ προτείνω ο δρόμος να είναι κάθετος σε μια πλατεία την οποία θα ονομάσουμε Κάρλα Μπρούνι, αφού πίσω από κάθε μεγάλο φιλέλληνα, κρύβεται μια μεγάλη φιλελληνίδα…

Και τώρα ας ψάλουμε όλοι μαζί, να ευχαριστήσουμε τω Θεω και την Παναγία για την βοήθεια τους στο Μακεδονικό. Άλωστε είναι οι μόνοι που μπορούν να μας βοηθήσουν..

Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια, Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια. Αναγράφω Σοι η πόλις Σου, Θεοτόκε.....

Ο μόνος λόγος για να ψηφίσει κανείς Νικολά Σαρκοζί

Πλάκα κάνω. Ούτε να το διανοηθείτε.

Για να μην ξεχνάμε άλλωστε το λόγο δημιουργίας αυτού του φτωχού πλην τίμιου και σεμνού και ταπεινού blog..

Ségolène σε παντρεύομαι !!

Hey Toto! I think we're not in Kansas anymore...

Τις τελευταίες δυο μέρες με έχει πιάσει μια τρομερή απάθεια. Ο κόσμος γύρω μου καίγεται και εγώ χαζεύω τα ταβάνια. Και τα πατώματα επίσης. Και τα νύχια μου. Και ότι άλλο ηλίθιο, σαχλό και άνευ σημασίας κάτσει στο δρόμο μου.

Παίζω με τις ώρες με το κυλιόμενο μενού του κινητού μου. Κατεβάζω εικονίτσες, μουσικούλες και βιντεάκια, κατά προτίμησιν παντελώς άχρηστα. Κλικ. Κάνω antivirus κάθε τρεις και λίγο στον κομπιούτορα, αναβαθμίζω τα αναβαθμισμένα, μου κολλάνε μες στην αγρύπνια μου, μες στα μαύρα κι άραχλα μεσάνυχτα κάτι τρελές εμμονές: Ποιες είναι οι δέκα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών;
Πληκτρολογώ: «the best 10 movies of all ages»
Και μετά κλίκ. Στο νούμερο ένα βρίσκεται ο Πολίτης Κέιν. Τι κρίμα, δε το έχω δει.. Στο δύο το Όσα παίρνει ο άνεμος. Α! τι ωραία ταινία! Αυτή την έχω δει. Αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα. Το λέω συχνά στον εαυτό μου. Στο τρία ο Μάγος του Όζ. «Hey Toto! I think we’re not in Kansas anymore...»

Εγώ πάντως στη θέση της Ντόροθι θα την πλάκωνα στο ξύλο τη νεράιδα αν ήξερα πως για να γυρίσω σπίτι δεν χρειαζόταν να περάσω ολόκληρη τη
διαδικασία με τις μάγισσες αλλά μόνο να χτυπήσω τα γοβάκια δυο φορές! Έλεος δηλαδή. Τουλάχιστον η Ντόροθι δεν έχει στο μυαλό της Ασφαλιστικό, επιδόματα, επικουρικά, πλειστηριασμούς και υπερχρεωμένες πιστωτικές...

Βγαίνω από την ιστοσελίδα γιατί αχός βαρύς ακούγεται, βαριά κουλτούρα πέφτει!
Κάνω ένα σουλάτσο σε πιο λάιτ ιστοσελίδες... Κλικ. Πανάκριβες γόβες και η τσαντούλα που κρατούσε η Γκρέις Κέλι η μακαρίτισσα. Αυτή που κοστίζει όσο ένας ετήσιος μισθός, δυο επιδόματα και το μισό του επικουρικού ταμείου... Και που, μεταξύ μας, αν έκανε 50 ευρώ ούτε που θα της έριχνες δεύτερη ματιά.
Χαζεύω μια Πόρσε Καρέρα. Πω πω χλιδή.
Α! Να και μια Hammer. Αυτή για να την παρκάρω στη γειτονιά θα έπρεπε να αγοράσω το απέναντι οικοδομικό τετράγωνο. Προσπαθώντας να αποφύγω τα λαϊκίστικα: Ένα τέτοιο μπουκαλάκι νερό σώζει ένα παιδί που πεθαίνει, μπλα, μπλα, μπλα...
Δεν βαριέσαι... Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του... Αν δεν πεθάνουν και μερικοί, πώς θα επιβιώσουν οι υπόλοιποι;Αυτή δεν είναι άλλωστε και η φιλοσοφία της εποχής μας? Εδώ προσπαθώ να μπλοκάρω μέσα μου τι θα γίνει με το Ασφαλιστικό που είναι δίπλα πόρτα! Σιγά τώρα με τις αναγωγές του ποδαριού σε ηπείρους που πεθαίνουν, σε πλανήτες που υπερθερμαίνονται και πάγους που λειώνουν... Κλικ, κλικ, κλικ!

ΥΓ. Εναλλακτικός τίτλος no1 : Το ποστ της βαρεμάρας.
no2: Το ποστ της αντιγραφής.

αρχικό κείμενο: Έλενα Ακρίτα

για την προσαρμογή : petit journaliste

Είσαι γυναίκα; Τόσο το χειρότερο! ( Όχι εσύ Φάνη μου..)

Ψηφίστηκε τελικά το νέο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, χθες το βράδυ στη βουλή παρά τις έντονες κοινωνικές αντιδράσεις και τις δημοσκοπήσεις που έδειχναν το 70% των πολιτών αντίθετους με τις ρυθμίσεις.
Γιατί βασικά για ρυθμίσεις πρόκειται και όχι για μεταρρυθμίσεις. Άλλο αν τις ονομάζουμε έτσι επειδή είπαμε να έχουμε κάτι μεγάλο να δείξουμε και εμείς ως κυβέρνηση. Δεν μας έκατσε η παιδεία, ε του κάκου. Θα μας κάτσει το ασφαλιστικό.
Αποτέλεσμα ή και με άλλα λόγια η λυπητερή; Αυτή θα την πληρώσουμε όλοι μας.
Αρχικά εσείς οι μεγάλοι που θα χάσετε κάποια κεκτημένα (ακόμα). Και κατά δεύτερον εμείς οι νέοι. Που τελικά αν θα πάρουμε σύνταξη όρκο δεν το παίρνω.
Η βασική κοινωνική ομάδα που ζημιώθηκε είναι οι γυναίκες. Αυτές θα πληρώσουν τα σπασμένα εξ ου και ο τίτλος.

Και πιο συγκεκριμένα για τις γυναίκες- μητέρες εργαζόμενες προβλέπεται :

1.Αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης των μητέρων με ανήλικο κατά 5 έτη στο 55ο.

2.Οι ασφαλισμένες από το 1983 και μετά θα συνταξιοδοτηθούν στο 60ό έτος με 35ετία (από το 57ο)
3.Οι γυναίκες-ελεύθεροι επαγγελματίες πάνε στο 60ό με 35 έτη ασφάλισης
4.Οι μητέρες θα πρέπει στο 50ό έτος να έχουν ταυτόχρονα ανήλικο και να έχουν 25 χρόνια (ή 20 ανάλογα αν προέρχονται από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα) ασφάλισης για να βγουν στη σύνταξη στα 55.
4.Οι τρίτεκνες θα συνταξιοδοτηθούν στο 55ό από το 50ό σήμερα.

5. Η άδεια μητρότητας θα αυξηθεί κατά έξι μήνες, δυνητικά, και η μητέρα θα λαμβάνει αποδοχές από τον ΟΑΕΔ ίσες με τον εκάστοτε κατώτατο μισθό (περίπου 660 ευρώ σήμερα).
6. Ο πλασματικός χρόνος φτάνει τα 5 χρόνια (από 4,5 σήμερα) για τα τρία παιδιά (που αποκτήθηκαν μετά το 2000).
7. Μειώνονται κατά 50% οι εισφορές το πρώτο 12μηνο απασχόλησης μετά τη γέννηση του κάθε παιδιού (μέχρι τα τρία).

Αυτά είναι τα νέα. Καλή σας χώνεψη.

Η Μακεδονία είναι μια και ελληνική? (Μια άλλη άποψη στο θέμα)

Εδώ και πολύ καιρό το μείζον θέμα της επικαιρότητας είναι το Μακεδονικό Πρόβλημα.

Ένα πρόβλημα που ταλανίζει πολλά χρόνια την ελληνική εξωτερική πολιτική και έχει οδηγήσει τη χώρα σε πολλαπλές ταπεινώσεις. Το σύνθημα όμως της ελληνικής κοινωνίας παραμένει ίδιο. Η Μακεδονία είναι μια και ελληνική.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πολύ αρχή βασικά. Η Μακεδονία είναι μια γεωγραφική περιοχή η οποία οριοθετήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα όταν βρισκόταν εντός των ορίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ήδη ως περιοχή προϋπήρχε από τα αρχαία χρόνια (αρχαία Μακεδονική, Ρωμαϊκή περιοχή, Βυζαντινό θέμα) με διαφορετικά γεωγραφικά όρια και δημογραφικά στοιχεία κάθε φορά.
Αλλά ας επικεντρωθούμε στον 20ο αιώνα που μας ενδιαφέρει περισσότερο. Η Μακεδονία λοιπόν, αυτή η γεωγραφική περιοχή βρισκόταν υπό την κατοχή των Οθωμανών μέχρι το 1912-13 όταν μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους η περιοχή μοιράστηκε σε τρία κράτη που τη διεκδικούσαν. Τα κράτη ήταν η Ελλάδα, η Σερβία και η Βουλγαρία. Η Ελλάδα, που ήταν και η πιο τυχερή πήρε την μερίδα του λέοντος (52,4%), η Σερβία το 38% και η Βουλγαρία το 10%. Έτσι η Μακεδονία χωρίστηκε στην ελληνική Μακεδονία ή αλλιώς "Μακεδονία του Αιγαίου", η σερβική Μακεδονία ως "Μακεδονία του Βαρδάρη" ή "Νότιoς Σερβία", και το βουλγαρικό κομμάτι ως "Μακεδονία του Πίριν" και ως περιοχή τoυ Μπλαγκόεβγκραντ.
Μετά από σχεδόν 70 χρόνια για να μην τα πολυλογούμε το σερβικό τότε τμήμα της Μακεδονίας στο οποίο κατοικεί μια εθνότητα με την ονομασία Σλαβομακεδόνες, αποκόπτεται από την Γιουγκοσλαβία και ανακηρύσσει την ανεξαρτησία της. Τότε αρχίζουν και τα προβλήματα. Γιατί το νεοσύστατο κράτος έπρεπε να έχει και ένα όνομα. Το όνομα που επέλεξε όμως άναψε φωτιές και εξέθρεψε τον εθνικισμό εκατέρωθεν των συνόρων με τη γνωστή σε όλους ιστορία από το 91 και τούδε.
Η ελληνική άποψη όπως αυτή εκφράστηκε από Έλληνες πολιτικούς τότε, όπως ο Κ. Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου (sic) και ήταν προϊόν ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας ήταν πως η Μακεδονία είναι μια και ελληνική.
Μα έλα όμως που δεν είναι. Γιατί καλά για την αρχαία, εκεί να συμφωνήσω ότι είναι κληρονομία μας. Η σύγχρονη Μακεδονία όμως δεν είναι μια και δεν είναι ελληνική. Ούτε όμως είναι σλαβομακεδονική στα σίγουρα. Η Μακεδονία δεν ανήκει σε κανένα γιατί πολύ απλά ανήκει σε όλους.
Έτσι, κατά την άποψη μου κανένα κράτος δεν μπορεί να ζητά κατ’ αποκλειστικότητα τον τίτλο Μακεδονία (βλέπε ΠΓΔΜ) ούτε όμως κανένα κράτος δεν μπορεί να λέει πως η Μακεδονία είναι μια και του ανήκει.
Μια ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό είναι το πιο δίκαιο και δεν είναι καθόλου μα καθόλου υποχώρηση. Είναι το πιο δίκαιο που θα έχουμε κάνει ως Έλληνες και ως Έλληνες Μακεδόνες πέρα από εθνικισμούς και επιδείξεις ισχύος.

Καλωσήρθες πάλι, τρελό καρναβάλι

Ζουμερό και με πολλά τεκταινόμενα το τελευταίο δεκαήμερο. Και τι δεν είδαν τα ματιά μου, που δόξα τω θεώ έμειναν στη θέση τους.
Στην πολιτική σκηνή κυριάρχησε το Skopia-Skopia mi Sko με τους τρελούς εθνικιστικούς ρυθμούς να λικνίζουν τη χώρα. Η Ντόρα έκανε ότι καλύτερο μπορούσε να μας βγάλει ασπροπρόσωπους αλλά όταν σε καλούν για τανγκό και εσύ χορεύεις καν-καν, ε! το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι και το καλύτερο.

Ο σεβασμιότατος Άνθιμος εκ Μακεδονίας ορμώμενος διοργανώνει συλλαλητήριο-αποκριάτικο πάρτι με καλεσμένη τη Ραφαέλα Καρρά για να ενισχύσει τα επιχειρήματα της ελληνικής διπλωματίας ότι οι άλλοι, οι όξω-από-δω λέγονται Σκόπια και όχι Μακεδονία. Επειδή όμως η Ραφαέλα είχε κανονίσει θα την αντικαταστήσει η δική μας στάρ Έφη Θώδη που θα το πει και καλύτερα...

Ο αγαθός πρωθυπουργός Ραφήνας και Πάσης Ελλάδος αγρίεψε μετά το αδιέξοδο λέγοντας ευθέως πια πως η μόνη λύση στην αδιαλλαξία των γειτόνων είναι το βέτο. Να που συμφωνώ και σε μια δήλωση του. Ωραία τα είπε. Να δω μόνο αν θα κρατήσει το λόγο του ή αν θα είναι κάτι παρόμοιο με τις προεκλογικές του υποσχέσεις.

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ (ενωμένο- δυνατό ;). Ισχυρίζεται πως δεν θέλει τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ χωρίς να έχει προηγηθεί λύση με την ονομασία και προετοιμάζει ομάδα κρούσης για να αντιμετωπίσει την πτώση των δημοκοπικών ποσοστών του.

• Η δική μου άποψη για το Σκοπιανό ζήτημα είναι ότι πρέπει να τους αφήσουμε να ονομαστούν Μακεδονία. Μετά από αυτό θα μπορέσουμε να τους προσαρτήσουμε. Στη συνέχεια θα πρέπει να διεκδικήσουμε και το Κόσσοβο ως προστάτες του χριστιανικού πληθυσμού και ταυτόχρονα τους Αγίους Σαράντα αφού έχουμε και τους έλληνες βορειοηπειρώτες. Τέλος να ορίσουμε αρχιστράτηγο τον Καρατζαφέρη και να πάρουμε την πόλη.
  

ΥΓ: Αναρωτιέμαι τι θα ντύσει τα δίδυμα η υπολοχαγός Νατάσσα για τις απόκριες.
Αν θέλει την συμβουλή μου να τα ντύσει Θέμο και Μάκη γιατί στο φωτομοντάζ που τα είδα στους ομώνυμους ρόλους, πολύ μου άρεσαν.

Ceci n' est pas une pipe

Έφτασε και σε μένα αυτο το blogo-παιχνίδι ως μάνα εξ' ουρανού, καθώς δεν σας κρύβω πως βαριέμαι τα μάλλα να σχολιάζω τις πολιτικές εξελίξεις. Γι αυτόν τον λόγο άλλωστε έχω καιρό να κάνω ποστ παρόλο που η εξεταστική έχει τελειώσει εδώ και μια εβδομάδα.

Συνεχίζω χωρίς να χρονοτριβώ λέγοντας πως το βιβλίο που έχω δίπλα μου είναι η μη-κοινονιολογία του Γιώργου Βέλτσου , του γνωστού καθηγητή του Παντείου, το οποίο το διάβαζα για την εξεταστική. Μιας και δεν βρίσκω το εξώφυλλο του βιβλίου, σας παραθέτω μια εικόνα που περιλαμβάνεται και είναι του Magritte με την υποσημείωση του Foucault "Αυτό δεν είναι μια πίπα"..

"....." αλλά καί στο ίδιο τό κοινωνικό πού είναι κυρίως σύγκρουση καί ασυμμετρία λόγων. Κι αυτή η σχέση της κοινωνιολογίας προς το κοινωνικό διαμορφώνεται ήδη στον τόπο απ΄οπου εξαγγέλεται ο "....."

Καλώ την Ελίζα (Alma libre), τον Νίκο (..Δεν έχεις τίποτα..), τη Faraona, τον Anisixo και τον Πρεσβη να συνεχίσουν το πάιγνιο..

και οι κανόνες:

1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή

2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)

3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση

4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και

5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι...

Όχι για χάρη του Συνασπισμού, αλλά για χάρη όλων μας.

Αυτές τις μέρες ο κόσμος του ΣΥΝ και ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας έχουν κάθε λόγο να χαμογελούν. Το κόμμα του Συνασπισμού έχει αποκτήσει μεγάλη δυναμική και έχει για τρίτη φορά τη δυνατότητα να παίξει σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις. Η πρώτη έληξε άδοξα, τότε αν θυμάστε μετά το σκάνδαλο Κωσκοτά , με την κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ Συνασπισμού και Νέας Δημοκρατίας, η δεύτερη το 96΄ που έσβησε σαν πυροτέχνημα με την ανάκαμψη του εσωκομματικά διαλυμένου ΠΑΣΟΚ και η τρίτη –και όχι φαρμακερή- στο σήμερα με το requiem του δικομματισμού.

Νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Συνασπισμού, Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ιδιαίτερος και χαρισματικός πολιτικός που δεν θυμίζει σε τίποτα τους απεχθείς πλέον κλασσικούς πολιτικούς με τα κουστούμια και τα ταγιέρ. Και γι αυτό το λόγο μάλιστα έχει κερδίσει ήδη την εμπιστοσύνη πολλών και στο προσεχές μέλλον ακόμα περισσότερων.

Φοβάμαι όμως ότι πέφτει και αυτός στην παγίδα που έπεσε το κόμμα του τις δύο άλλες προαναφερθείσες φορές, χάνοντας την χρυσή ευκαιρία. Τι εννοώ; Έκανε αυτό που δεν θα πρέπει ποτέ να κάνει ένας νέος άνθρωπος χωρίς παρωπίδες και ιδεολογικές περιχαρακώσεις –ιδιαίτερα της προοδευτικής αριστεράς- να κάνει. Έβαλε όρια.

Από τη μία δηλώνει έτοιμος να αρχίσει την προσπάθεια δημιουργίας της Μεγάλης Αριστεράς μέσα από συνεργασίες και από την άλλη κλείνει την πόρτα στα μούτρα στο ΠΑΣΟΚ το οποίο αν όχι γονατιστό, έστω διαλλακτικό του ζητά αυτή τη συνεργασία. Αν κάποιος σκέφτεται πως αυτή η Μεγάλη Αριστερά θα γίνει με συνεργασία με το ΚΚΕ μάλλον έχει αυταπάτες, καθώς η αγαπητή Αλέκα ακούει Συνασπισμός και της έρχεται ένα καραοπορτουνιστικό εγκεφαλικό.

Τις προηγούμενες μέρες στο συνέδριο του κόμματος ο Αλέξης Τσίπρας απέκλισε κάθε πιθανότητα συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Μετάφραση, απέκλισε κάθε πιθανότητα συνεργασίας μέχρις ότου ο Συνασπισμός κερδίσει ότι μπορεί από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έπειτα από αυτό και σε άλλη βάση, παίρνω όρκο ότι θα το συζητήσει.
Όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον νιώθω ότι επιβεβαιώνεται η Αλέκα στο ότι πήραν λίγο τα μυαλά τους αέρα καθώς ακόμα δεν ήρθαν οι ευρωεκλογές ώστε να έχουμε απτά δείγματα της ανόδου και ακούω χαρακτηρισμούς αλαζονείας. Κακά τα ψέματα όμως, κυβέρνηση με 12% δεν γίνεται και ειδικά όταν ζητάς απλή αναλογική πρέπει να είσαι έτοιμος να συγκυβερνήσεις με ότι υποχωρήσεις αυτό σημαίνει.

Με τούτα και με τ’ άλλα, στο Μαξίμου ανοίγουν τις σαμπάνιες καθώς ξέρουν πως θα παραμείνουν στην εξουσία τουλάχιστον μια τετραετία ακόμα. Τώρα με πρόεδρο Κωστάκη ή Ντορούλα, δεν ξέρω, θα σας γελάσω και δεν το θέλω..

Θέλω να πιστεύω πως η άνοδος του Συνασπισμού θα συνεχιστεί, γιατί παρόλη την κριτική μου, τα θετικά που φέρνει στο πολιτικό κόσμο είναι πολλά. Η συνεχιζόμενη απαξίωση του πολιτικού συστήματος μπορεί να ανακοπεί καθώς η ελπίδα για κάτι διαφορετικό και καλύτερο επιστρέφει σιγά σιγά στις ψυχές μας. Η άποψη ότι όλα είναι φθαρμένα πρέπει να παραμεριστεί από την άποψη ότι όλα είναι στο χέρι μας. Φτάνει ο εύελπις Αλέξης να γίνει η αλλαγή που όλοι θέλουμε. Όχι για χάρη του Συνασπισμού, αλλά για χάρη όλων μας.

Ά ρε ένας Καραμανλής που σας χρειάζεται..

25 του μήνα σήμερα, και η Ζαχοπουλιάδα καλά κρατεί..
Πού πήδηξε, πως πήδηξε, ποια πήδηξε. Στο τέλος τον πηδήξανε.
Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ενδιαφέρον έχει όμως το γεγονός, ότι μετά το ξεμπρόστιασμα των πολιτικών ήρθε η σειρά των δημοσιογράφων: Θέμος, Μάκης, Τρέμη, Χίος, Καμπουράκης και άλλα καλά παιδιά.
Από την άλλη πλευρά η κοινωνία παρακολουθεί σαν θεούσα τα γεγονότα λέγοντας απαπαπα, που πάμε, έχουμε πέσει στο βούρκο και άλλα τέτοια.

Στο ΠΑΣΟΚ μην μιλάτε αυτή τη στιγμή είναι απασχολημένο. Έχει να αποφασίσει το κρίσιμο θέμα, αν ο Βενιζέλος θα κάνει πολιτικό όμιλο η όχι..
Κάπου εκεί μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και μου έρχεται να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να πάω στην ζούγκλα.

Όχι όχι, όχι στη ζούγκλα, πάει και η ζούγκλα! Σε καμία έρημο, να μην βλέπω και να μην ακούω κανένα.
Μέσα σε όλα αυτά οι αγαπητοί μου συμπολίτες ανακάλυψαν τον τροχό! Είδαν κάτι που δεν φαντάζονταν και δεν ήξεραν. Αρχικά ότι οι προϊστάμενοι πηδάνε υφιστάμενους και ότι αρκετοί δημοσιογράφοι τα παίρνουν για να μην αποκαλύψουν τα σκάνδαλα των πρώτων..
Είναι λοιπόν να μην τρελαίνεσαι που η κυβέρνηση πάει να πέσει τώρα, από ένα πήδημα, ενώ δεν έπεσε από το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολιτευτικής ιστορία, αυτό των υποκλοπών;
Άντε και να δεχτώ ότι χεστήκαμε , συγνώμη κι’ όλας, που κάποιοι, το ποιοι δεν θα το μάθουμε ποτέ αφού το κουκούλωσαν μια χαρά, παρακολουθούσαν μέχρι και το κινητό του αγαθού πρωθυπουργού μας. Για τα ομόλογα γιατί δεν κύλισε δάκρυ; Κατάλαβε κανείς ότι αυτά τα λεφτά ήταν για τις συντάξεις που εμείς οι νεώτεροι δεν θα πάρουμε; Αλλά τι μας νοιάζει, έχει ο θεός.

Ά ρε ένας Καραμανλής που σας χρειάζεται..

Όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια

Μετά το ροζ-μπλε σκάνδαλο του Γ.Γ του Υπουργείου Πολιτισμού η ελληνική βουλή αποφάσισε να καλέσει όλους του Υπουργούς εκ-Πολιτισμού για να διερευνήσουν το θέμα. Όλους εκτός από έναν.

Ποιος είναι αυτός ο ένας;

Μα ο Πρωθυπουργός Ραφήνας και Πάσης Ελλάδος βέβαια.

Ναι, έχει υπάρξει και αυτός ΥΠΠΟ, τότε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ο πολιτισμός ήταν της μόδας. Αυτός λοιπόν δε θα κληθεί στις live εμφανίσεις στη βουλή όπου όμως θα παρευρεθούν με φιλική συμμετοχή οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ από το 96 και μετά.

Κάπου εδώ έχω μερικές απορίες. Ο Κώστας Καραμανλής δεν ήταν εκτός από πρωθυπουργός και υπουργός πολιτισμού; Αυτός δεν ήταν που διόρισε τον Ζαχόπουλο με τα γνωστά αποτελέσματα; Αυτός δεν του έδωσε τις υπερεξουσίες στη γενική γραμματεία; Δεν ήταν προσωπικός του φίλος και της συζύγου του Νατάσσας; Τότε γιατί να γνωρίζει για τον Ζαχόπουλο η πρώην υπουργός Ελισάβετ Παπαζώη ,που έχει αποσυρθεί από την πολιτική άλλωστε, κάτι παραπάνω από τον ίδιο;

Που είναι η ισονομία σε αυτή τη χώρα;

Γιατί η Αμαλία πέθανε αβοήθητη, ενώ ο αρχιεπίσκοπος ταξιδέψε με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο στα καλύτερα νοσοκομεία

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί ο πρωθυπουργός μας, μένει στο απυρόβλητο;

Σε περίπτωση που θέλετε να παρακολουθήσετε από το σπίτι σας ζωντανά το πρόγραμμα από το κανάλι της βουλής, η σειρά εμφανίσεων έχει ως εξής:
· Λιάπης,
· Παπαζώη
· Πάγκαλος
· Βενιζέλος
· Πετραλιά
· Τατούλης
· Βουλγαράκης

Guest stars δεν θα υπάρξουν...

Ευοίωνες Προβλέψεις για το 2008

1. Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης συνεχίζει τα ίδια και χειρότερα. Η Ολυμπιακή, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ ιδιωτικοποιούνται αλλά οι συντάξεις δεν αυξάνονται καθώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ άφησαν καμένη γη.
2. Στην άλλη καμένη γη, αυτή της Ζαχάρως φυτρώνουν νέα υπερπολυτελή ξενοδοχεία μετά από έναν επενδυτικό οργασμό, και στη θέση των πεύκων μπαίνουν πανύψηλοι ινδονησιακοί φοίνικες. Η γνωστή πλέον και ως Sugar-town φιγουράρει ανάμεσα σε τουριστικούς προορισμούς, όπως ο Άγιος Μαυρίκιος, οι Μαλβίδες και το Μονακό.
3. Το ψωμί φτάνει στα 500€, και έπειτα από συνεχιζόμενα συλλαλητήρια, η υπολοχαγός Νατάσσα Καραμανλή συμβουλεύει σαν άλλη Μαρία Αντουανέτα να φάμε παντεσπάνι.
4. Η Ρούλα Βροχοπούλου εκπροσωπεί την Ελλάδα στο διαγωνισμό της Eurovision με το τραγούδι «Δάκρυα», το οποίο και κατακτά την πρώτη θέση. Η ΕΡΤ μετά από τις συνεχείς αναμεταδόσεις των τεκταινομένων στο Βελιγράδι διοργανώνει ένα τεράστιο πάρτι καλωσορίσματος στη νέα απόλυτη ελληνίδα σταρ, όπου παραβρίσκονται όλοι οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου και πλήθος κοσμικών και καλλιτεχνών. Η ίδια τραγουδά την επιτυχία της αγκαλιά με τον εθνικό σταρ, Αντρέα Ευαγγελόπουλο και αποθεώνεται από τους παρευρισκόμενους
5. Αξιωματική Αντιπολίτευση αναγορεύεται το Mega channel μετά την αιφνίδια εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ, με πρόεδρο την Όλγα Τρέμη και αντιπρόεδρο τον Γιάννη Πρετεντέρη.
6. Η Αγγελική Νικολούλη σε μια ένδειξη ανθρωπιάς αναζητά εναγωνίως το χαμένο ΠΑΣΟΚ σε μια ολοήμερη εκπομπή χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις ψηφοφόρων, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν σπάει την σιωπή του, πληγωμένος από τους εσωκομματικούς υπονομευτές. Παρόλα αυτά και εξαιτίας των ανατιμήσεων της ΔΕΗ, το Ρεύμα του Ευάγγελου Βενιζέλου διαλύεται.
7. Τα Emo κατεβαίνουν σε πορεία στα προπύλαια διαδηλώνοντας εναντίων των tredy. Αυτοί τους στήνουν καρτέρι έξω από το υπουργείο εξωτερικών και γίνεται μακελειό. Απολογισμός, 150 κομμένες φράντζες και 70 μολύβια ματιών χρώματος μαύρου σπασμένα. Ο ΟΗΕ επικοινωνεί με την Ντόρα Μπακογιάννη- Μητσοτάκη στην προσπάθεια αποκλιμάκωσης της κρίσης. Τουρκικοί πύραυλοι στρέφονται προς την ελληνική πρωτεύουσα για να βοηθήσουν την αποφυγή εμφυλίου πολέμου.
8. Η Ανίτα Πάνια φέρνει στη ζωή ένα νεογέννητο αγοράκι κοντό, χοντρό με φαλάκρα, νοητική καθυστέρηση, ένα δόντι και με μόνιμο τικ να κλωτσάει.. Ο Νίκος Καρβέλας υποψιάζεται ότι μπορεί να μην είναι δικό του και γράφει μια ολόκληρη ποιητική συλλογή με τίτλο «πούτσες μπλε».
9. Στη συνέχεια του έτους και μετά από μπαράζ ροζ σκανδάλων (έβγαλαν στη φόρα όλα τα πηδήματα του Μαξίμου αλλά και υπόνοιες για περίεργες επανασυνδέσεις Κώστα- Άρη!) το Mega ρίχνει την κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός παραιτείται. Στις εκλογές του ακολουθούν το Mega συγκεντρώνει το 50% των ψήφων και σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Πρωθυπουργός εκλέγεται η Όλγα Τρέμη και υπουργός εσωτερικών ο Γιάννης Πρετεντέρης. Υπουργός Εξωτερικών αναλαμβάνει η Μαρία Καρχιλάκη, επιπλέον το υπερ-Υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξης παίρνει ο Πάνος Σόμπολος.
10. Έπειτα από μια πανηγυρική εκλογή, πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας αναδεικνύεται ο Χρήστος Λαμπράκης και πρόεδρος της βουλής η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη.

Ένα τέλος, μια καινούργια αρχή

Και ναι, είμαι ακόμα εδώ. Όχι όμως με λιωμένο παγωτό που έλεγαν και τα αγαπητά ξύλινα σπαθιά κάποια χρόνια πριν. Με λιωμένο κουραμπιέ, ίσως…
Σήμερα είναι παραμονή πρωτοχρονιάς -φαντάζομαι είστε ενημερωμένοι- και γι’ αυτό τον λόγο αποφάσισα ότι πρέπει για μια φορά να γράψω κάτι που δεν θα σχολιάζει ούτε τον αγαθό πρωθυπουργό Ραφήνας και Πάσης Ελλάδος ούτε το μικρό πράσινο σπίτι στο λιβάδι της Χαριλάου Τρικούπη ούτε κανέναν..
Σήμερα είναι μέρα χαράς και ελπίδας.
Επιπλέον είναι η μέρα που όλοι βάζουμε κάποιους στόχους για την καινούργια χρονιά. Λοιπόν, θα αρχίσω εγώ με κάποιες ευχές και θέλω εσείς να συνεχίσετε.
Εύχομαι φέτος ….
1. να αγαπήσω και να αγαπηθώ (κλισέ?)
2. να περάσω όσο περισσότερα μαθήματα μπορώ
3.να πάω χειμερινές διακοπές για πρώτη φορά, ενώ οι άλλοι θα δουλεύουν
4. να καταπατούνται λιγότερο τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα μας
5. να γνωρίσω πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους
6. να κερδίσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα
7. να πάρω επιτέλους την απόφαση να διαγράψω το ηλίθιο myspace

Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό. Απλά και καθημερινά

Χρόνια πολλά!!!!!!

Όταν το εγώ γίνεται εμείς {και τούμπαλιν}

Τις τελευταίες μέρες γίνεται χαμός με το ασφαλιστικό και το σκάνδαλο Μαγγίνα, γιατί κατά τη γνώμη μου περί σκανδάλου πρόκειται, αλλά εγώ σιωπούσα. Μέχρι που δέχθηκα και καταγγελία για πρασσινομπλεδισμό.
Τώρα τι είναι αυτό μην με ρωτήσετε γιατί θα βρεθώ σε δύσκολη θέση.
Ξέρω όμως ότι την σήμερον ημέρα είναι βρισιά.(!)
Έτσι αποφάσισα να γράψω κάτι μικρό αν και η αγαπητή Ιφιγένεια με προτιμά στα σορολόπ μου. Της υπόσχομαι άλλο ένα σορολόπ του άκουσα προχθές.
Το τελευταίο διάστημα όλοι είμαστε πανικόβλητοι ένεκα των μεταρρυθμίσεων του Ασφαλιστικού (μετά το φαγοπότι των ταμείων!!) από τον αγαθό πρωθυπουργό Ραφήνας και πάσης Ελλάδος. Όχι δεν θα τα χώσω στη ΝΔ και στον Αλογοσκούφη. Τους βαρέθηκα, νισάφι πια.
Θα τα χώσω σε σας, μάλλον σε μας.
Η σημερινή κοινωνία της υπεραφθονίας και της κατανάλωσης όπως έλεγα και παλιότερα έχει ξεχάσει ένα πράγμα. Ότι δεν υπάρχει εγώ αλλά εμείς. Από τη στιγμή που αρχίσαμε να αποδομούμε το εμείς για χάρη του εγώ το παιχνίδι χάθηκε.
Ναι ναι, ξέρετε τι εννοώ, εσύ ο κύριος με το μουστάκι, μην το παίζεις άσχετος.
Από τότε που όλοι μας αρχίσαμε να θεωρούμε ότι εμείς πρέπει να βολευτούμε στο δημόσιο, ότι δεν πειράζει που κλέβουμε από την εφορία αφού τόσοι το κάνουν , ότι δεν πειράζει να χτίζουμε αυθαίρετα (Μαγγίνας μια που τ’ αναφέραμε), ότι δεν πειράζει να λουφάρουμε από τον στρατό και τόσα άλλα πράγματα, η κατηφόρα ήταν μπροστά.

Λοιπόν, πριν ξαναπαραπονεθήτε σκεφτείτε όλα αυτά και αρχίστε να αλλάζεται εσείς (εμείς) πρώτα και τότε κανείς Αλογοσκούφης δεν θα ξανατολμήσει να κάνει τίποτα.

Και τώρα τα σορολοπ





Γιατί στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών δεν είχαν αυθεντικούς Τσιγγάνους?

Απάντηση: Γιατί θα έκλεβαν την παράσταση

Μαρία Αθ. / 21 ετών / Νέος Κόσμος

Του’ παν θα βάλεις το χακί. Θα μπεις στην πρώτη τη γραμμή και ήρωας θα γίνεις.

Τις τελευταίες μέρες το έχω ρίξει στο σορολόπ με το blog, θα το παρατηρήσατε άλλωστε. Μετά από αυτά σήμερα είπα στον εαυτό μου: «Παναγιώτη δεν πάει άλλο, πρέπει να σοβαρευτείς»Έτσι και εγώ σοβαρεύτηκα και αποφάσισα ότι είμαι έτοιμος για το επόμενο post. Επειδή λοιπόν αυτό εδώ το τιμημένο, σεμνό και ταπεινό ιστολόγιο ασχολείται με την (παρα)πολιτική, αποφάσισα ότι πρέπει να ασχοληθώ και με το θέμα διαδοχής στον Συνασπισμό.






Αιφνιδίως ο αγαπητός Αλέκος Αλαβάνος αποφάσισε ότι δεν πρέπει να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματος και κίνησε τις διαδικασίες διαδοχής. Έξυπνο εκ μέρους του. Έκανε αυτό που δεν τολμούν άλλοι πολιτικοί, να φύγουν δηλαδή από το προσκήνιο τη στιγμή της ακμής, έχοντας ενισχύσει το κόμμα και φεύγοντας με το κεφάλι ψηλά.

Οφείλω όμως να διαφωνήσω με μερικούς συν-bloggers οι οποίοι έσπευσαν να τον επαινέσουν που δεν περίμενε να δώσει το δαχτυλίδι στα Αλαβανάκια (και όχι αλβανάκια όπως επιμένει το word μου) όπως έγινε στην περίπτωση Καραμανλή- Παπανδρέου και σύντομα Μητσοτάκη. Γιατί μπορεί μεν να μην το έδωσε σε συγγενικό του πρόσωπο, αλλά έκλεισε το μάτι ξεκάθαρα στο αξιαγάπητο Αλέξη Τσίπρα.

Αυτός είναι σκεπτικός. Δεν ξέρει τι να κάνει. Γιατί από την μία διστάζει λόγο του νεαρού της ηλικίας του και λόγο έλλειψης πολιτικής εμπειρίας- αν και αποδείχτηκε ιδιαίτερα ικανός στις περασμένες δημοτικές εκλογές- και από την άλλη, τέτοιες ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται συχνά.

Το μόνο που μένει είναι να δούμε αν θα φορέσει το χακί, μπει στη πρώτη γραμμή και στις ευρωεκλογές που πλησιάζουν γίνει και ήρωας. Από μένα καλή τύχη…………

Αν πρέπει να ξαναγυρίσω στο σορολόπ, please let me know!

Κουλαμάρες

Πώς ξέρουμε ότι οι σκύλοι είναι αναλφάβητοι???

Πολύ απλό επειδή δεν ξέρουν καν ότι η αλφαβήτα ξεκινάει με τα γράμματα Α-Β-Γ και ανταυτού λένε Γ-Α-Β

Για την Κωσταντίνα,-που το εμπέυστηκε- και γεμίζει τη ζωή μου κουλαμάρα..

Τι κάνει ένας Ζωνιανός στην Καλαμάτα;

Αυτή η πόλη συνεχώς με εκπλήσσει, γιατί με κάνει και γνωρίζω τον εαυτό μου καλύτερα.
Σήμερα βρισκόμουν στον σταθμό του μετρό –αττική νομίζω- και τι πιο φυσικό, περιμέναμε το τραίνο το οποίο κατά διαβολική σύμπτωση αργούσε πολύ. Τότε πλησιάζει τις θέσεις μας ένας άντρας –οικονομικός μετανάστης- και κάθετε δίπλα μου. Εγώ ασυναίσθητα και εξαιτίας των στερεοτύπων που έχω, μαζεύω το σακίδιο μου και ταυτόχρονα του χαμογελάω ως δείγμα ψεύτικης φιλικότητας.
Πρέπει να σας δώσω και μια σύντομη περιγραφή για να καταλάβετε τα όσα θα ακολουθήσουν. Ήταν νέος, γύρω στα 30 γεροδεμένος με τατουάζ, απεριποίητος και λίγο βρώμικος. Μετά το χαμόγελο μου πήρε θάρρος. Άρχισε να μας μιλάει και να λέει ότι η φίλη μας είναι όμορφη. Εκείνη δεν είχε πρόβλημα και άρχισε να του μιλάει. Κάποια στιγμή αφαιρέθηκα από τον διάλογο τους και αφέθηκα στο να παρατηρώ τον έτερο άντρα που τον συνόδευε. Εκείνος κρατούσε στα χέρια του μια πλαστική σακούλα μέσα στην οποία είχε ένα πακετάκι χάρτινο διπλωμένο με μαύρη ταινία. Σε μια στιγμή το σκίζει και από μέσα βγαίνει ένα πράγμα σαν ρίγανη. Εκείνη την στιγμή μου έρχονται τα γνωστά εγκεφαλικά, απανωτά όμως αυτή τη φορά. Σηκώνομαι από την θέση μου και λέω στον φίλο μου: «Έλα μαζί μου αμέσως!!».
Ευτυχώς με άκουσε και με ακολούθησε και αυτός και η φίλη μας που εν τω μεταξύ είχε δεχτεί πρόταση για ραντεβού από τον εν λόγω αλλά την είχε ευγενικά απορρίψει. Κατευθύνθηκα προς τον πλησιέστερο σεκιουριτά για να νιώθω ασφάλεια. Εκεί εξήγησα στα παιδιά τον λόγο της αντίδρασης μου, δηλαδή ότι είχα δει ότι είχαν χασίσι και αρκετό μάλιστα. Εκείνοι αντέδρασαν με απάθεια και με κορόιδεψαν που αν και καλαματιανός δεν είχα ιδέα από αυτά τα πράγματα.

Συμπεράσματα από την ιστορία:
Α. Άλλοι έχουν το όνομα και άλλοι έχουν την χάρη. (χαχα)
Β. Μην χαμογελάτε σε αγνώστους, τους δίνετε θάρρος που ίσως δεν πρέπει να παίρνουν.
Γ. Τα στερεότυπα, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία είναι αισθήματα πολύ βαθιά ριζωμένα μέσα μας και δεν ξεπερνιούνται εύκολα.

ΥΓ: Η απάντηση του ανεκδότου είναι μεταπτυχιακό.
ΥΓ2: Τελευταία πολλά μου συμβαίνουν στο μετρό…. βλ emo story

Νεοναζισμός : Πόσο κοντά είμαστε άραγε;

Η ώρα πλησίαζε 11.
Μόλις είχα βγει από το μετρό της πλατείας Συντάγματος με δύο φίλους και κατευθυνόμουν προς τα σκαλάκια, για να χαζέψω τα Emo –ξέρετε αυτά τα παιδιά με τα περίεργα χτενίσματα και τα μαύρα ρούχα- όπως άλλωστε συνηθίζω να κάνω τις σαββατιάτικες νύχτες , όταν αυτά μαζεύονται σε εκείνο το μέρος και του δίνουν χρώμα και ζωντάνια με τις φωνές και τις πλάκες τους.
Αυτή την φορά όμως όλα ήταν διαφορετικά. Το βλέμμα μου τα έψαχνε παντού αλλά αυτά άφαντα! Ξαφνικά βλέπω μια συμμορία να πλησιάζει ένα που είχε ξεμείνει εκεί και να του επιτίθενται με κλωτσιές και μπουνιές. Κάπου εκεί ήταν που μου ήρθε το πρώτο εγκεφαλικό επεισόδιο. Το στόμα μου στράβωσε και η φωνή μου κρύφτηκε βαθιά στο λάρυγγα. Εκείνο μισοκατσιασμένο έτρεξε να κρυφτεί στο μετρό, ελπίζοντας σε πολιτικό (!) άσυλο. Η ομάδα των νεαρών δεν άργησε να βρει νέο θύμα το οποίο προφανώς δεν είχε μάθει τα μαντάτα.
Εκεί μου ήρθε και το δεύτερο εγκεφαλικό…
Εγώ πανικόβλητος προσπαθούσα να βρω μια λύση, να κάνω κάτι βρε αδερφέ. Οι φίλοι με κοιτούσαν περίεργα λέγοντας: «Τι θα κάνεις, θα πάς να τα βάλεις με όλους αυτούς ; Θα φας το ξύλο της χρονιάς σου»
Τότε ένιωσα τόσο ανυπεράσπιστος, τόσο μόνος, τόσο ανίκανος να αντιδράσω. Από το μυαλό μου περνούσαν κινηματογραφικά εικόνες και αναμνήσεις, πράγματα που έχουμε μάθει στο σχολείο για τις ναζιστικές ομάδες της Γερμανίας, οι οποίες ξυλοκοπούσαν εβραίους, μαύρους, ομοφυλόφιλους και άλλες κοινωνικές ομάδας που θεωρούσαν κατώτερες και ανάξιες.
«Τι μπορείς να κάνεις μόνος σου;» Αυτή η απορία του φίλου μου, του Στέφανου ηχούσε συνεχώς στο μυαλό μου. Τότε κατάλαβα ότι ακριβώς εκεί είναι η πηγή του προβλήματος. Ο συνεχώς εντεινόμενος οχαδερφισμος που διέπει την κοινωνία μας. Αυτή η πεποίθηση ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα σε αυτό τον κόσμο και ότι το όνειρο για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα είναι κάτι ουτοπικό.
Βέβαια καταλαβαίνω το εξής. Η κοινωνική καταπίεση που υφίσταται η ελληνική κοινωνία με την διαρκή αύξηση της ακρίβειας , της ανεργίας και γενικά οι δύσκολες συνθήκες διαβίωσης των τελευταίων χρόνων ξεσπούν με την εμφάνιση της βίας –ενδοοικογενειακή ή στα γήπεδα- με την ομοφοβία, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία.
Το να ασκείς όμως κάθε είδους βία πάνω σε άτομα είτε αυτά λέγονται emo, punk, ροκάδες, αλβανοί, μαύροι ή και εγώ δεν ξέρω τι, λίγο απέχει από τις ναζιστικές και φασιστικές μεθόδους του παρελθόντος. Άλλωστε κάπως έτσι – δηλαδή με επιθέσεις κατά κοινωνικών ομάδων- οδηγηθήκαμε σε ένα ολοκαύτωμα που στοίχισε τη ζωή έξι εκατομμύριων ανθρώπων.

Μια ακόμα αδικία…

Και εκεί που πίστευα ότι τα πράγματα δεν μπορούσαν να γίνουν χειρότερα [κάμερες- ασφαλιστικό κτλ], μαθαίνω το εξής…

Η διευθύντρια του λυκείου στο οποίο πήγαινα «απολύθει εκ της θέσεως της» καθώς δεν πληρούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις σε θέματα διοικητικά και παιδαγωγικά. Αν και πριν την συνέντευξη τα μόρια της ήταν πολύ υψηλά, πράγμα που καθοριζόταν από την προϋπηρεσία της και το ευμέγεθες βιογραφικό της, μετά από την διαδικασία της συνέντευξης κατρακύλησε σε τελευταίες θέσεις, αφήνοντας μπροστά τους «ημέτερους»…

Η διευθύντρια, γνωστή στην μικρή μας πόλη για την μεγάλη πολιτιστική δράση της, που με τις συνεχείς της προσπάθειες, είχε οδηγήσει το σχολείο στην απόσπαση πολλών βραβείων και διακρίσεων, κρίθηκε ανίκανη να το διαχειριστεί παιδαγωγικά .

Η διευθύντρια, της οποίας την διοικητική ικανότητα αναγνώριζαν όλοι οι καθηγητές, και είχε βάλει σε τάξη το σχολείο μας, κρίθηκε ανίκανη να το χειριστεί διοικητικά.

Η διευθύντρια, πρόεδρος των φιλολόγων του νομού μας έχοντας διοργανώσει πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις, βραδιές ποίησης με τις πολλές της γνωριμίες με ανθρώπους των γραμμάτων και προσωπική φίλη της Ρέας Γαλανάκη, κρίθηκε ανεπαρκής.

Όμως πάνω από όλα αυτά, η καθηγήτρια που μας έκανε σε εκείνη την αξέχαστη θεωρητική τάξη, να λατρέψουμε τον Διονύσιο Σολομό, τον Καβάφη, τον Ρίτσο και την Κική Δημουλά κρίθηκε στις καρδιές μας με άριστα.

Για σας τούτο δω το κείμενο κυρία Μαρία, γιατί η κυριότερη κρίση στη καριέρα ενός καθηγητή δε δίνεται από τους διορισμένους «ημέτερους» της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά δίνεται από τις καρδιές των μαθητών του.

Μήπως έχουμε καταντήσει σε μια παγκόσμια «Φωλιά του Κούκου»;

<<Μα τι σε πειράζει που θα σε καταγράφουν ενώ διαδηλώνεις?>> Ήταν τα λόγια ενός καλού φίλου σήμερα το απόγευμα, καθώς κάναμε chat.
Εκείνη τη στιγμή τα πάντα σκοτείνιασαν και ένιωσα το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι μου….
<<Τι πράγμα? Με συγχωρείται δεν άκουσα?>> ήθελα να του πω, ως δείγμα του ότι δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που ξεστόμισε. Αντ’ αυτού αρκέστηκα στο να του πω ότι δεν περίμενα να ακούσω από αυτόν τέτοιες απόψεις. Εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σε θέση να υπερασπιστώ τα πιστεύω μου. Είχα παγώσει και τον άκουγα να αναπτύσσει τα επιχειρήματα του, υπερασπιζόμενος τις κάμερες στους δρόμους της Αθήνας. Το στόμα μου ήταν ερμητικά κλειστό [όπως και για αρκετή ώρα μετά] και προσπαθούσα να καταλάβω από πού μου είχε έρθει.
Μετά τον σύντομο διάλογο μας άρχισα να σκέφτομαι τα λεγόμενα του. Και δεν είναι μόνο απόψεις του συγκεκριμένου, ο οποίος προς αποφυγήν παρεξηγήσεων δεν ανήκει στο δεξιό χώρο. Είναι απόψεις όλο και μεγαλύτερης μερίδας του πληθυσμού η οποία βλέπει στο πρόσωπο των διαδηλωτών, ανθρώπους ιδιαίτερα ενοχλητικούς αν όχι ταραξίες.

Κατά την άποψη μου, η παραβίαση των δικαιωμάτων μου, που συνεπάγεται η κινηματογράφησή μου χωρίς την άδειά μου, υπερβαίνει κατά πολύ οποιοδήποτε έγκλημα μπορεί να διαπράξω κατά την διάρκεια μιας πορείας. Με λίγα λόγια η κοινωνία χάνει πολύ περισσότερα από αυτά που κερδίζει και αυτή η απώλεια χτυπά εντονότατα την κάποτε ιδιαίτερα προοδευτική, αντι-εξουσιαστική κουλτούρα που διαπλάστηκε κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Η σημερινή εξουσία, πράγμα παγκόσμιο, όχι μόνο τοπικό, μου θυμίζει την νοσοκόμα Μίλντρεντ Ράτσεντ.
Η Μίλντρεντ Ράτσεντ, αν θυμάστε ήταν η νοσοκόμα του ψυχιατρείου στην ταινία <<η Φωλιά του Κούκου>> του Μίλος Φόρμαν. Ένα πανίσχυρο σύμβολο αυθαίρετης εξουσίας- και κακοηθούς διακυβέρνησης- που ασκεί απόλυτο έλεγχο στους τροφίμους μέχρις ότου έρχεται στο ψυχιατρείο κάποιος Ραντλ Μακ Μέρφι. Αντιστέκεται στην εξουσία της κι εκείνη συντρίβει την αντίστασή του με μια λοβοτομή – όμως η τάξη που είχε επιβάλει στους ασθενείς ποτέ δεν θα αποκατασταθεί πλήρως.
Με την απλοϊκή πίστη μας ότι η συνεχώς επεκτεινόμενη άσκηση ελέγχου είναι κάτι καλό για μας, μοιάζουμε όλο και περισσότερο σ’ αυτούς τους τροφίμους….

Στην Αγγλία , την οποία σε αυτόν τον τομέα προσπαθούμε να μιμηθούμε, δείγματα DNA 100.000 εφήβων –πολλοί από τους οποίους δεν έχουν κάνει τίποτα παράνομο– έχουν ληφθεί και αποθηκευθεί στην εθνική βάση δεδομένων της αστυνομίας. Το γενετικό τους υλικό θα βρίσκεται εκεί για όλη τους τη ζωή: δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα να ελέγξουν το πώς θα χρησιμοποιηθεί και, όπως όλοι μας, αδυνατούν να προβλέψουν τι μπορεί στο μέλλον να αποκαλύψει γι’ αυτούς η γενετική επιστήμη. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει σοβαρά ότι αυτό αποτελεί κατάφωρη παραβίαση δικαιωμάτων, σε οποιοδήποτε κώδικα κι αν έχουν ποτέ διατυπωθεί;
.
Τελευταία οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πιο χαλαρά τη διαρκή έφοδο στα δικαιώματά μας καθώς πολύ έξυπνα, με επικοινωνιακά τρίκ οι κυβερνήσεις παρουσιάζουν το ζήτημα σαν μια αντιπαράθεση ανάμεσα στις ατομικές ελευθερίες και το συλλογικό καλό. Επιπλέον το motto της δικαιοσύνης που έλεγε ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου τείνει να αντιστραφεί και να γίνει «όλοι είναι ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου».

Παρόλα αυτά θεωρώ ότι υπάρχει ακόμα χρόνος, καθώς οι περισσότεροι γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας ότι το κοινό καλό θα υποστεί πλήγματα όσα και οι ατομικές ελευθερίες εάν εξακολουθήσουμε να βαδίζουμε σ’ αυτόν τον δρόμο στον οποίο έχουμε μπει εξαιτίας των φόβων, της υποχωρητικότητας και της τεμπελιάς μας. Τώρα το πώς θα καταφέρουμε να αντισταθούμε σε αυτές τις πρακτικές είναι κάτι που δεν μπορώ να απαντήσω….